แก้ไขให้เรียบร้อยแล้วล่ะนะ สงสัยไปเผลอcopyจากตอนหาข้อมูลเกมDragona

ง่ะ นกน้อย นึกถึงภาพพวก นกตัวๆเล้กๆ บินไปบินมาเลยอ่ะ

ได้ชื่อเรื่องแล้ว เย่~ >w<
"พลังแห่งชีวิต ดวงจิต 3 สหาย"
(มั่วเล่นไปงั้น นึกไทยไม่ออก -3-)
เดี๋ยวไว้ว่างแล้วจะทำปกต่อให้นะ ดาเนะ

"ตอนนี้คลื่นการบ้านสูง 1 ฟุตกำลังใกล้เข้ามา" *0*
"ทางชายฝั่งเตรียมตัวรับมือด่วน!"
(รู้งี้วาดใส่กระดาษดีกว่า รู้สึกอยู่โรงเรียนเวลาว่างเยอะกว่าที่บ้าน -3-)
(กลับมาบ้านก็ทำงานในคอมกระจาย แทบไม่ได้แตะ - -*)

/me ทั้งรออ่านตอนต่อไป และทั้งรอรับมือกับการบ้านใหม่ -3-

ภายในห้องของเทพอเคเชียที่ไม่มีใครอยู่แม้แต่เจ้าของห้อง มีเพียงแต่กิ้งก่า3ตัวที่นอนอยู่บนเตียงสีขาวขนาดใหญ่และมีความนุ่มพิเศษ ซึ่งกิ้งก่าแต่ละตัวนั้นตัวจมลงไปบทเตียงตามน้ำหนัก ทุกตัวต่างนอนหลับอย่างสงบแต่ดูเหมือนมีกิ้งก่าหนึ่งตัวที่กำลังนอนหลับอย่างเป็นสุข ซึ่งกิ้งก่าตัวนี้กำลังนอนกอดหางของกิ้งก่าเหลืองอีกตัวที่พันผ้าพันแผลรอบตัวไว้

“น นี่มัน!!!” เสียงของวีตื่นเต้นจนตัวสั่น หางตั้งชี้ตรง แววตาเป็นประกายและพองโตกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า “ฟลาเดรมั่นนนนนนน” วีโผพุ่งเข้าไปกอดตุ๊กตามังกรสีฟ้าเกราะเพลิงตัวยักษ์ที่อยู่หน้า ฟลาเดรมั่นเป็นตัวละครจากการ์ตูนเก่าของโลก12หาง ลักษณะเป็นมังกรที่ยืน2ขาเหมือนอย่างกิ้งก่า ไม่มีปีก แต่ด้วยแววตาที่ดูดุคมอันเป็นเอกลักษณ์เด่นที่ไม่แพ้จากเกราะลายไฟ เป็นการ์ตูนที่ดังมากในสมัยที่วีนั้นยังเป็นเด็กและวีชื่นชอบมากๆ จนปัจจุบันที่วีเป็นก่าโตเต็มวัยแล้วก็ยังคงชื่นชอบมังกรสีฟ้าตัวนี้อยู่ ซึ่งเป็นตัวละครเพื่อนของไดโนเสาร์สีแดงที่วาฬกิลชอบชอบลิกมั่น

“ฟลาเดรมั่น ฟลาเดรมั่นของจริงด้วย” วีกำลังกอดส่วนหางของตุ๊กตาที่วีชื่นชอบอย่างมีความสุข “นิ่มจัง หางฟลาเดรนิ่มจังงงงง” หน้าของวีขึ้นแก้มแดงและยิ้มอย่างเป็นสุขที่สุดในชีวิต “วี...วีใช่มั้ย” เสียงปริศนาเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหน้าของวี เสียงที่สุขุมและสง่างามแต่เหมือนเด็กที่กำลังโตเรียกหาวีอยู่

“ค...ใครน่ะ” วียังคงกอดหางของตุ๊กตาฟลาเดรมั่นอยู่แต่หันไปมาเพื่อต้นตอเสียง หางที่วีกอดนั้นเริ่มแข็งตัวและกลายสภาพเหมือนหางจริงๆขึ้นมา ความนิ่มของนุ่นนั้นหายไปและแทนที่ด้วยเนื้อหนังและอุณหภูมิที่อุ่น หางสีฟ้าเริ่มกวัดแกว่งไปมาเบาๆและหยุดนิ่งสนิท

“ม...ไม่จริง...” วีมืออ่อนจนตกลงมาจากหางและลงไปกระแทกกับพื้นทันที แต่เพราะความสูงไม่มากทำให้วีไม่ได้รับบาดเจ็วมากนัก เพียงแค่ปวดหลังนิดหน่อยเท่านั้น “อ...อูยยย” วีเอามือจับหลังตัวเองเพราะลงไปกระแทกกับพื้นจนเจ็บ แต่เมื่อวีลืมตาขึ้นมานั้นหัวใจแทบจะหยุดเต้นทันที ตัววีแข็งทือทำอะไรไม่ถูกเหมือนไร้เรี่ยวแรงไปในทันที หน้าของฟลาเดรมั่นที่วีคลั้งไคล้นั้นลงมาจ่อหน้าวีระยะประชิดและมองมาทางวีด้วยสายตาที่ดุใส่

“วี เป็นอะไรรึเปล่า” เสียงจากฟลาเดรมั่นถามวีที่ข้างๆ จากตุ๊กตาฟลาเดรมั่นยักษ์ที่วีทำได้แค่กระโดดไปเกาะหาง ตอนนนี้ฟลาเดรมั่นนั้นย่อส่วนลงโดยมีความสูงกว่าวีเกือบครึ่งหนึ่ง และมีชีวิตนั่งมองวีอยู่ข้างๆ “ฟ...ฟ...ฟลาเดร...ฟลาเดร...” วีพูดอะไรไม่ถูกเมื่อเจอตัวละครที่คลั่งไคล้นั้นระยะประชิดแถมยังพูดกับวีอีกด้วย ฟลาเดรมั่นถอนหายใจพร้อมกับใช้มือกรงเล็บจับที่มือวีเบาๆและออกแรงดึงให้วีลุกขึ้น

“อะไรกันวี ทำยังกะไม่เคยเจออย่างงั้นน่ะ” วีทำหน้างงกับสิ่งที่มังกรฟ้าพูดออกมา เพราะในโลกแห่ง12หางนั้นไม่มีสิ่งมีชีวิตจากการ์ตูนอย่างฟลาเดรมั่นหรือลิกมั่นแน่นอน “เดี๋ยวก่อน แล้วเราจะเจอได้ยังไงกัน เราอยู่กันคนละโลกกันไม่ใช่หรอ” วีที่เริ่มตั้งสติได้เริ่มถามกลับด้วยเสียงที่ไม่ติดอ่างแล้ว ฟลาเดรมั่นนั่งลงกับพื้นกอดอกจ้องมองวีด้วยสายตาที่ดุใส่

“วี เราเจอด้วยกันทุกวันและนอนอยู่ด้วยกันทุกคืนด้วยซ้ำๆ” ฟลาเดรมั่นทำตาดุใส่และไม่พอใจกับคำตอบที่วีตอบมา “เดี๋ยวสินอนด้วยกันทุกคืนอะไร ข้าพเจ้านอนตัวเดียวกับ!!!” วีลุกขึ้นยืนพรวดด้วยสีหน้าที่ตื่นทันทีที่พูดโต้ตอบกับมังกรฟ้าตรงหน้า “งั้น งั้นก็...” วีมือสั่นและพยายามชี้มาที่มังกรฟ้าที่ลุกขึ้นยืนบ้างเช่นกัน “ฟ...ฟลาเดรมั่น...ตุ๊กตาฟลาเดรมั่นที่ข้าพเจ้านอนกอดทุกคืนนี่ก็” “ใช่แล้ววี ข้าก็คือฟลาเดรมั่นที่นอนอยู่คู่กับวีทุกคืนนั่นแหละ” มังกรฟ้าฟลาเดรมั่นเดินมาหาวีและนั่งคำนับต่อหน้าวีทันที

“ข้ามีเรื่องอยากขอร้องวี ตอนนี้โลกของข้ากำลังตกอยู่ในอันตราย มีแต่ข้ากับวีเท่านั้นที่จะช่วยโลกของข้าให้รอดพ้นจากหายนะนั้นได้” ฟลาเดรมั่นขอร้องวีต่อหน้าซึ่งทำให้วีทำตัวไม่ถูก “ด เดี๋ยวฟลาเดร มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ ข้าพเจ้าไม่เข้าใจ” วีเรียกชื่อเล่นของมังกรฟ้าซึ่งเป็นชื่อของตุ๊กตาที่วีเรียกเป็นประจำ

“อันตราย!!!” ฟลาเดรคว้าวีมาแนบที่ตัวโดยแขนขวาและฉากตัวหลบออกมาอย่างรวดเร็ว จุดที่วียืนอยู่นั้นเกิดระเบิดอย่างรุนแรงขึ้นมาในทัน “เชอะ พลาดไปงั้นเรอะ” เสียงปีศาจดังขึ้นมาจากกองเปลวเพลิงจากระเบิดพร้อมกับปรากฎร่างของวงแหวนสีดำขึ้นมา “น...นั่นมัน” วีที่เห็นเจ้าของเสียงนั้นตกใจกับภาพที่เห็น

“ใช่วี...มันคือวงแหวนดำ ที่ใครที่ถูกเจ้านั่นสวมใส่แล้วจะโดนสะกดจิตเป็นพวกเดียวกับมัน และมันก็กำลังไล่ล่าพวกเราทุกตัว มีเพียงข้ากับเพื่อนข้าบางตัวเท่านั้นที่หลบหนีมาได้ แต่ตอนนี้เพื่อนของข้าโดนจับไปหมดแล้ว ข้าจึงเป็นความหวังสุดท้ายที่จะช่วยโลกของข้าให้พ้นจากหายนะนี้” ฟลาเดรกัดฟันพูดด้วยความโกรธและค่อยๆปล่อยวีลงจากตัวตน “ไม่ได้การ ฟลาเดรบาดเจ็บนี่นา” วีสังเกตุเห็นแขนและลำตัวของฟลาเดรมีบาดแผลถลอกอยู่ วีจึงเรียกคันศรของตัวเองออกมาจากอากาศธาติพร้อมทั้งกระบอกศรมาสะพายไว้

“ฟลาเดร ข้าพเจ้าจะช่วยฟลาเดร และเพื่อนๆของฟลาเดร รวมไปถึงโลกของฟลาเดรด้วย” วีขึ้นคันศรและตั้งท่าเตรียมพร้อมกับสถานการณ์ตรงหน้า “วี ถึงข้าจะมาขอร้องก็ตาม แต่ตรงนี้มันอันตรายนะ ให้ข้าจัดการเองดีกว่า” ฟลาเดรห้ามวีพร้อมกับลูกไฟปรากฎบนมือซ้ายเป็นลูกบอลเพลิง “ฟลาเดรอย่าดูถูกฝีมือยิงธนูข้าพเจ้าเชียวนะ ถึงข้าพเจ้าจะไม่เก่งเท่าฟลาเดร แต่ถ้าเรื่องยิงธนูนี่ละก็...” วีหยุดพูดและหันไปทางฟลาเดรด้วยสายตาที่มั่นใจ

“ข้าพเจ้าก็มั่นใจเหมือนกัน!!!” วีชักศรและยิงออกไปด้วยความเร็วสูง ศรจำนวน10ดอกพุ่งตรงไปยังวงแหวนสีดำและเสียบทะลุทั้งหมด วงแหวนสีดำนั้นแหลกสลายเป็นเสี่ยงๆและสลายหายไปทันที ฟลาเดรยืนนิ่งสนิทที่เห็นฝีมือการยิงธนูของวีที่รุนแรงแลว่องไวเหมือนดั่งสายลม

“วี...ข้าไม่อยากเชื่อเลย ว่าวีที่ข้ารู้จักจะเก่งขนาดนี้” ฟลาเดรพูดด้วยเสียงที่ทึ่งกับความสามารถของวี “อย่างน้อยข้าพเจ้าก็ไม่ได้เป็นตัวถ่วงแน่นอนนะฟลาเดร เพราะฉะนั้นพวกเราไปช่วยกันเถอะ” วีหันมามองฟลาเดรและเดินเขามาหาพร้อมกับหยิบขวดยาสีแดงจากกระเป๋าเอวออกมา “ฟลาเดรบาดเจ็บมานี่นา อยู่เฉยๆนะ อาจจะแสบนิดนึง” วีเปิดจุกขวดยานั้นออกและเดินตรงไปยังแผลที่ลำตัวของฟลาเดร

“ไม่ได้นะวี ข้าไม่ได้เป็นอะไรมาก วีเก็บไว้ใช้เหอะ” ฟลาเดรคิดจะถอยหลังแต่ไม่ทันที่วีเทยาราดไปที่ตัวของฟลาเดรแล้ว แผลที่ลำตัวนั้นค่อยๆสมานอย่างรวดเร็วจงหายเป็นปรกติ “ที่แขนฟลาเดรก็มีนี่นา เดี๋ยวข้าพเจ้ารักษาให้” ครั้งนี้ฟลาเดรยอมก้มตัวและลดแขนให้วีเทยารักษาแต่โดยดี แผลที่แขนสมานและกลับมาเป็นปรกติเหมือนเดิม “ข้าพเจ้าจะยิ่งโกรธมากที่ข้าพเจ้ายอมให้ฟลาเดรที่ข้าพเจ้าชอบมีแผลแบบนี้นะ” วีปิดจุกขวดยาและเก็บไว้ในกระเป๋าตามเดิม ฟลาเดรมองแขนของตัวเองที่เคยเป็นแผลแต่หายเป็นปรกติแล้ว

“วี ขอบคุณนะ ที่รักษาแผลให้ข้า” ฟลาเดรก้มตัวลงมาขอบคุณวีที่เตี้ยกว่าตนครึ่งหนึ่ง “ไม่เป็นไร เรารีบไปช่วยเพื่อนของฟลาเดรเถอะ” วีชักชวนฟลาเดรซึ่งพยักหน้าให้และก้าวเท้าออกไปด้วยกัน “ไม่ต้องมาช่วยหรอก ข้ามาหาถึงที่เอง” เสียงของปีศาจเสียงเดิมดังขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งสองต่างหันรีหันขวางหาตำแหน่งเสียงซึ่งไม่มีตัวตนให้เห็น “แก แน่จริงก็ออกมาสิ” ฟลาเดรตะโกนด้วยเสียงที่เกรี้ยวกราดใส่

“ฟลาเดร!!! ที่เท้า” วีตะโกนเตือนพร้อมกับการฉากหลบที่รวดเร็วของมังกรฟ้า เสาสีดำแทงพุ่งขึ้นมาจากพื้นตรงที่ฟลาเดรเคยยืนอยู่อย่างรวดเร็วและหายลงไปในพื้นอีกครั้ง “หนอย แกนะให้ตัวสีเหลือง” สิ้นเสียงเสร็จเสาสีดำนั้นก็พุ่งเสียบที่วีทันที แต่เหมือนวีจะไหวตัวทันจึงสามารถโดดฉากหลบได้ทันท่วงที “วี!...” ฟลาเดรตะโกนเรียกวีด้วยความตกใจ แต่ด้วยสายตามังกรของฟลาเดรที่ดีพิเศษ ฟลาเดรสังเกตุเห็นวีเหมือนเรียกตนจากลักษณะสีหน้าจึงรีบพุ่งตัวไปหาทันที

“วี...เป็นอะไรมากมั้ย” ฟลาเดรยังคงเป็นห่วงวีแต่วียกมือขึ้นมาห้าม “ฟลาเดร” วีใช้นิ้วกรงเล็บของตนชี้ที่ปากตัวเองและชยับไปชี้ที่หู ฟลาเดรจึงก้มตัวลงมาให้อย่ระดับเดียวกับวีแต่แสร้งทำเป็นเสมือนบาดเจ็บที่เท้าจนลุกไม่ขึ้น แต่ความจริงแล้วตั้งใจที่จะฟังสิ่งที่วีจะพูด

“ฟังนะ วีธีที่จะจัดการเจ้านี่ได้เราต้องร่วมมือโจมตีมันพร้อมกัน โดยฟลาเดรเท่านั้นที่จะทำลายมันได้” วีกระซับเสียงเบาๆข้างฟลาเดร “วีแล้วจะให้ข้าทำยังไง” ฟลาเดรถามขณะยังคงแส้งทำเป็นบาดเจ็บ “เฮอะ หมดแรงแล้วเรอะ เดี๋ยวข้าจะส่งพวกแกไปอยู่ด้วยกันกับเพื่อนๆของแกเองละกัน” เสียงของเสาปีศาจดำดังขึ้นมาพร้อมกับการสั่นสะเทือนของพื้นที่วีและฟลาเดรอยู่

“ตอนนี้ล่ะ!!!” ทั้งคู่กระโดดฉากหลบแยกกัน โดยวีกระโดดขึ้นสูงและพลิกตัวกลางอากาศให้ตัวขึ้นฟ้าแต่หน้าชี้ลงดิน วีง้างศรจำนวนมากเอาไว้และปล่อยออกมาเป็นห่าศรกลางอากาศที่พึ่งเสียบเสานั้นอย่างรุนแรงจนเสานั้นชะงักทันที วีที่ลงพื้นอย่างสวยงามไม่รอช้าที่จะกำศรจำนวนมากไว้และเล็งขึ้นฟ้า

“แกติดกับข้าพเจ้าแล้ว” วีประกาศดังขึ้นพร้อมกับปล่อยศรขึ้นฟ้าจำนวนมาก ศรเหล่านั้นทำวิถีโค้งกลางอากาศและลงมาปักล้อมเสานั้นจนขยับไปไหนไม่ได้ อันเป็นกรงศรท่ายึดเป้าหมายของสายTrickster “ตอนนี้ล่ะฟลาเดร” วีตะโกนให้สัญญาณมังกรฟ้าซึ่งลอยอยู่กลางอากาศ เปลวเพลิงปรากฎขึ้นล้อมรอบตัวของฟลาเดรและพุ่งตรงมายังเสาสีดำที่ถูกขังด้วยศรของวี

“แก เปลวเพลิ่งแห่งข้นี้hแทนสิ่งที่แกทำกับเพื่อนข้าไว้ Fire Pierce” ฟลาเดรพลิกตัวกลางอากาศให้หัวชี้ลงมาที่เสาดำนั้น และใช้ขาแห่งมังกรถีบตัวเองกลางอากาศพุ่งตัวเองเหมือนดั่งศรเพลงที่ร้อนแรง ศรเพลิงมังกรพุ่งทะลุทลวงผ่านเสาดำนั้นจนสลายไปทันที

“อากกกกกกกก” เสียงร้องเจ็บปวดทรมานของเสาปีศาจค่อยๆจางหายไปกับอากาศและดับลงไปในที่สุด ฟลาเดรที่พุ่งตัวมาถึงพื้นใช้มือทั้งสองข้างสัมผัสกับพื้น และตีลังกาหน้ากลับมายืนกลับมายืนอย่างสง่าพร้อมกับเปลวเพลิงที่ดับลง ร่างของเพื่อนๆฟลาเดรค่อยๆปรกฏขึ้นกลางอากาศอย่างช้าๆและลอยลงมาถึงพื้นจนครบทุกตัว

“วี...ข้าทำสำเร็จแล้ว ข้าช่วยเพื่อนๆของข้าและช่วยโลกของข้าจากหายนะได้แล้ว” ฟลาเดรยืนมองความสำเร็จของตรอย่างสง่างามด้วยความปลื้มปิติ ฟลาเดรรู้สึกอะไรบางอย่างจึงหันกลับไปดูซึ่งพบกับวีกำลังกอดหางของฟลาเดรอยู่เพราะว่ากระโดดเกาะไม่ถึง

“งั้นข้าพเจ้าขอรางวัลเป็นการกอดหางฟลาเดรนะ” วีกอดหางของฟลาเดรแน่นและยิ้มอน่างมีความสุข ฟลาเดรที่เห็นวีกอดและยิ้มออกมานั้นยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูและยอมให้วีกอดหางแต่โดยดี

“หางฟลาเดรนิ่มจัง ข้าพเจ้าชอบหางฟลาเดรจัง” วีละเมอออกมาโดยที่ทั้งกอดและไซส์กับหางของดาเนะอย่างมีความสุขเป็นที่สุด ส่วนดาเนะนั้นนอนร้องไห้น้ำตาไหลเป็นทางและร้องครางออกมาอย่างทรมาน “อย่า อย่าดึงหางเค้านะเสลธ ดาเนะเจ็บแล้วนะเสลธ” ดาเนะร้องละเมอออกมาด้วยเสียงที่ทรมานโดยที่เสลธนั้นยังคงนอนหลับสนิทสงบอยู่ตัวเดียวลำพัง

“จะเข้าไปปลุกวีกับดาเนะดีมั้ยเนี่ย ทั้งที่รู้ว่าเหน็ดเหนื่อยและต้องการพักผ่อนนะ แต่...” เทพอเคเชียตัดสินใจไม่ถูกว่าควรจะทำเช่นไรเมื่อเห็นกิ้งก่าสีเหลืองนอนหลับสนิททั้งคู่


รุ่งเช้าวันต่อมาหลังจากที่เหล่ากิ้งก่าได้นอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มอิ่ม เทพอเคเชียได้เชื้อเชิญให้เหล่ากิ้งก่าให้ไปร่วมสนุกกับงานเลี้ยงที่เธอจัดไว้ให้ “ข้าพเจ้าฝันดีเป็นที่สุดเลย ไม่เคยฝันดีอะไรขนาดนี้ตั้งแต่เกิดมาเลย” วียิ้มอย่างอารมณ์ดี ซึ่งต่างกับดาเนะที่ยืนกอดหางตัวเองอย่างหวาดกลัว

“ดาเนะเป็นอะไรน่ะ” เสลธเดินมาถามทำให้ดาเนะสะดุ้งโหยงทันทีที่ได้ยินเสียง “ป เปล่า ม ไม่มีอะไร” ดาเนะปล่อยหางของตนซึ่งหางสั่นระรัวไปมา “...” เสลธมองดาเนะที่อย่างพินิจแต่ก็ถูกดาเนะคว้าแขนไว้ทันที “เสลธ เราไปงานปาตี้กินเลี้ยงกันนะ” ดาเนะเปลี่ยนเรื่องทันทีและออกแรงดึงเสลธเบาๆ

“ว ว่าไงนะดาเนะ...” เสลธร้องออกมาด้วยเสียงที่ไม่สู้ดีและดวงตากระตุกด้วย


“น่าเสลธ มาเหอะน่า” วีที่ผลักเสลธจากด้านหลังซึ่งกำลังต้านแรงผลัก “ไม่เอา ข้าไม่อยากไป” เสลธร้องโวยวายใส่วีซึ่งยังคงผลักอยู่ “เสลธอย่าสิ เรากำลังไปสนุกกันนะเสลธ เจอเรื่องเลวร้ายมาเยอะแล้วถึงเวลาที่เสลธต้องสนุกบ้างสิ” ดาเนะที่ดึงแขนเสลธกำลังออกแรงดึงด้วยเช่นกัน

“ดาเนะไม่นะ ข้าไม่อยากไป ข้า...” เสลธพยายามดิ้นรนขัดขืนแต่ไม่สำเร็จ ตัวของเสลธกำลังถูกทั้งลากทั้งดึงจากสองกิ้งก่าสีเหลืองไปยังที่พักเหล่าDR ซึ่งเป็นสถานที่จัดเลี้ยงเฉลิมฉลองสำหรับทุกตัวกับการกอบกู้เมืองที่สำเร็จ

“ดาเนะ อย่าแกล้งข้านะ ข้าโกรธนะดาเนะ” เสลธพยายามขึ้นเสียงแต่ไม่เป็นผลสำเร็จ เสลธรู้สึกตื่นและกลัวกับการเข้างานสังคมเป็นครั้งแรกในชีวิตจนอ่อนแรง เพราะในชีวิตนี้เสลธอยู่เพียงลำพังตัวเดียวมาตลอดโดยที่ไม่เคยเข้าสังคมมาก่อน

“วีด้วย ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ ดาเนะ ข้ากลัวนะดาเนะ” เสลธร้องงอแงเหมือนเด็กทำอะไรไม่ถูกและหวาดกลัวกัประสบการณ์ชีวิตสังคมครั้งแรกของเสลธ

“ดาเนะ อย่านะ เสลธกลัวแล้ว”

เจ๊ ตอนนี้ผมได้ไอเดียจากเจ๊เลยนะ ต้องขอบคุณจริงๆ แต่งแล้วรู้สึกสงสารตัวดาเนะเหมือนกันนะเนี่ย ทำกับเขาไว้มากตอนนี้โดนเองแล้ว (ยังคงconcept Chapterแห่งความสนุกน่ารักๆเอาไว้ กับที่หลายคนอยากให้เป็นตอนเหมือนพิเศษ)

เฟลดรามั่น = เฟล + ดราม่า

-/เผ่นออกจากกระทู้อย่างรวดเร็ว

อะแฮ่มมม!!! แค่กๆๆๆ!!!!

น่าแปลกจัง... ข้าพเจ้าปกติอ่านเสร็จแล้วถึงจะมาโพส...

รู้สึกว่ามันมีอะไรมากระตุ้นต่อมคุ้นๆข้าพเจ้า อืมมมมม~~~~~~ นึกไม่ออก... แต่รู้สึกว่าคนแต่งจะวอนโดนอะไรซักอย่างคล้ายๆกันนี่แหละ...

เดี๋ยวไปหวด... เอ้ย ถามกันทางหลังไมค์

(แต่เอาจริงๆ มีโลกคู่ขนานแบบนี้ก็ไม่เลวแฮะ =w=)

Run Through ยาวStartยันจบเรื่องในตอนเดียว เมพได้อีกๆ แถมดัดแปลงของเขาซะเฮี่ยนเลย
ฟลาเดรมั่น = Flamedramon
ลิกมั่น = Guilmon
วงแหวนดำ = Black Gear
เสาดำ = อันนี้จำไม่ได้แหะ แต่พึ่งรู้ว่าบอสใหญ่คือเสา!!!
Fire Pierce = Fire Rocket
คุ้นๆไหม เหล่าเด็กผู้ถูกเลือกทั้งหลาย ตรูรู้พวกเจ้าเคยแอบชอบดิจิม่อนกัน อย่ามาซึนเดเระ (แล้วตรูจะโดนฟ้องร้องลิขสิทธิ์ไหมนี่)
กลับมาเช็ครายละเอียด เขียนผิดเยอะมากๆ ความจริงๆต้องเป็นฟลาเดร ไม่ใช่ เฟลดรา เนื้อเรื่องกิลกับวีขัดแย้งอีก เพราะลิกมั่นดันเป็นการ์ตูนปัจจุบัน ฟลาเดรมั่นดันเป็นการ์ตูนเก่า แต่ดันเขียนไปว่าเป็นเพื่อนด้วยกันอีก เขียนสองคำนั้สลับมั่วเลย เดียวต้องย้อนกลับไปแก้เลยแหะ และใช้คำสลับบ้างหล้นบ้างอีก ดันอยากรีบแต่งออกมาให้ไวๆเกิน อยากเห็นการตอบสนองก่าเหลืองบางตัวแถวนี้ (ด้วยความอิจฉาชอบเอาตุ๊กตามาขู่ใส่ พี่จัดให้เลยน้อง ไปผจญภัยด้วยกันไปเลย แถมได้กอดหางอีกด้วย)
และเชื่อว่าวันนี้กลับมาจากทำงานดาเนะไม่รอดแน่ๆ

หรอดาเนะ เห็นมีแต่ดาเนะกลั่นแกล้งเรากับวี