เอ่อ จิ้นคืออะไรกันหรือครับ = =" [virgin?]
[ขออภัย ไม่รู้จริงๆ]
เรื่องของดาเนะนั้นผมก็พยายามติดตามอ่านอยู่
แต่พอดีผมก็แต่งการ์ตูนในกระทู้ผมไปด้วยน่ะครับ
เลยไม่ค่อยมีเวลาอ่านเท่าไหร่ แหะๆ

จิ้น (ปะกิด : Jin, Gine) เป็นคำกริยา หมายถึง การคิดไปเอง หรือการเพ้อของเหล่า โอตาคอน (โอตาคุหญิง) ฟูโจชิ (สาวที่นิยมความวาย) มีที่มาจากคำว่า Imagine (อิ-เม-จิ้น แปลว่าจินตนาการ) โดยเหล่าบุคคลดังกล่าวจะ "เพ้อ" ให้ตัวละครชายไปมีอะไรกับตัวละครเพศเดียวกันในการ์ตูน ทั้งๆ ที่เนื้อเรื่องของการ์ตูนจริงๆ นั้น เขาทั้งสองไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรลึกซึ้งกันเลยแม้แต่นิดเดียว

อ่านต่อ ไปตรงนี้ http://th.uncyclopedia.info/wiki/จิ้น

อ่า ขอบคุณมากครับ ที่มาไขกระจ่างเรื่องศัพท์ > <

เพิ่งอ่านมาได้2วันอ่านไปถึงscarino 3 แล้วครับสนุกดีครับเขียนต่อไปสู้ๆให้เราได้มาจิ้นกันต่อ(พรวด!!!โดนดาเนะยันหน้า)

เห็นมะ ท่านวี

แฟนๆเค้าชอบจิ้นกันทั้งนั้นแล

มาลองโดนจิ้นทีละเยอะๆมั่ง เอามั๊ยละ

หง่ะ ไม่ว่างเข้ามาอ่านเลยเฮะ T-T

ท่านวีก็ยังยืนยันคำเดิม
"เป็นกิ้งก่า ต้องอดทน!!!"

/me โดนก่าวียืน"ยัน" "พลั่ก!!!!"

ผมยังไม่มีบทนี่คร้าบ จะให้โดนจิ้นได้ยังไงกัน

ไม่เป็นไรคร้าบ ยังไงผมก็เป็น FC ให้ท่านวีนะครับ

ปล.มาปูเสื่อนั่งรออ่านตอนต่อไป หลังจากที่ก่าดาเนะ
รอดตายฉิวเฉียด จากการที่เข้าห้องน้ำทันเวลา

ปล2.หยอกเล่นคร้าบ ท่านวี อย่าโกรธเลยน้... พลั่ก! (/me โดนท่านวีกระโดดถีบ)

ที่บันไดขึ้นสู่ชั้นที่สองของห้องของเหล่าอัลฟ่าที่หนึ่ง วีที่อุ้มเสลธสีขาวซีดเพราะช็อคกับการพุ่งพรวดออกไปเจอท่ามกลางฝูงหาง ยังให้ไหล่ของตัวเองกับดาเนะให้ประคองร่าง เพราะจากการขับน้ำออกจากร่างกายมากเกินไปทำให้ร่างกายอ่อนเพลีย และยิ่งได้ดิ่มยาเร่งการขับมากเกินขนาดที่วีผสมมาให้ ทำให้เครื่องดื่มหรืออะไรต่างๆที่มีส่วนผสมของน้ำถูกขับออกมาจากร่างกายทั้งหมด ดาเนะพยายามเดินเกาะไหล่วีที่มือไม่ว่างอย่างระมัดระวัง

“ดาเนะ ไหวหรือเปล่า” วีหันไปถามดาเนะที่ยืนเกาะไหล่ข้างๆตน “อือ ยังไหวอยู่” แม้ดาเนะจะตอบว่าตัวเองไหว แต่ร่างกายที่แสดงออกมานั้นกลับเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับคำตอบ เพราะการเดินที่ดูโซเซไม่ตรงทางในตอนแรก วีจึงให้ดาเนะเกาะไหล่ตนเองเพื่อเป็นหลักการเดินให้ตรง แต่ดวงตาที่ปรือลงเหมือนอ่อนเพลีย และท่าทางเดินที่กึ่งจะล้มไม่ล้มเพราะขาไรซึ่งกำลัง วีจึงไม่เชื่อคำตอบจากดาเนะที่ตอบออกมา

“ดาเนะ ถ้าไม่ไหวจริงๆก็ตอบมาเถอะนะ ข้าพเจ้าดูยังไงก็ไม่ไหวจริง” วีพูดตรงๆแทงใจดาเนะที่โกหกเพราะรู้ตัวเองดีว่าอ่อนเพลียและไม่ไหว แต่เสลธที่อยู่ที่บนแขนวีที่อุ้มอยู่นั้นทำให้ดาเนะเป็นห่วงมากกว่าตน และยังรู้สึกผิดที่ฝืนให้เสลธต้องเจองานสังคมที่กลัวจนต้องเป็นเช่นนี้

“ไม่เป็นไรวี เราห่วงเสลธมากกว่า...เพราะเราทำให้เสลธเป็นแบบนี้ด้วย” หางของดาเนะนั้นตกมาตลอดทางที่เดินจนลากไปกับพิ้น ซึ่งน่าจเป็นผลพวงมาจากความเหนื่อยล้าและความรู้สึกผิด ทำให้ไร้เรี่ยวแรงแม้กระทั่งจะยกหางให้ลอยจากพื้นซึ่งปรกติเหล่ากิ้งก่าจะทำกัน

“ไม่เป็นไรนะดาเนะ นอนที่ห้องข้าพเจ้าสักตื่นนึงน่าจะทำให้รู้สึกดีขึ้น ถ้ากลัวตื่นไม่ทันเดี๋ยวข้าพเจ้าช่วยปลุกดาเนะตอนบ่ายๆก็ได้” วีเสนอความช่วยเหลือให้ซึ่งดาเนะก็พยักหน้ารับตกลงโดยไม่ตอบเสียงใดๆออกมา ก่าทั้ง3ตัวตอนนี้สามารถเดินขึ้นถึงสุดบันไดขั้นสุดท้ายซึ่งเป็นเวลาช่วงสายของวัน

“สงสัยพี่ดาเนะไม่สบายหนักแน่เลย ขนาดเดินยังแทบจะไม่มีแรงเดินเลย เพื่อนพี่วีอีกตัวก็ตัวขาวซีดไปแล้วด้วย” เหล่ากิ้งก่ารุ่นน้องที่เดินตามหลังรุ่นพี่ห่างๆต่างหยุดลงเมื่อถึงบันได เพราะเป็นเขตพื้นที่ส่วนบุคคลสำหรบเหล่ารุ่นพี่อัลฟ่าหนึ่ง เหล่ารุ่นน้องจึงไม่อยากเสียมารยาทเดินตามขึ้นไป

“นั่นสิ พวกพี่เขาจะเป็นอะไรมากไหมเนี่ย” เสียงของก่าหลุมดำเอ่ยขึ้นมาอย่างเป็นห่วง เพราะเริ่มรู้จักก่าพี่ดาเนะแต่ยังไม่ทันได้คุยอะไรก็จากไปก่อนเสียแล้ว “อร๊ายยยย ไม่ต้องสืบค่า งานนี้วีXดาเนะแน่ๆ ยกหาง” เสียงของแพนด้าน้อยดังวี้ดว้ายมาจากด้านหลังของกลุ่มก่าจนต้องหันไปมองเจ้าของเสียง

“เจ๊ไม่ผิดแน่ๆ เดินขึ้นไปกันแบบนี้ แถมดาเนะสภาพหมดแรงด้วย ต้องใช่แน่ๆเลยเจ๊” ลิงนัทให้การสนับสนุนอีกเสียงอย่างสนใจและตาพองโต “เจ๊คะ แค่พี่วีเขาอุ้มใครไม่รู้ไปด้วย แถมตัวซีดเป็นสีขาวอีกต่างหาก หนูว่าสมการของพี่คงไม่ใช่แล้วล่ะค่ะ” แกะกิฟแย้งกับคู่จินตนาการทั้งสองจนลิงนัทนิ่งลงทันที

“เดี๋ยวสิ พวกเพื่อนพี่วีเขาไม่สบายอยู่นะ แล้วนี่นัทกับกิฟมาทำอะไรเนี่ย” เสียงของก่าราเฟซแย้งขึ้นมาเพราะไม่ค่อยพอใจกับการจินตนาการของกลุ่มนี้ “นั่นสิเจ๊ พอดูเข้าจริงๆพวกพี่ดาเนะเหมือนจะป่วยอย่างที่พวกราเฟซเขาบอกจริงๆนะเจ๊” ลิงนัทเริ่มเอนเอียงไปทางเสียงของเหล่าก่าด้วยเช่นกัน มีแต่เพียงแพนด้าน้อยที่ยังคงสงบนิ่งและหัวเราะหึๆดังขึ้นมา

“หึๆๆ พวดเธอยังอ่อนหัดนักนะ” แพนด้าน้อยกระลอดลอยตัวขึ้นมาตบไหล่ให้แก่ลูกศิษย์แกะและลิงเพราะตัวเตี้ยเกินกว่าที่จะยืนถึง “แล้วมันยังไงอะเจ๊” ทั้งคู่ถามขึ้นมาพร้อมกันซึ่งเหล่ากิ้งก่าก็ให้ความสนใจด้วยเพราะอะไรทำให้กลุ่มนี้ขึ้นชื่อเรื่องการจินตนาการล้ำเลิศ

“แต่ก็ไม่แปลกพวกเธอจะม่รู้จัก เพราะเรื่องนี้มันลึกซึ้งเกินกว่าที่พวกเธอจะเข้าใจเสียด้วยซ้ำ หึๆ” แพนด้ายิ้มอย่างพอใจและเดินออกมาจากลุ่มออกห่าง “เพราะว่านี่คือปรากฎการณ์ 3P น่ะสิ” แพนด้าประกาศกร้าวดังออกมาจนเหล่าหางในงานทั้งหมดหันมาทางต้นเสียง

“ส...3P มันคืออะไร” เหล่ากิ้งก่ารุ่นน้องต่างหันหน้ามองกันเองเพราะไม่เข้าใจในความหมาย รวมทั้งเหล่าหางต่างๆก็กลับมาทำตัวตามปรกติเพราะคิดว่านี่อาจจะเป็นการเล่นกันของหางกลุ่มนี้ “จ...เจ๊ หรือว่านั่น พี่วีเขา...” แกะกิฟเริ่มหน้าแดงและเอามือปิดปากตัวเองในทันทีต่างกับลิงนัทที่สนใจเป็นพิเศษจนตาแวววาว “เจ๊ จริงๆหรอเจ๊” ลิงนัทถามย้ำเพื่อความมั่นใจซึ่งได้รอยยิ้มมุมปากกลับมาภายใต้สีหน้าที่เข้มแห่งความมั่นใจ

“เข้าใจถูกแล้วน้องเอ๋ย ปรากฏการณ์ที่ยากที่จะเกิดขึ้น แต่มันได้ปรากฏให้เห็นที่นี่แล้ว แถมตัวเป็นๆด้วย” แพนด้าน้อยชี้ไปยังทิศของห้องวีซึ่งเหล่าหางกลุ่มนี้ทั้งหมดหันไปตามกัน “แล้วมันหมายความว่ายังไงล่ะ ไอคำว่า 3P เนี่ย” เหล่ากิ้งก่ายังคงตั้งแง่สงสัยอยู่แต่เริ่มสนใจกับคำแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้ยิน

“อยากรู้จริงๆหรอ เดี๋ยวเจ๊บอกให้ 3P นั้นหมายถึง สา...ตูมมม” แพนด้าน้อยเริ่มจะอธิบายให้ฟังแต่ก็จบการสนทนาลงในทันทีบอลแสงลูกยักษ์พุ่งเป็นเส้นตรงด้วยความเร็วสูงมายังแพนด้าน้อย เหล่าหางที่อยู่ในวิถีทางของบอลแสงต่างพุ่งตัวหลบกันคนละ และเพียงแค่สัมผัสกับตัวของแพนด้าน้อยก็เกิดการระเบิดอย่างรุนแรงทันทีกลุ่มจินตนาการสูงทั้งสามโดนระเบิดแสงเข้าทุกตัวไม่รอดพ้น

“อย่าสอนเรื่องอะไรไม่เป็นเรื่องสิคะ” แกะบายะยิ้มและสั่งสอนให้กับแพนด้าน้อยจากระยะไกลซึ่งเจ้าตัวสามารถได้ยินได้ชัดเจน “ดีมากเลยโอเมะ เตะได้แม่นยำดีมากเลย แถมรุนแรงกว่าพี่อีกด้วย” แกะโอเมะยังคงค้างท่าเตะก่อนที่จะกลับมายืนตามปรกติเพื่อรับคำชมจากรุ่นพี่บายะ

“ขอบคุณค่ะ หนูเข้าใจแล้วค่ะว่าที่พี่ทำแบบนี้มันให้ความรู้สึกยังไง” แกะโอเมะยิ้มมุมปากหึๆออกมาซึ่งทำให้หน้าของแกะบายะซีดลงทันที “เอ่อโอเมะ ของพี่มันแค่กรณีของลิงแบงค์ที่ชอบยียวนพี่นะ ไม่ใช่ทุกกรณีอย่างที่โอเมะเข้าใจหรอกนะ” บายะเริ่มหวาดกลัวกับการเรียนรู้ที่ผิดๆของโอเมะที่ลอกแบบฉบับมาจากตน ส่วนทางกลุ่มกิ้งก่าได้แต่ยืนมองกับซากระเบิดที่เกิดขึ้นก่อนที่จะแยกย้ายกันไป ปล่อยไว้แต่ซากระเบิดทั้งสามนอนไหม้อย่างสงบ

“ก...แกะกีบยักษ์” แต่ยังไม่เพียงขาดคำ แกะโอเมะก็วิ่งดิ่งตรงมายังลิงนัทและเตะงัดจนปลิวกระเด็นไปหน้าต่างเดียวกับลิงแบงค์ไปในทันทีพร้อมกับเสียงร้องอย่างเจ็บปวด “มาว่าแบบนี้เสียมารยาทที่สุด เค้าเป็นแกะที่บอบบางที่จิตใจอ่อนโยนนะ” ไม่ไดู้ดลักษณะของตัวตนให้กับลิงนัทฟังที่ปลิวกระเด็นไปไกลแล้ว


“งั้นดาเนะกับเสลธนอนบนเตียงข้าพเจ้าละกันนะ” วีที่อุ้มเสลธและพาดาเนะมาถึงห้องแล้วแนะให้ทั้งคู่พักผ่อน วีค่อยๆวางร่างขาวซีดของเสลธลงนอนบนเตียงของตนอย่างช้าๆ ส่วนดาเนะเดินไปยังปลายเตียงและขึ้นไปนอนส่วนในของเตียงที่ติดกับผนังริมหน้าต่าง

“งั้นรบกวนหน่อยนะวี” ครั้งนี้ดาเนะไม่ปฎิเสธแต่อย่างใด ทันทีที่คลานขึ้นเตียงและหัวถึงหมอนก็แทบจะหลับไปในทันที ส่วนเสลธยังคงสลบเหมือดทั้งตาค้างและสีขาวไว้กับตัว กิ้งก่าทั้งสองตัวบนเตียงต่างหลับสนิทโดยเหลือไว้แต่เพียงก่าวีเพียงแค่ตัวเดียวในห้อง

“ตั้งแต่เด็กเวลาดาเนะมีเรื่องอะไรปิดบังในใจแต่ไม่อยากบอก หรืออยากโกหกเพื่อปิดบัง หางของดาเนะจะสั่นทุกครั้ง” เสียงของเสลธย้อนเล่นวนซ้ำอีกครั้งในหัวของวี สายตาของวีหันกลับไปมองดาเนะอีกครั้งและจ้องมองไปยังหางขดของดาเนะ

“ม...ไม่เป็นไรวี ขอบคุณนะ คือ...เราเป็นห่วงกระท่อมเราด้วยน่ะวี กลัวจะมีอะไรเพราะไม่ได้กลับไปดูนาน...” ภาพของดาเนะที่กำลังคุยกับตนหลังจากออกมาจากห้องน้ำและคุยถึงกระท่อมของดาเนะเล่นในหัววีขึ้นมา แม้เสียงของดาเนะจะเป็นปรกติ แต่สายตาของวีเหลือบไปเห็นหางของดาเนะซึ่งกำลังสั่นอย่างไม่เป็นธรรมชาติ วียังคงจ้องมองดาเนะที่กำลังหลับอยู่โดยเปลี่ยนจากหางขดเป็นใบหน้าแทน หน้าของดาเนะกำลังหลับสนิทและลึกมากอันแสดงถึงความอ่อนเพลียของร่างกายจริงๆ

“ดาเนะ ทำไมมีอะไรไม่บอกข้าพเจ้าเลย พวกเราเป็นเพื่อนกันนะดาเนะ” วีถามดาเนะที่หลับสนิทให้ฟังกับตนเอง หลังของวีพิงพนักเก้าอี้โต๊ะทำงานของตนและยังคงมองไปที่ดาเนะก่อนที่จะหันหน้าเข้าสู่โต๊ะทำงาน วีหยิบปากกาขนนกขึ้นมาจุ่มหมึกและเริ่มลงมือเขียนจดหมายลงบนกระดาษจนเสร็จ พร้อมกับประทับตราและลายเซ็นต์หน่วยอัลฟ่าเอาไว้ที่มุมท้ายล่างขวาของกระดาษ ซึ่งแสดงถึงจดหมายที่เป็นทางการสำหรับหน่วยอัลฟ่า วีพับจดหมายลงครึ่งหนึ่งและใส่ลงไปในซองพร้อมกับประทับตราผนึกปิดไว้ที่หลังซองจดหมาย

“เหลือแต่ยื่นส่งให้กับกิลเท่านั้นก็เสร็จ แต่กิลมีหวังไม่อนุญาติแน่ๆ” วีหยิบซองจดหมายขึ้นมาดูและพินิจพิจารณาอย่างถี่ถ้วนก่อนที่จะฉีกจดหมายทิ้งลงถังขยะ “ไม่ได้ๆ ข้าพเจ้าจะโบ้ยความผิดให้ดาเนะขโมยชุดก่าSlayerไม่ได้เด็ดขาด” วีส่ายหน้าแรงๆกับความคิดของตนที่ขอตัวตามจับดาเนะในฐานที่เอาชุดSlayer30ของตนไปโดยไม่ได้รับอนุญาต กระดาษและปากกาขนนกกลับมาอยู่ในมือกรงเล็บของก่าวีอีกครั้งพร้อมที่จะเขียนฉบับใหม่ขึ้นมา แต่ไม่ว่าอย่างไรวีก็นึกไม่ออกว่าจะเขียนเนื้อความอะไรลงไป

“...จะเขียนอะไรดี...จะบอกตรงๆไปว่าดาเนะกลับกระท่อมเลยตามไปเพราะเป็นห่วงก็ไม่ได้ เขียนว่าดาเนะมีพิรุธยิ่งไม่ได้อีก จะบอกว่าดาเนะกินมากจนปวดท้องแล้วจะไปเยี่ยมก็หาว่าโกหกอีก” วีโวยวายกับตนเองในใจในท่าที่เอามือทั้งสองจับหลังหัวส่ายไปมาอย่างว้าวุ่น “ก็บอกว่าไปเที่ยวบ้านดาเนะก็จบ คิดอะไรมากเล่า” เสียงๆหนึ่งลอยดังมาจากด้านหลังแนะนำให้กับวี

“เออจริงด้วย ความคิดนี้เยี่...(ยม)” วีหันขวับกลับไปยังเจ้าของเสียงทันที ก่าดำเสลธยืนเอามือชันพนักเก้าอี้ไว้และมองมายังวีด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์ “ส...เสลธ...ตื่นตั้งแต่เมื่อไรอะ” วีตั้งสติไม่ทันกับการบุกแบบเงียบๆของเสลธ “ก็...ตั้งแต่ที่วีพูดว่า---“ เสลธทำเสียงยียวนแล้วเดินถอยออกมาไม่มาก

“ไม่ได้ๆ ข้าพเจ้าจะให้ดาเนะขโมยชุดก่าSlayer” เสลธทำท่าทางประกอบเสมือนการฉายภาพซ้ำของวีอีกครั้ง แต่ตัวผู้แสดงเป็นเสลธแทน “โฮ่...อย่าบอกนะว่าจะโยนความผิดให้ดาเนะขโมยชุดอะไรที่แกบอกน่ะ ไอ้เจ้าวี” เสลธเสียงแสดงถึงความโกรธและไม่พอใจและเดินมาหาวีทำท่าจะหาเรื่องด้วยสายตาที่มองขวาง

“เดี๋ยวๆเสลธ ข้าพเจ้ามีเหตุผลบางอย่างนะ” วีลุกขึ้นพรวดและยกมือห้ามหมายจะสงบกับเสลธแต่เหมือนก่าดำจะไม่ยินยอม “แล้วเหตุผลอะไรวะที่ถึงกับต้องโบ้ยความผิดให้กับดาเนะแบบนี้” เสลธเดินกร่างมาประชิดวีและจ้องด้วยสายตาเพชรฆาตของเสลธ มือซ้ายกระแทกกับผนังเฉียดใบหน้าของวีไม่มากขณะอีกมือหนึ่งกำหมัดไว้แน่น

“บอกไว้ก่อนเลยนะ ต่อให้แกเป็นเพื่อนกับดาเนะยังไง แต่ถ้าแกคิดอะไรไม่ดีกับดาเนะล่ะก็ แกไม่รอดแน่” เสลธพูดด้วยเสียงที่เย็นชาพรอมที่จะจัดการวี สายตาของวีที่มองกลับนั้นไม่ได้ล่อกแล่กหรือเบี่ยงหลบแต่อย่างใด แต่กลับมองมาทางเสลธด้วยสายตาที่จริงจังและมั่นคงกับความคิดของตนเองอย่างมั่นใจ และไม่มีการแสดงออกของร่างกายถึงความหวาดกลัวให้เห็นแม้แต่น้อย

“ดูเหมือนว่าข้าจะเข้าใจผิดนะ ขอโทษด้วยละกัน” เสลธเก็บมือซ้ายออกมาเกาหลังหัวตัวเองแทนและขอโทษให้กับวี “ไม่เป็นไร ได้ยินตรงนั้นถ้าข้าพเจ้าเป็นเสลธก็คงเจ้าใจผิดเหมือนกันน่ะแหละ” วีตอบกลับให้กับเสลธ “เสลธ ข้าพเจ้ามีเรื่องที่ต้องบอกและสำคัญด้วย ดาเนะมีอะไรปิดบังพวกเราแน่ๆ” วีหันไปมองดาเนะและมองไปตรงหางขดบนเตียงของดาเนะ

“...หางของดาเนะสั่นตอนที่คุยอะไรกับวีสินะ” เสลธเริ่มคาดเดากับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ในทันทีเพราะมีประสบการณ์มาก่อน “แล้วดาเนะว่าอะไรบ้างล่ะ” เสลธถามโดยวีตอบตามเรื่องราวที่ได้พบเห็นให้เสลธฟังจนจบ เสลธทำสีหน้าครุ่นคิดสักครู่ก่อนที่จะมองไปยังดาเนะที่ยังหลับสนิทอยู่

“วี...วันนี้พวกเราจะสะกดรอยตามดาเนะกัน”