โอ้

แอดมินมาสนับสนุนเองเลย

ท่านดาเนะเอามั้ยครับ

แอดมินมาเองเลย =w=
ท่าทางจะต้องหาคงลงสีปกขั้นมหาเมพสักคนมาลงแทนผมและ
ผมลงสีไม่ค่อยสวย + ไม่ค่อยว่างและ ใกล้สอบ -3-

/me เค้าก็อยากลงสีสวยๆน้า จะพยายามครับดาเนะ Hi! >w<

รู้สึกเป็นเกรียรติอย่างยิ่งที่แอดมินมาลงเองแบบนี้ แต่คงไม่ติดต่อสำนักพิมพ์หรอกครับ เพราะฟิคนี้มันเฉพาะเจาะจงมากเกินไป และจุดแรกเริ่มเลยคือคือแต่งเพื่อสนุกๆเอง แถมหลังๆระดับงานคุณภาพก็แย่ลงมากๆด้วย ไม่สามารถตีพิมพ์ได้หรอก ที่ผมจะตีพิมพ์คือแค่อยากทำเล่มของตัวเองเท่านั้นเอง

และอีกอย่างตอนนี้ผมทำงานแล้วด้วย เวลาในการแต่งฟิคของผมยิ่งแทบจะไม่เหลือเลย จะเห็นได้จาก2ตอนที่ผ่านมาที่ย่อเหลือสั้นแค่นั้นเอง ผมจึงคิดว่าผมไม่อยากให้งานผมทำให้งานของแอดมินต้องด่างพล้อยน่ะครับ ขอบคุณในความหวังดีมากๆเลยครับ

“ดาเนะอย่านะ เสลธกลัวแล้ว” เสลธพยายามขัดขืนดาเนะแต่เพราะความกลัวในสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับตัวของเสลธ แววตาของเสลธฉายแววแห่งความกลัวและเข่าอ่อนลงไปนั่งทันที “เสลธ เกิดอะไรขึ้นน่ะ ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้” วีที่พยายามผลักหลังของเสลธแปลกใจกับท่าทางและสิ่งที่เสลธได้แสดงออกมา เพราะปรกติถึงแม้จะมีหางที่ไม่ชอบงานรื่นเริงสังสรรค์ ก็จะมีท่าทางการแสดงออกในแบบไม่พอใจ แต่ในสายตาที่วีเห็นนั้นคือเสลธกำลังหวาดกลัวอย่างที่สุด ถึงขนาดที่ทำให้กิ้งก่าสีดำที่จิตใจเข้มแข็งและอดทนตัวนี้เข่าอ่อนลงไปนั่งได้

“วี...ช่วยข้าด้วย” เสลธที่ได้ยินเสียงวีที่ถามถึงตัวเองจึงรีบไปขอความช่วยเหลือทันที เสลธกระตุกข้อมือของวีเบาๆทั้งสองมือที่ไม่มีแรงและมองมาด้วยดวงตาแห่งแววตาขอร้อง “วี...ช่วยข้าด้วยนะ...ข้าไม่อยากไปที่นั่นจริงๆ” เสลธพยายามขอร้องออนวอนวีจนทำให้วีใจอ่อนและสงสาร เพราะท่าทีของเสลธนั้นไม่มีท่าทีของการเสแสร้งแต่อย่างใด

“ดาเนะ ข้าพเจ้าคิดว่าให้เสลธเขาพักเถอะนะ เสลธท่าทางไม่ไหวแล้วนะดาเนะ” วีช่วยเสลธด้วยการขอร้องดาเนะอีกเสียง เสลธที่ได้ยินจึงรีบหันไปทางดาเนะทันที “ดาเนะ...ข้าขอร้องนะดาเนะ...อย่าพาข้าไปเลยนะดาเนะ” เสลหันมากระตุกข้อมือของดาเนะและมองด้วยสายตาที่วิงวอนให้กับดาเนะที่หันกลับมา

“เสลธ...” หางตาของดาเนะตกลงและลงไปนั่งระดับเดียวกับเสลธเพื่ออยู่ในระดับสายตาเดียวกัน สองมือของเพื่อนวัยเด็กพาดลงมาบนบ่าที่เกร็งของก่าดำให้ผ่อนคลายลง เสียงถอนหายใจเบาๆและรอยยิ้มมุมปากปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าของดาเนะ

“ดาเนะ...” เสลธยังคงมองดาเนะด้วยสายตาที่วิงวอน และภายในใจก็มีความหวังจากดาเนะ เพราะดวงตาที่ฉายแววความเห็นใจแสดงออกมาให้เสลธเห็น “ดาเนะ...” เสียงของเสลธเอ่ยออกมาอย่างมีความหวังและเสียงถอนหายใจเบาๆของเพื่อนที่อยู่หน้า

“ไม่ได้นะเสลธ เสลธไม่ได้อยู่ตัวเดียวอีกแล้วนะ เสลธต้องเข้าสังคมเหมือนชาวหางแบบปรกติทั่วไปแล้วนะ เพราะฉะนั้นเสลธไปสนุกกันเถอะนะ ดาเนะอยากให้เสลธสนุกกับเพื่อนใหม่ๆด้วยกัน” ความรู้สึกดาเนะที่เต็มเปี่ยมไปความปรารถนาดีที่อยากมอบให้กับเสลธนั้น กลับเป็นศรที่ทำร้ายความรู้สึกเสลธมากที่สุด เสลธที่ได้ยินประโยคลงฑัณฑ์ของเพื่อนเข้าประโสตประสาทการได้ยิน ความรู้สึกสัมผัสต่างๆเกิดอาการชาด้าน ไม่สามารถรับรู้สัมผัสอะไรต่างๆได้แม้กระทั่งสัมผัสมือของสองกิ้งก่า ฉากภาพที่เห็นเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทและความรู้สึกไร้น้ำหนัก เสลธหงายหลังช็อคหมดสติไปในทันทีจนไปนอนพิงวีที่เป็นเบาะให้โดยไม่ได้ตั้งใจ

“เสลธ!!!” สองกิ้งก่าต่างร้องออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจกับเพื่อนของตน วีที่เป็นเบาะให้เสลธไม่ขยับตัวไปไหน “วี...ทำไงดีอะ เสลธเป็นอะไรไปแล้วอะวี...”ดาเนะรนรานออกมาอย่างตื่นตระหนกโดยหารู้ไม่ว่า สิ่งที่ดาเนะได้ทำลงไปนั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้เสลธช็อคไป

“ดาเนะ เสลธตัวเย็นเฉียบเลยแต่เหงื่อออกมากขนาดนี้ อาการไม่ดีแน่ๆ” วีที่สัมผัสตัวของเสลธโดยตรงรีบรายงานให้ดาเนะทันที “วี ทำไงดี ทำไงดี....” ดาเนะเนื้อเต้นจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ กิ้งก่าสีเหลืองกำลังรนรานและลกจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว

“ดาเนะ งั้นช่วยประคองเสลธขึ้นหลังข้าพเจ้าดีกว่า เดี๋ยวไปที่พักรับรองละกันนะ ที่นั่นมียาอยู่น่าจะช่วยเสลธอะไรได้บ้าง” วีที่ไม่ไหลไปตามความตื่นตระหรกด้วยความสุขุมของก่าแห่งหน่วยอัลฟ่า จึงสามารถคิดวิเคราะห์สถาณการณ์ได้อย่างทันท่วงทีและเป็นประโยชน์ที่สุด

“ดาเนะรับฟังข้อแนะนำของวีและเห็นด้วยอย่างที่สุดจึงพยัคหน้ารับตกลง และค่อยๆประคองเสลธให้ขึ้นหลังวีให้แบกไปอย่างช้าๆ วีพยายามจัดและกระชับให้ร่างของเสลธเข้าที่ให้มากที่สุดเพื่อความสะดวกขณะเคลื่อนย้ายจนสำเร็จ “ปะ ไปกันเถอะดาเนะ” วีอุ้มเสลธขึ้นหลังเข้าที่แล้วก็เร่งฝีเท้าออกเดินทันทีทั้งคู่ทันที ดาเนะเดินตามหลังวีและคอยมองเสลธอยู่ใกล้ๆโดยจับหางของเสลธเดินตามไปด้วยๆความรู้สึกเป็นห่วง

“เสลธ...ทำไมเสลธตัวเย็นเฉียบเลยอะ เกิดอะไรขึ้นน่ะเสลธ” “เกิดอะไรกับเสลธ ทำไมจู่ๆถึงได้ล้มพับไปได้แบบนี้” สองกิ้งก่าเพื่อนใหม่ยังคงไม่รู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้กิ้งก่าดำหมดสภาพได้


“ดาเนะเปิดประตูให้ข้าพเจ้าที” วีวานดาเนะเพราะมือไม่ว่าง บานประตูบานใหญ่ของที่พักของหน่วยอัลฟ่าที่หนึ่งเปิดออกอย่างรวดเร็วตามแรงผลักของดาเนะที่เร่งรีบทันที ภายในห้องโถงที่ปรกติจะต้องโล่งและใหญ่โอ่อ่า มีเพียงแค่ชุดโซฟาขนาดใหญ่ที่อยู่กลางห้องเท่านั้น เพื่อไว้ใช้สำหรับต้อนรับแขกและเป็นที่พักผ่อนร่วมกันของทุกตัว แต่ภายในเคหะสถานแห่งนี้กลับเต็มไปด้วยโต๊ะยาวที่ปูด้วยผ้าขาวสะอาด และมีอาหารหลากหลายชนิดวางไว้บนโต๊ะจนเต็ม รวมทั้งเครื่องดื่มและของหวานที่หลากหลายอีกด้วย เพียงแค่เห็นครั้งแรกเหล่ากิ้งก่าก็ตื่นตาตื่นใจกับภาพที่เห็น และเคลิ้มไปกลับกลิ่นอาหารที่เย้ายวนเหมือนมีมือคอยกวักเรียกหา แต่ห้วงแห่งความอร่อยต้องแตกออกเพราะน้ำหนักบนหลังของวีที่ไม่สามารถลอยตัวไปกับกลิ่นอาหารได้ ประกอบกับดาเนะที่ร้อนรนจนไม่สามารถจะสนใจเรื่องอื่นได้

“ยังไงก็เอาลงที่โซฟาก่อนละกันนะดาเนะ” วีตัดสินใจให้และเดินนำตรงไปที่โซฟาทันที ร่างของเสลธๆค่อยๆผ่อนลงจากหลังและลงไปนอนโซฟาอย่างเบาแรงที่สุด สีหน้าของเสลธซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัดจนทำให้ทั้งคู่ยิ่งเป็นห่วงกว่าเดิม “วี...ทำไงดีๆ” ดาเนะยังคงร้อนรนอยู่ซึ่งไม่สามารถสงบลงได้

“ดาเนะ งั้นดาเนะรอดูอาการของเสลธนะ เดี๋ยวข้าพเจ้าจะไปเอายาหอมให้เสลธดมก่อนแล้วค่อยหาวิธีการรักษาอีกที” วีชี้แนะและเดินตรงไปยังประตูบานหนึ่งที่อยู่ทางด้านหลังของโซฟาทันที เสียงเปิดและปิดประตูดังขึ้นเบาๆโดยปล่อยให้สองกิ้งก่าอยู่เพียงลำพังท่ามกลางกองอาหารที่น่าชวนกิน แต่อารมณ์ของดาเนะไม่หลงเหลือความอยากอีกต่อไป ดาเนะค่อยๆผ่อนตัวเองลงนั่งกับพื้นให้อยู่ระดับเดียวกับเสลธเพื่อจะเฝ้าดูอาการ มือกรงเล็บค่อยๆเลื่อนตรงไปยังหน้าผากที่มีรอยแผลเป็นและทาบลงไป

“ไม่ได้มีไข้นี่นา แล้วทำไม...” ดาเนะยังหาคำตอบไม่ได้เพราะอีกมือหนึ่งนั้นจับที่ข้อมือของเสลธที่เย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง “ส เสลธ!!!” เสียงดาเนะตกใจเมื่อดวงตาของเสลธค่อยๆลืมตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ

“ดาเนะ...ที่นี่ที่ไหน” เสลธถามด้วยเสียงที่มึนงงและค่อยๆพลิกหน้าหันมาหาดาเนะ “ที่นี่ที่พักของวี หรือให้ถูกก็คือที่พักเหล่าหน่วยอัลฟ่า ที่ๆจัดงานเลี้ยงยังไงล่ะ” ดาเนะตอบให้เสลธฟังจนทำให้กิ้งก่าที่ฟังหางชี้ตั้งขึ้นมาทันที่ “สองมือที่เย็นเฉียบของเสลธตรงไปคว้าข้อมือของดาเนะโดยทันที

“ด...ดาเนะ...ส...เสลธกลัว...” เสลธเรียกชื่อตัวเองออกมาเหมือนเด็กเพราะเป็นสรรพนามที่เรียกประจำตัวเองเมื่ออยู่กับดาเนะอยู่แล้ว แต่สำหรับตัวอื่นๆเสลธจะใช้สรรพนามแทนตัวเองว่าข้า เพราะดาเนะคือกิ้งก่าที่เสลธไว้ใจมากที่สุด “ดาเนะอยู่ข้างๆเสลธนะ” เสลธที่ไร้ทางออกและทางหนีอ้อนวอนขอร้องเพื่อนให้อยู่เคียงข้าง สองมือของเสลธสั่นเทาไปมาและเย็นเฉียบยิ่งกว่าเก่าเหมือนน้ำแข็ง จากนั้นเสียงเปิดประตูจากด้านหลังโซฟาที่เสลธนอนก็ดังขึ้น

“ดาเนะ เสลธเป็นยังไงบ้าง” เสียงของวีลอยตรงออกมาพร้อมร่างของกิ้งก่าที่เดินถือผ้าประคบที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆของสมุนไพรแห้ง “เสลธฟื้นแล้วหรอ อาการเป็นยังไงบ้าง” วียืนก้มตัวชโงกจากหลังโซฟามามองที่เสลธ “ไม่เป็นไร ข้าแค่วิงเวียนหัวนิดหน่อย” เสลธตอบปัดไปเพราะไม่กล้าบอกว่าตัวเองกำลังกลัวกับการเข้าสังคมที่ตัวเองไม่เคยรู้จัก หรือมีประสบการณ์จนทำให้ความกลัวนั้นปั่นป่วนจิตใจ ที่ทำให้กิ้งก่าอย่างเสลธสลบได้

“งั้นเสลธดมเจ้านี่หน่อยนะ กลิ่นหอมอ่อนๆของมันน่าจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้น” วียื่นประคบผ้าให้เสลธที่รับไปดมห่างๆออกมา สีหน้าของเสลธเริ่มกลับมามีสีอีกครั้ง “เฮ้ออออ” เสลธผ่อนลมหายใจออกเพราะรู้สึกผ่อนคลายจากการได้ดมของประคบผ้าอ่อนๆที่วีให้ “ขอบใจนะ” เสลธกล่าวขอบคุณให้ขณะยังดมประคบผ้าเรื่อยๆ

“เสลธ บอกได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นน่ะ ทำไมจู่ๆถึงได้วูบลงไปได้แบบนั้น” ดาเนะถามคำถามที่เสลธไม่อยากตอบออกมา เพราะความหวังดีที่ดาเนะอยากมอบให้นั้นเป็นสิ่งที่ทำร้ายตัวของเสลธเอง “ดาเนะ..คือ...ข้า...” เสลธพยายามเรียบเรียงประโยคใหม่เพื่อให้เป็นคำตอบที่ไม่ทำร้ายดาเนะหรือทำร้ายน้อยที่สุด

“ดาเนะ...คือ...ข้ากลัว...” เสลธพยายามที่จะบอกให้แต่เสียงเปิดประตูจากชั้นบนก็ดังขึ้นมาบานหนึ่ง “อือออออ หอมจางงงง” เสียงของหมาแดงโดรุลอยลงมาจากชั้นบนพรอมกับร่างที่ลอยออกมาจากกลิ่นอาหารที่กวักเรียก “อ๊ะขี้โกง กะแอบกินกันก่อนหรอ” โดรุที่ลืมตาตื่นชี้ตรงมายังตำแหน่งที่สามกิ้งก่าที่อยู่บริเวณโซฟาทันที จากนั้นเสียงเปิดประตูบานต่างๆก็ค่อยๆดังขึ้นพร้อมกับร่างของเหล่าหางอัลฟ่าที่หนึ่งที่ลอยออกมาเช่นเดียวกับโดรุ

“อ้า งานเลี้ยงมาแล้ว” ลิงแบงค์ร้องตะโกนพร้อมกับพุ่งตัวออกจากระเบียงดิ่งไปหาโต๊ะอาหารที่มีจานกล้วยเป็นหลักในทันที แต่ปรากฎขวานแห่งแสงด้ามใหญ่ขึ้นมาทันทีที่โต๊ะอาหาร ใบขวานเหวี่ยงฟาดลิงแบงค์ดังป้าบใหญ่และการดีดตัวกลับของลิงแบงค์กลับตำแหน่งเดิมในทันที “จะบ้าเรอะแบงค์ ดิ่งไปแบบนี้อาหารเสียหมดจะทำยังไง” แกะบายะบ่นออกมาขณะตวัดมือเพื่อสลายขวานแสงนั้นให้ให้ไป

“ด...ดาเนะ...” เสลธมืออ่อนจนประคบผ้าที่ถือไว้เหนือจมูกห่างๆนั้นร่วงหล่นลงบนหน้าของเสลธทันที เสลธรีบปัดประคบผ้าออกและไปกอดดาเนะที่นั่งอยู่ข้างๆแน่นจนตัวสั่น “ด...ดาเนะ ช่วยด้วย...ส...เสลธกลัว” เสลธเริ่มแสดงอาการหวาดกลัวออกมาและไม่เก็บสรรพนามเรียกตัวเองอีกแล้ว ดาเนะและวีพอจะคาดเดากับสิ่งที่เสลธกลัวได้แล้ว

“มือของดาเนะค่อยๆลูบหลังหัวเสลธเบาๆเพื่อปลอบประโลมความหวาดกลัวให้ลดลง “ไม่เป็นไรเสลธ ดาเนะอยู่ข้างๆตรงนี้ไม่ไปไหนนะ แต่เสลธต้องเริ่มฝึกการเข้าสังบ้างนะ” เสลธค่อยๆลุกขุ้นยืนขึ้นแต่เสลธไม่ยอมลุกตาม “ดาเนะ ข้าพเจ้าว่าให้เสลธเขาอยู่ห้องข้าพเจ้าดีกว่านะ เสลธไม่ไหวแล้วนะดาเนะ” วีอยากช่วยเหลือเสลธที่กลัวในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง แต่เพราะความกลัวที่ไม่มีการเสแสร้งทำให้วีเกิดความรู้สึกสงสารขึ้นมาจริงๆ

“ไม่ได้นะวี ไม่งั้นเสลธก็จะกลัวแบบนี้ตลอดไปน่ะสิ” ดาเนะตอบให้กับวี “เสลธไม่เป็นไรนะ พวกเพื่อนๆวีเค้าไม่น่ากลัวหรอกนะ น่ารักและใจดีทุกตัวเลย” ดาเนะพยายามหลอกล่อและเพิ่มความกล้าให้กับเสลธ “จริงๆนะ” เสลธถามและค่อยๆลงจากโซฟาโดยยืนกอดแขนดาเนะแน่น

“จริงๆ ดาเนะไม่ได้โกหกหรอก” ดาเนะยืนยันให้กับเสลธเพื่อเรียกความกล้าอีกครั้ง เสลธที่สามารถลุกขึ้นยืนได้เต็มเท้าแล้วยังคงเกาะดาเนะแน่น แต่หางเป็นปรกติแสดงถึงการผ่อนความกลัวที่ลงไปมาก “งั้นดาเนะสอนให้เสลธบ้างนะ แล้วดาเนะ...” เสลธยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ถูกแทรกคั่นด้วยเสียงเปิดประตูบานใหญ่ของประตูหน้าที่พัก เหล่าหางรุ่นน้องต่างๆต่างกรูมายืนที่หน้าประตูทันที

“ที่นี่หละๆ” “นั่น ของกินเยอะแยะเลย” “อ๊ะ พี่วีพาเพื่อนมาด้วย” “หอมมมมมมมมม” เสียงต่างๆจากเหล่ารุ่นน้องเฮฮาดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงที่เหล่าหางรุ่นพี่ที่ต่างวิ่งกรูลงมาทั้งสภาพชุดนอนลงมาเหมือนกัน จากหางที่คงทิ้งไว้ปรกติของเสลธเป็นหางตากติดดินทันที เสลธยิ่งเกาะดาเนะแน่นเหมือนจะไม่ให้ไปไหนห่างจากตน วีที่เห็นภาพของกิ้งก่าคู่เหลืองดำที่ตัวติดกันยิ่งกว่าอะไรถึงกับเหงื่อตก โดยเฉพาะกิ้งก่าดำที่หมดซึ่งความสง่าและเกรงขามในร่างที่ถูกจิตมืดควบคุมทันที แต่กลับเป็นกิ้งก่าที่ขี้กลัวเหมือนเด็กก็ไม่ผิด

“คิดดีๆ ข้าพเจ้าว่าเสลธตอนโดนจิตมืดครอบงำดูเท่กว่าตอนนี้อีก” วีคิดในจะพลางเหงื่อตกเม็ดใหญ่โดยมองไปยังดาเนะที่กำลังปลอบเสลธที่กลัวจนตัวสั่น

“ดาเนะอยู่กับเสลธตลอดนะ อย่าทิ้งเสลธไว้นะดาเนะ”

ReWorkงานฟิคใหม่ ต้องขอบคุณปินัทจริงที่คอยเตือนและดึงไม่ให้รูปแบบผลงานฟิคของเราออกนอกทางจนเกินไป หวังว่าทุกคนคงจะชอบงานReWorkอันนี้กันนะ

งานฟิคตอนนี้คงล่าช้ามากๆเลย จากตอนแรกที่จะมีความถี่ในการออกที่ค่อนข้างสูง แต่เพราะน่าจะเป็นข่าวดีที่ดาเนะได้งานประจำทำแล้ว แต่ต้องแลกกับเวลาที่สูญไปกับการแต่งฟิค ยังไงก็จะยายามรักษาคุณภาพงานและจะเเร่งให้ออกมาให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ ต้องขอขอบคุณแฟนฟิคที่คอยให้กำลังใจมาตลอดจนถึงทุกวันนี้นะครับ คาดว่าเดือนหรือสองเดือนหน้าเงินออกหรือสะสมได้จะทำหนังสือจริงๆล่ะ

=w=!!

หวังว่าคงจะต้องไม่ต้องขึ้นแบล็คลิสต์อีกคน...

ฟิคนี้ มีคนจิ้นตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว TTwTT

ผมขอนับก่อนนะครับ

1.... 2..... 3....

วี : เอ้า ตกลงกี่คน
ผม : เอ่อ....... อ่า.......... เอ่อ.............




















หลายคนครับ!!!

(แป้ก )