เสพแล้วอายไปด้วยคน

ต้องขอโทษจริงๆ ไม่รู้จะขอโทษยังไงแล้วกับการล่าช้าของฟิค

ไม่ไหวแล้ว ตอนนี้ควบคุมบริหหารเวลาให้ตัวเองไม่ได้เลย โดนกิเลศกับความอยาก(ด้านการเล่น)ครอบงำตอนยามมีเวลาว่างหรือช่วงเวลาพักตลอดเลย แล้วยิ่งลองฝึกวาดรูปด้วยยิ่งกินเวลาจริงไปยิ่งขึ้นอีก แต่รู้สึกมันช่างให้ผลไม่คุ้มค่าเอาเลย ฝึกวาดรูปใช้เวลาขั้นต่ำกว่า 3 ชั่วโมง แต่ผลงานรูปออกมาก็ช้าเหลือเกิน แล้วยิ่งวาดได้แค่เสาร์อาทิตย์หรือข้ามอาทิตย์ ยิ่งทำให้ฝีมือตกไปอีก

ตอนนี้ได้เขียนไว้ 2 ตอนแล้วคือทางเดินของเทากับวี เหลือของเสลธเท่านั้นที่ไม่เขียนสักที คิดว่าคงจะลงแปะคืนวันพุธนะครับ คงรอให้ครบทั้ง 3 ตัวไม่ไหวแล้วจริงๆ ต้องขอโืทษจริงๆครับสำหรับคนที่อยากอ่านทางเดินของเสลธ

หงุดหงิดเรื่องการรอรถกลับบ้านด้วย อยากพิมพ์งานระหว่างรอได้ กับอยากให้หัวการเขียนฟิคมันแล่นเท่ากับตอนก่อน แม้ว่าวางพล็อคไว้แล้ว แต่ทำไมตอนนี้ความเร็วการเขียนมันเป็น 5-7 ชั่วโมงต่อตอนไม่รู้ แทบจะกินเวลาทั้งวันเลย บางวันล่อไป12 ชั่วโมงก็ทำมาแล้ว...(ตอนของพี่เทา 8 ชั่วโมง ของวี14 ชั่วโมง 7.00-21.00)

บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น บ่น

เส้นทางของวีฉากบ่อน้ำอุ่น

“อึ..อึก...อือ.......” สีหน้าของเสลธเริ่มอ่อนเพลียและหายใจเข้าออกลึกกว่าปรกติของการหายใจทั่วไป แขนทั้งสองที่วางไว้ข้างลำตัวเริ่มไร้ความรู้สึกลอยขึ้นตามน้ำช้าๆ ดวงตาที่เคยเหลับเพราะความรู้สึกเคลิบเคลิ้มและผ่อนคลายเริ่มเกร็งกับปากที่อ้าออกช่วยในการหายใจ “เสลธ ไม่ไหวแล้วขึ้นดีกว่านะ” ดาเนะที่นั่งแช่น้ำอุ่นข้างๆเห็นอาการของเพื่อนไม่ดีจึงรีบห้ามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่...ไม่เป็นไรดาเนะ...ยังพอไหวอยู่...แฮ่ก...แฮ่ก...” เสียงคำตอบที่ไร้ซึ่งน้ำหนักแผ่วเบาออกมาพอที่จะทำให้ดาเนะที่อยู่ข้างๆได้ยินเท่านั้น และเมื่อหลังของเสลธตั้งตรงเพื่อจะเป็นสิ่งช่วยชืนยันว่าสิ่งที่ตอบไม่ได้โกหก หัวของเสลธกลับเซล้มไปพาดบนบ่าของดาเนะทันที

“ไหวอะไรกันเสลธ ขนาดแรงจะทรงตัวยังไม่มีเลย เดี๋ยวเราพาขึ้นไปพักในกระท่อมเราดีกว่านะ” ดาเนะพร้อมกับโอบร่างของเสลธแนบกับตนเพื่อช่วยประคองให้ลุกขึ้นยืนช้าๆ “แต่ยังอยากแช่กับดาเนะต่อ...” เสลธบอกเสียงเบาข้างใบหน้าที่พาดบนไหล่ของดาเนะอย่างไร้เรี่ยวแรง

“ไว้วันหลังมาแช่ใหม่ก็ได้นะเสลธ เรารับรองเลยว่าเราจะมาแช่กับเสลธแน่นอนเลย” ดาเนะให้คำมั่นขณะช่วยประคองร่างของเสลธให้นั่งที่ก้อนหินขอบบ่อให้ เพื่อร่างกายได้ระบายความร้อนและรับสัมผัสลมเย็นให้รู้สึกปลอดโปร่งขึ้น เพราะการแช่บ่อน้ำอุ่นนานๆจะทำให้เกิดอาการแน่นหน้าอกและวิงเวียนศรีษะ โดยเฉพาะสำหรับผู้ทียังๆไม่เคยชินหรือได้ลองเป็นครั้งแรกอย่าง แล้วยิ่งเสลธทีฝืนแช่จนเกินขีดจำกัดร่างกายที่จะทนได้จากการสูญเสียน้ำด้วยแล้วยิ่งทำให้ดาเนะเป็นห่วงใหญ่ เพราะกำลังขาที่จะใช้ตั้งยืนหรือสติที่จะใช้การทรงตัวเองในร่างของเสลธถูกระเหยออกไปจากร่างหมดแล้ว

“จริงนะดาเนะ สัญญากับเสลธนะ” เสลธถามแต่ที่ดาเนะที่ยังไม่ทันจะได้ตอบ เสียงของเทาก็ดังออกมาพร้อมกับร่างโครงอกใหญ่ในชุดนุ่งผ้าขนหนูสีขาว “น้ำอุ่นดาเนะช่างสุดยอด อ้าว!? ดาเนะขึ้นแล้วหรอ” เทาเดินลุยบ่อน้ำอุ่นจนถึงแท่นขั้นบันไดก็พบเห็นเสลธนั่งซบไหล่ดาเนะแบบไร้เรี่ยวแรง เทามองสภาพของเสลธปราดเดียวก็รู้ทันทีว่าเป็นผลมาจากการฝืนแช่น้ำร้อนนานเกินไปเลยเดินมาหาเสลธทันที

“โหย ไอ้กิ้งก่าท่ามาก มานี่เลยๆ เดี๋ยวพาเจ้านี่ไปพักเองนะดาเนะไม่ต้องห่วง” เทาเดินมารับตัวเสลธมาอุ้มสะพายข้างไว้ที่เอวเหมือนกับกระเป๋าเอกสารรูปตัวกิ้งก่า ที่แขนขาหางทิ้งน้ำหนักห้อยลงไปตามแรงดดึงดูดและบ่นเชิงอธิบายถึงผลเสียของการแช่น้ำอุ่นมากเกินไป แต่เหมือนจะไร้ผลกับเสลธที่ประคองสติตนเองไม่ไหวแล้วจนทั้งคู่เข้าไปในกระท่อมของดาเนะเรียบร้อย

“พี่เทากับเสลธขึ้นไปกันแล้วก็เหลือวีสินะ จะเป็นยังไงบ้างน้า” ดาเนะที่มองพี่ชายและเพื่อนกิ้งก่าสีดำของตนหายไปแล้วลุกขึ้นเหยียดแขนและหางให้ยืดตรงผ่อนคลายรับลมเพื่อระบาความร้อนออกจากร่างด้วย “ดาเนะ ทุกตัวขึ้นจากบ่อหมดแล้วหรอ” เสียงของวีดังผ่านม่านละอองไอน้ำที่อยู่ส่วนลึกสุดซึ่งเป็นที่ๆดาเนะแนะนำให้ เพราะวีไม่กล้าที่จะแช่บ่อน้ำอุ่นร่วมกันกับสัตว์หางอื่นนอกจากเพื่อนสนิทที่สุดซึ่งคือดาเนะเพียงตัวเดียว ซึ่งเป็นจุดที่เป็นร่องเข้าไปและปิดบังด้วยหินทั้งสามด้านจึงมีทางเข้าออกแค่ทิศทางเดียวและมีความเป็นส่วนตัวสูงที่สุด ประกอบกับเทากับกลุ่มดาเนะแช่คนละส่วนของบ่อที่อยู่ห่างจากจุดของวีจนไม่สามารถมองเห็นได้

“อือ ทุกตัวขึ้นหมดแล้วล่ะ แล้ววีล่ะเป็นยังไงบ้าง น้ำสบายดีมั้ย” ดาเนะที่ยืดเส้นสายทั่วร่างจนถึงหางแล้วเดินไปที่จุดของวีช้าๆระวังลื่นเพราะที่เท้ายังคงเปียก “คือ...ข้าพเจ้า....คือ...ยัง...เอ่อ...” วีตอบเสียงตะกุกตะกักจนดาเนะเดินมาถึงซึ่งยังคงมีหยดน้ำหยดลงมาทั้งจากร่างหายและเส้นผม ซึ่งพบกับวีที่ยืนอยู่ระดับความสูงเดียวกันกับดาเนะในชุดผ้านุ่งที่ตัวยังคงแห้งสนิท และยืนหนาวสั่นเบาๆแต่เห็นได้ชัดจากหางที่สั่นระริกจากอากาศเย็น

“วี!!! นี่ยังไม่ได้ลงแช้น้ำเลยหรอ!?” ดาเนะถามด้วยความตกใจเพราะว่าตนลงแช่น้ำอุ่นค่อนข้างนานเป็นปรกติอยู่แล้ว นั่นหมายถึงเพื่อนกิ้งก่าสีเหลื่องยืนหนาวสั่นตามด้วยเช่นกัน “ก...ก็...ข้าพเจ้าเขินแล้วก็ไม่กล้าอะ ที่ต้องลงแช่กับตัวอื่นๆที่ไม่ใช่ดาเนะ” ดาเนะที่ได้ยินคำตอบถึงกับตกใจในอดทนของวีที่แสดงออกมาให้เห็นและรีบเดินไปหวีในทันที “วีปล่อยให้ตัวเย็นแบบนี้ได้ยังไงน่ะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” ดาเนะลูบหลังของวีที่ปรกติจะต้องสัมผัสอุ่นจากไอตัวของร่างกาย แต่สัมผัสได้แต่ความเย็นที่เทียบเท่ากับอากศข้างนอก

“ไม่เป็นไรดาเนะ ข้าพเจ้ายืนอิงไอน้ำอุ่นตลอดเลยไม่ค่อยหนาวสักเท่าไรน่ะ” แม้ว่าวีจะยืนกรานกับคำตอบแต่ก็ไม่สามารถปิดบังความจริงจากร่างกายที่แสดงออกมาให้เห็นโดยเฉพะตรส่วนหาง “ตอนนี้ไม่มีใครแล้วล่ะวีนอกจากเราสองตัว วีรีบลงแช่ก่อนเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา” ดาเนะตอบให้กับวีที่ได้ยินคำตอบแล้วจึงหันหลังให้กับบ่อและค่อยๆย่อตัวลงและเอาปลายขดหางวัดระดับอุณหภูมิที่ผิวน้ำเพื่อรับรู้ระดับความร้อนก่อน แล้วจากนั้นวีก็นั่งลงที่ขอบบ่อแค่อยๆหย่อนขาของตัวเองลงไปในน้ำ

“อึ...” วีเผลอร้องออกมาด้วยความไม่ได้ตั้งใจเพราะยังไม่เคยชินแม้ว่าจะเคยได้แข่มาก่อนแล้วก็ตาม เมื่อขาเริ่มชินกับความร้อนของน้ำแล้ว แขนทั้งสองของวีค่อยๆยันร่างให้พ้นขอบบ่อหินช้าๆแล้วค่อยๆจมร่างกายลงในบ่อช้าๆ แต่เมื่อหน้าท้องที่เป็นจุดที่ผิวสมผัสค่อนข้างบอบบางกว่าสวนอื่นสัมผัสผิวน้ำ ร่างกายก็สั่งหยุดการเคลื่อนไหวในทันที

“อึ...อึก...อึก...” เสียงลอดช่องฟันพยายามข่มความรู้สึก ดวงตาที่หลับแน่นกับเหงื่อที่เริ่มออกจากการฝืนกลืนความรู้สึกร้อนลงไป จากนั้นร่างก็ค่อยๆผ่อนลงไปในน้ำช้าๆจนถึงระดับโครงอก ไหล่ที่ยกตั้งเพราะการฝืนค่อยๆหย่อนทิ้งตัวลงกับลมหายใจที่ผ่อนออกมา ดวงตาทั้งสองลืมตาเปิดเกน้อยก่อนที่จะหลับลงไปอีกครั้งพร้อมกับเสยงผ่อนลมออกมา กับสีหน้าที่เปลี่ยนเป็นเรื่อแดงและริมมุมปากที่ยิ้มอย่างผ่อนคลาย

“วีเก่งมากเลยล่ะ จำได้ว่าลงแค่ครั้งเดียวเองนี่นาแต่ทำขั้นตอนการลงได้ถูกหมดเหมือนชินแล้วเลย” ดาเนะกล่าวชมพร้อมกับค่อยๆลงไปในบ่อน้ำลงไปแช่อีกครั้ง “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกดาเนะ ดาเนะสอนข้าพเจ้ามานี่นา” วีกล่าวกับซึ่งพอดีกับดาเนะลงแช่แล้วทั้งตัวพอดีได้อย่างรวดเร็ว

“ตอนนี้ทั้งบ่อไม่มีใครแล้วนอกจากเราสองตัว งั้นพวกเราไปแช่ที่ๆกว้างๆแล้วก็มีลมพัดได้ดีกว่านะ” ดาเนะแนะนำและชี้ไปยังตำแหน่งที่บอก “อืมมม” วีพยัคหน้ารับเห็นด้วยและเดินตามดาเนะไปจนถึงจุดนั่น ซึ่งเป็นบริเวณริมบ่อที่ติดกับฝั่งสายลำธารน้ำที่มีกำแพงที่ไม่สูงกั้นเอาไว้ แม้จะไม่สามารถมองเห็นทัศนียภาพได้แต่ก็ยังสามารถได้ยินเสียงน้ำของลำธารที่ไหลช้าๆชวนผ่อนคลาย

“มีเสียงธารน้ำไหลด้วย สุดยอดเลยดาเนะ” วีชื่นชมตำแหน่งที่มาถึงและค่อยๆปล่อยตัวตามสบายพิงกับผนังขอบบ่อพร้อมกับดาเนะซึ่งนั่งเหม่อลอยอยู่ข้างๆ “ดาเนะ ไหวมั้ยน่ะดาเนะ ข้าพเจ้าพาดาเนะขึ้นละกันนะ” วีที่พึ่งลงแช่ได้ไม่นานแต่เห็นท่าทางอาการของเพื่อนแปลกไปจึงรู้สึกเป็นห่วง เพราะอาจเป็นผลจากการแช่น้ำร้อนนานเกินไปก็เป็นได้

“ไม่เป็นไรวี เราแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอก” ดาเนะหันมาตอบกลับแล้วปล่อยตัวแช่น้ำร้อนผ่อนคลายอีกครั้ง “เหมือนกันกับครั้งนั้นเลยดาเนะ ครั้งแรกที่ข้าพเจ้าได้แช่บ่อน้ำอุ่นที่นี่กับดาเนะข้าพเจ้ายังจำได้ว่ายังเขินๆอายๆไม่กล้าลงอยู่เลย” สีระลึกถึงความหลังครั้งแรกของประสบการณ์การแช่น้ำอุ่นกับดาเนะด้วยสีหน้าที่ยิ้มจางๆแต่ดูพึงพอใจ

“ฮะๆ ใช่เลยวี ตอนนั้นวีที่อยู่หลังกำแพงตรงนี้นั่งขดซ่อนตัวกลมเลยล่ะ แถมเหมือนวีจะหน้าแดงด้วยมั้งตอนที่เอื้มเอาผ้าขนหนูไปให้น่ะ วีนี่น่ารักเหมือนเด็กจริงๆนะ” ดาเนะระลึกถึงเหตุการณ์นั้นด้วยเช่นกันและแกล้งแซววีหยอกล้อด้วย “ก...ก็เจอในสภาพอาบน้ำแบบนั้นไม่ว่าเป็นใครก็ตกใจทั้งนั้นแหละ แล้วโดยเฉพาะยิ่งเป็นดาเนะที่ข้าพเจ้าพึ่งจะได้รู้จักเป็นเพื่อนไม่นาน ห...ให้มาเห็นแบบนั้นข้าพเจ้าก็...ตกใจเหมือนกันนะ” วีหันหน้าควับไปทางดาเนะตอบโดยทันที แต่เมื่อเข้าประโยคที่พูดถึงดาเนะกลับเอียงตาหลบแล้วค่อยๆเบือนหน้าหลบตามแล้วน้ำเสียงค่อยๆแผ่วเบาลงจนจบประโยค

“แต่ตอนนี้เหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้นแล้วนี่นาวี วีกล้าลงกับเราโดยไม่อายเหมือนครั้งนั้นแล้วนะ” ดาเนะถามด้วยอมยิ้มที่เก็บเอาไว้เพราะคำตอบของวีทำให้ดาเนะขำแต่ไม่กล้าหัวเราะออกมา “อืมมม ก็ข้าพเจ้าเคยกับดาเนะครั้งนึงแล้วนี่นา แล้วดาเนะก็ไม่ได้แกล้งหรือล้อข้าพเจ้าด้วยเลยไม่ค่อยกลัวเหมือนครั้งนั้นน่ะ” วีตอบให้ฟังและก้มหน้ามองไปในน้ำอุ่นและมองเห็นหางของตัวระหว่างขาทั้งสอง

“อาจจะเป็นเพราะสัญญาขดหางที่ข้าพเจ้ากับดาเนะได้ให้ร่วมกันที่นี่ก็ได้นะ เลยทำให้ข้าพเจ้าไม่รู้สึกกลัวหรือกังวลอะไรใดๆเมื่ออยู่กับดาเนะน่ะ ถ้าเป็นตัวอื่นข้าพเจ้าคงไม่สามารถนั่งสงบลงแช่น้ำแบบนี้ได้แน่ๆ ฮะๆๆ” วีเอามือลูบขดหางตัวเองไปมาและมองอย่างทะนุถนอมเสมือนเป็นสิ่งสำคัญชิ้นหนึ่ง

“วี...ยังจำได้ด้วยหรอ สัญญาขดหางระหว่างเราสองตัวที่นี่น่ะ” ดาเนะมองวีด้วยสายตาที่ตกใจ เพราะไม่คิดว่าเพื่อนของตนจะจำเหตุการณ์นั้นได้ และยังให้ความสำคัญด้วยการเอามือลูบขดหางไปมาหลังที่พูดถึงเหตุการณ์นั้นเสร็จ “ต้องจำได้สิดาเนะ ช่วงเวลานั้นข้าพเจ้าไม่มีทางลืมมันเป็นอันขาดหรอก ก็ดาเนะเป็นเพื่อนที่สำคัญที่สุดสำหรับข้าพเจ้านะ” วีตอบอย่างหนักแน่นและลุกขึ้นยืนจากบ่อให้หางกลับมาเหยียดไปด้านหลังตามเดิมแล้วนำขดหางของตนมาดูให้ถนัดตาอีกครั้ง

“เพราะสัญญานั้นทำให้ข้าพเจ้าได้มีเพื่อนอย่างดาเนะยังไงล่ะ ข้าพเจ้าดีใจและภูมิใจมากนะที่มีดาเนะเป็นเพื่อนที่สำคัญสำหรับข้าพเจ้าน่ะ” วีที่ลูบขดหางไปมาเบาๆปล่อยหางลงไปแช่ในน้ำอีกครั้ง และทิ้งตัวพิงกับขอบกำแพงกับรอยยิ้มที่แสดงออกมาให้เห็นจากใตดวงตาที่เปี่ยมสุข

“วี...” ดาเนะพูดอะไรไม่ออกพร้อมกับหยิบขดหางตัวเองขึ้นมาดูและลูบไปมาเช่นเดียวกันกับวีที่ทำเช่นกัน “ขอบคุณอีกครั้งที่ยอมรับเราว่าเป็นเพื่อนนะ เราดีใจมากเลยล่ะที่บอกว่าเราเป็นที่สำคัญ เพราะวีสำหรับเราแล้วก็เป็นเพื่อนที่สำคัญที่สุดสำหรับเราด้วยเช่นกัน...ขอบคุณนะ” ดาเนะขอบคุณคำตอบสำคัญจากวีที่ได้ฟัง และยังคงถือขดหางมาลูบคลำไปมาสักพักก่อนที่จะปล่อยมือให้หางจมลงในน้ำอีกครั้ง

“...เช่นกันดาเนะ” วีตอบรับคำขอบบคุณและทั้งคู่นั่งแช่ในบ่อน้ำอุ่นกันต่ออีกครั้ง “อึ...อึก” ดาเนะร้องครางออกมากับสีหน้าที่รู้สึกอึดอัดและทรมาน หน้าอกเริ่มรู้สึกแน่นและหายใจลำบาก ซึ่งเป็นอาการแบบเดียวกันกับเสลธที่แช่น้ำร้อนนานเกินกว่าร่างกายจะทนได้ “ดาเนะขึ้นก่อนดีกว่าไหม ดูท่าทางไม่ค่อยไหวแล้วนะ” วีที่เห็นท่าทางของดาเนะเปลี่ยนไปที่ดูเหมือนจะล้มลงไปได้ทุกเมื่อ

“ม...ไม่เป็นไรวี วีแช่ต่อก็ได้ เดี๋ยวเราขอตัวขึ้นก่อนละกัน” ดาเนะโยกมือโบกไปมาเชิงกล่าวลา แต่เมื่อเห็นดาเนะที่ลุกขึ้นยืนโซเซเหมือนไม่มีแรง สีหน้ากับดวงตาที่ล้าโรยรากับใบหน้าที่เป็นสีแดงเรื่อ วีก็ลุกขึ้นและตรงเข้าประคองร่างของดาเนะโดยทันที “ไม่เป็นไรดาเนะ ข้าพเจ้าก็แช่เสร็จพอดีเหมือนกันแหละ งั้นเดี๋ยวพวกเรากลับเข้ากระท่อมด้วยกันละกันนะ เดี๋ยวข้าพเจ้าช่วยประคองดาเนะส่งให้เอง” วีที่รองรับได้ถนัดมือแล้วจึงค่อยๆพลิกตัวเองและนำแขนของดาเนะมาพาดไว้ที่คอของตน มืออีกข้างประคองเอวจากด้านหลังจนเข้าที่และยกตัวเองให้เข้าตำแหน่งที่พอเหมาะกับการประคอง

“ไม่เป็นไรวี เราเดินไหว” ดาเนะตอบปฎิเสธความช่วยเหลือเพราะไม่อยากทำตัวเป็นภาระให้กับเพื่อนและยิ่งตัวเองเป็นเจ้าบ้านด้วย การจะให้แขกมาช่วยเหลือรองรับเป็นสิ่งที่ไม่ดสำหรับความคิดของดาเนะ ที่เจ้าบ้านควรจะดูแลแขกให้ดีที่สุด

“น่า ก็เพราะเป็นเพื่อนกันถึงได้ช่วยเหลือไง แล้วยิ่งดาเนะเป็นเพื่อนที่สำคัญของข้าพเจ้าที่สุดด้วย ข้าพเจ้าคงปล่อยเฉยเมยแบบนั้นไม่ได้หรอก” วีพูดจบก็ออกก้าวเดินช่วยประคองดาเนะขึ้นจากบ่อน้ำอุ่นและตรงกลับเข้ากระท่อมช้าๆด้วยกันสองตัว “วี...หางเรากับหางวีมัน...” ดาเนะทักซึ่งหางของทั้งคู่เกี่ยวเข้าด้วยกันที่น่าจะเป็นผลจากการช่วยประคองตัวของวี ซึ่งหางมีผลต่อการทรงตัวเป็นอย่างมากโดยเฉพาะถ้าหางไม่ได้อยู่ในสภาพปรกติ “ข้าพเจ้ายังเดินได้ปรกติอยู่น่ะ หรือจะให้เอาออกมั้ยล่ะดาเนะ” วีหยุดเดินและถามกับดาเนะเพื่อรอคำตอบ

“.........ถ้าไม่รบกวนวีก็ปล่อยหางเป็นอย่างละกันนะ” วีได้รับคำตอบจากดาเนะก็หันกลับไปมองที่ขดหางตัวเองที่ยังคงเกี่ยวกันไว้อยู่กับหางของดาเนะ “อือ” วีตอบจากนั้นก็เดินประคองดาเนะกลับเข้ากระท่อมอีกครั้งจนทั้งคู่เข้าไปข้างในพร้อมกับเสียงปิดประตูที่ดังเบาๆจนสนิท

ตาลายแต่ก็อ่านจบ สาระ : หางพันกัน ( )

เส้นทางของเทาตอนฉากบ่อน้ำอุ่น


“ดาเนะ ข้าพเจ้าขึ้นก่อนนะ” เสียงของวีลอยมาจากทิศทางด้านหน้าเยื้องไปทางด้านขวาของตำแหน่งที่ดาเนะกับเสลธนั่งแช่บ่อน้ำอุ่นเวยกันทั้งคู่ ร่างของวีฝ่าหมอกออกมาในชุดผ้านุ่งผ้าขนหนูที่ตัวแห้งสนิท “วีเป็นยังไงบ้าง น้ำอุ่นพอดีไหม” ดาเนะถามเพื่อนของตนตามธรรมเนียมเจ้าบ้าน แต่กลับเห็นวียืนสั่นเล็กๆแต่สังเกตุได้ชัดที่ส่วนหางที่สั่นระริกจากอากาศเย็น

“อ...อือ สบายมากเลยล่ะดาเนะ แต่วันนี้ลมเย็นนะ ขนาดข้าพเจ้าที่พึงแช่เสร็จยังเย็นๆวาบๆยังไงไม่รู้เลย” วีบ่นเมื่อสายลมหนึ่งพัดวูบนำมาซึ่งความเย็นอันเป็นสาเหตุที่ทำให้วียืนหนาวหางสั่นอย่างนั้น “อืมมม วันนี้ลมพัดไปมาถือว่ามากเลยนะเนี่ย แล้วยิ่งวีขึ้นจากน้ำเสร็จใหม่ๆด้วย งั้นวีรีบเข้ากระท่อมเราเถอะ ปล่อยให้ตัวเย็นมันไม่ดีเราอีกสักพักคงตามไปเองทีหลังล่ะนะ” ดาเนะออกความเห็นกับสายลมที่พัดผ่านมาและเชิญวีให้เข้ากระท่อมของตนก่อนเพระเป็นห่วง

“อึ...อึก” เสียงของเสลธที่นั่งข้างๆกับดาเนะร้องครางออกมา ใบหน้าที่เริ่มอึดอัดเหมือนการหายใจไม่สะดวก การหายใจเข้าออกที่ดังและลึกกว่าปรกติ ดวงตาที่หลับแน่นกับปากที่เผยออ้าเพื่อช่วยการหายใจ และมีสีหน้าที่ดูเหนื่อยล้า “เสลธไม่น่าไหวแล้วนะ ขึ้นดีกว่านะเสลธ” ดาเนะหันไปพบกับอาการต่างก็สามารถคาดการณ์อาการได้ทันทีเพราะว่าเสลธยังถือว่าไม่เคยมีประสบการณ์ทางด้านการแช่บ่อน้ำอุ่นมาก่อน จึงทำให้ความอดทนต่อความร้อนนั้นยังไม่มากเท่ากันกับดาเนะที่แช่บ่อน้ำอุ่นมาตลอด

“ม...ไม่เป็นไรดาเนะ ยังไหวอยู่” เสลธตอบกลับให้กับดาเนะ แต่น้ำเสียงที่ทั้งอ่อนล้ากับลักษณะอาการต่างๆที่เห็นดาเนะเห็นขัดกับคำตอบอย่างสิ้นเชิง “ไว้เดี๋ยวมาแช่ใหม่คราวหลังก็ได้เสลธ ข้าพเจ้าว่าเสลธควรจะขึ้นพักได้แล้วล่ะ” วีสนับสนุนอีกเสียงให้กับดาเนะตามลักษณะอาการที่วีได้เห็น

“ถ้าเกิดเสลธฝืนแช่ต่อไปจะทำให้เสลธช็อคได้นะ เสลธขึ้นพักก่อนเถอะนะ สัญญาว่าจะพาเสลธมาแช่อีกกี่รอบก็ได้เลย” ดาเนะเตือนถึงอันตรายเพราะความเป็นห่วงและสัญญาให้กับเสลธด้วย “อึ...อือ...สัญญาแล้วนะ” เสลธทวนสัญญาซึ่งดเนะพยัคหน้ารับให้พร้อมกับตอบเสียงในลำคอให้ได้ยิน เสลธที่ได้ยินคำสัญญาตอบรับจึงค่อยๆที่จะลุกขึ้นยืนเอง แต่ไม่ทันจะลุกเสธก็เซไปซบพับที่ไหล่ของดาเนะทันที

“ส...เสลธ!!!” วีร้องตกใจโพล่งออกมาเพราะไม่เคยคิดว่าเสลธที่เป็นกิ้งก่าที่แข็งแรงตัวหนึ่งจะล้มลงไป “ไม่เป็นไรวี เสลธคงเพลียแล้วก็ล้าจากความร้อนที่ฝืนทนจนเกนกว่าร่างกายจะทนได้น่ะ” ดาเนะตอบให้กับวีและมองที่ใบหน้าของเสลธที่อ่อนเปลี้ยเพลียแรงบนไหล่ของตน

“เดี๋ยววีช่วยเราอุ้มพาเสลธเข้ากระท่อมก่อนละกันนะ” ดาเนะค่อยๆประคองร่างของเสลธและพาไปยังขั้นบันไดของบ่อน้ำอุ่นเพื่อพาขึ้นจากบ่อโดยที่มีวียืนรออยู่ตรงนั้น “ดาเนะ เดี๋ยวข้าพเจ้ารับช่วงดูแลเสลธในกระท่อมต่อเอง ดาเนะแช่บ่อน้ำอุ่นต่อให้สบายๆเถอะนะ” วีที่รอดาเนะอู่อ้อมหลังและโอบหลังของเสลธและให้แขนอีกข้างหนึ่งพาดคอของวีเพื่อเตรียมการรับร่างต่อ

“แต่ว่าเสลธ...” ดาเนะยังคงเป็นห่วงอาการของเสลธอยู่แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไปเพราะอาจเป็นลางไม่ดีได้ “ไม่ต้องห่วงนะดาเนะ ข้าพเจ้าเคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน ให้เสลธนั่งพักในที่อากาศปลอดโปร่งแล้วก็ถ่ายเท พอได้สติก็ให้ดื่มน้ำเพื่อชดเชยน้ำที่สูญเสียไปก็จะดีขึ้นแล้วล่ะ” วีตอบวิธีการที่จะช่วยเหลือเสลธให้ดาเนะฟังซึ่งเป็นวิธีเดียวกันกับที่ดาเนะจะทำทุกอย่าง

“อึ...อืม ช่วงเวลานี้อากาศเย็น น้ำในลำธารก็จะเย็นตามด้วย วีพาเสลธไปนั่งตากลมดื่มน้ำแถวๆริมลำธารตรงกระท่อมเราก็ได้นะ น้ำในลำธารนี้สะอาดสามารถตักขึ้นมาดื่มได้เลย” ดาเนะแนะนำและชี้ไปยังตำแหน่งซึ่งอยู่ริเวณหน้ากระท่อมของดาเนะที่มีลำธารไหลตัดผ่านข้างหน้า

“อืม ได้เลยดาเนะ” วีหันมองไปยังทิศทางนั้นและหันมาตอบกลับดาเนะแล้วค่อยๆอุ้มประคองร่างของเสลธไปยังบริเวณดังกล่าวทันที ดาเนะเฝ้ายืนรออย่างเป็นห่วงจนทั้งคู่ถึงที่หมายเสลธก็ฟื้นขึ้นมาพอดี แล้วทั้งคู่ก็หยุดคุยสักพักก่อนที่จะพาเข้ากระท่อมไปจนหายไปจากสายตาของดาเนะ เมื่อหมดห่วงเรื่องของเสลธแล้วดาเนะจึงลงไปแช่ที่บ่อน้ำอุ่นอีกครั้ง

“พี่เทา ขอแช่ด้วยตัวนะ” ดาเนะส่งเสียงร้องอ้อนแล้วค่อยๆเดินขยับฝ่าม่านไอน้ำจนถึงที่ๆเทานั่งแช่อยู่อย่างสบายใจ ทั้งสองแชนวางพาดขอบบ่อผายอกออกกว้างยิ่งทำให้เทาดูตัวใหญ่ยิ่งกว่าเดิมจากโครงอกที่ขยายกว้างออก “เอ้า นึกว่าขึ้นแล้วเสียอีก!? มาสิๆดาเนะ นั่งข้างๆพี่ตรงนี้ก็ได้” เทาร้องทักด้วยความแปลกใจและชักชวนน้องชายของตนมานั่งข้างๆพร้อมกับตบมือขวาทีวางพาดเบาๆ

“อือ” ดาเนะพยัคหน้ารับและนั่งลงข้างๆทันที “คิดถึงจัง ไม่ได้นั่งแข่ด้วยกันกับพี่เทาแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ” ดาเนะรำพันถึงอดีตความทรงจำที่ผ่านไปแล้วออกมาด้วยความคิดถึง “ตอนนั้นยังตัวเล็กกระจิ๊ดเดียวเท่านั้นเอง ตัวดาเนะถ้าเทียบกับตอนนี้ก็คงแค่ประมาณต้นขาพี่เองมั้ง” เทาพยายามเปรียบเทียบให้เข้าใจได้ง่ายที่สุด ซึ่งความสูงปัจจุบันของเสลธสูงถึงระดับอกของเทา นั่นหมายถึงวัยเด็กของดาเนะที่เทาหมายถึงสูงประมาณครึ่งหนึ่งของดาเนะในปัจจุบัน

“พี่เทาไม่แช่อกลงในน้ำหรอ อากาศเย็นแบบนี้ด้วย” ดาเนะที่นั่งข้างหันมาถามเทาที่ไม่ลดระดับอกให้อยู่ในน้ำ ซึ่งมีแต่เพียส่วนเหนือไหล่ของดาเนะเท่านั้นที่โผล่มาเหนือน้ำ และใบหน้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ผ่อนคลายที่มากขึ้นกับรอยยิ้มที่เปี่ยมสุขเมื่อได้อยู่กับพี่ชายของตนด้วยกัน

“อกพี่มันยังไม่คืนตัวดีนี่ พี่เลยยังไม่กล้าเสี่ยงที่จะแช่ลงไปทั้งหมด แต่ก็เอาน้ำพรมๆอกให้มันอุ่นแล้วล่ะนะ” เทาตอบพร้อมกับเอาน้ำอุ่นในบ่อขึ้นมาลูบที่แผ่นอกให้ทั่วจนอกเปียกหมาดๆ แต่ดาเนะที่ไม่ได้หันหน้ามารับฟังเพราะยังคงเคลิ้มการเปลี่ยนอุณหภูมิของร่างกายที่พึ่งแช่ในบ่ออยู่อย่างอดกลั้นไม่ได้ “แล้วโดยไอเฉพาะหน้าที่ดูมีความสุขเคลิบเคลิ้มของดาเนะนี่มันน่าแกล้งยิ่งนักรู้ไว้ด้วย” เทาที่พรมอกตัวเองเสร็จแล้วก็จับหลังหัวดาเนะและยีขยี้เส้นผมอย่างสนุกสนาน

“พี่เทาอย่าแกล้งแบบนี้ดิ” ดาเนะรับเอามือยกขึ้นมาห้ามพี่ชายของตนที่ละเลงเส้นผมอย่างเมามันจนเริ่มกระเซิงออก สักพักมอของเทาก็หยุดและยกออกจากหลังหัวของดาเนะที่กระเซิงชี้ไปมาเหมือนปักการังไปแล้ว ดาเนะรีบลับจัดทรงผมของตัวเองให้กลับมาปรกติและเอามือที่เปียกน้ำลูบผมให้มีน้ำหนักตกลงมา แต่เมื่อจัดทรงผมให้ทิ้งตัวเสร็จดาเนะกลับตั่วสั่นอย่างไร้เหตุผลและรู้เสียบช่วงหลังโดยเฉพาะส่วนล่างด้านหลัง สายตาของเทาก้มจ้องมองลงไปในน้ำที่สั่นไหวไปมาแต่ก็พอที่จะเห็นเป้าหมายที่บูดเบี้ยวใต้ผิวน้ำ

“ย...อย่านะพี่” ดาเนะส่ายหน้าไปมาและร้องขอความเมตตาจากพี่ชายของตน แต่แววตานั้นกลับยังจ้องเขม็งไม่เปลี่ยนแปลง “พ...พี่เทา...ย...อย่านะ...อ้า----!!!!” ดาเนะร้องขออีกครั้งแล้วตามด้วยเสียงร้องตกใจและหวาดกลัว เสียงซัดน้ำดังตูมจนกระเซ็นไปทั่วจากท่อนแขนขนาดใหญ่ทั้งสองของพี่ชายตรงรี่เข้าหาเป้าหมาย นั่นคือขดปลายหางของดาเนะที่อยู่ใต้น้ำลึกสุดและคว้ามาได้โดยสำเร็จ

“หึๆๆ ดาเนะน้องพี่เอ๋ย หางของน้องเจ้าตอนแช่น้ำร้อนเนี่ยมันพิเศษกว่าปรกติตรงที่มันอ่อนนุ่มกว่าปรกติเล็กน้อย ซึ่งสัมผัสจับมันกระชับพอดีแรงบีบมือ แล้วเพราะกล้ามเนื้อที่ผ่อนคลายลงจากการแช่น้ำอุ่นนี่ล่ะ ยิ่งทำให้ความรู้สึกเวลาดึงหางของน้องมันจะเยี่ยมยอดยิ่งกว่าด้วย” เทาพูดด้วยสายตาที่แน่วแน่มองตรงมายังดาเนะที่มือยังคงกระชับหางของน้องชายไว้แน่น แต่สีหน้าและของดาเนะนั้นเสียและหวาดกลัวเหมือนจะร้องไห้ออกมา เนื้อตัวที่สั่นเทาไปทั้งร่างกับใหน้าที่เป็นสีแดงทั้งความรู้สึกผ่อนคลายจากน้ำร้อนและหวาดกลัว มือของเทาเริ่มออกแรงกระตุกหางเบาๆ เมื่อกระดูกและกล้ามเนื้อส่วนโคนหาเริ่มตึงและแล่นตรงไปยังความรู้สึกของดาเนะ

“อึ...อึก...” แม้ว่าการออกแรงเบาๆจะให้ความรู้สึกดีเหมือนได้รับการยืดเส้นให้ผ่อนคลายตัวลง ซึ่งเปรียบเสมือนกับการนวดร่างกายโดยการเอาหินร้อนมาวางไว้ด้วยนั่นเอง แต่ถ้าทำให้เห็นท่าทางผ่อนคลายและความรู้สึกดีให้พี่ชายของตนได้เห็น นั่นหมายถึงจุดจบของหางของตนทันที ดาเนะจึงพยายามอดกลั้นไม่ให้เสียงนั้นออกทางปาก แต่สีหน้านั้นไม่สามารถปกปิดให้พ้นจากสายตาของเทาไปได้ เพราะใบหน้าที่เชิดขึ้น ดวงตากับปากที่เม้มแน่นเหมือนพยายามขืนความรู้สึกผ่อนคลยแสดงออกมาให้เทาได้เห็นอย่างชัดเจน

“ไม่ได้นะพี่เทา หางนี้เป็นหางของดาเนะนะ ถ้าพี่เทาอยากเล่นหางดาเนะงั้นต้องมาแข่งกัน ใครชนะจะได้ทำตามเงื่อนไขที่กำหนดไว้ด้วย ถ้าดาเนะชนะพี่เทาต้องให้ดึงหางให้หนำใจเลยด้วย” ดาเนะที่ตั้งสติได้หันหลังขวับและคว้าหางตัวเองมากอดไว้แน่นและส่งคำท้าพี่ชายทันที

“โฮ่ว พี่น้อมรับคำท้าด้วยความเต็มใจ ถ้างั้นพี่ขอเสนอให้แช่น้ำอุ่นนี้แข่งกัน ใครที่ขึ้นก่อนนั้นถือว่าเป็นฝ่ายแพ้ตกลงไหม” เทารับคำท้าและเสนอกฎการแข่งขันให้กับน้องชายของตนด้วยน้ำเสียงและแววตาที่มาดมั่น “พี่เทาพลาดแล้ว ถ้าเรื่องแช่บ่อน้ำอุ่นนี้ดาเนะไม่มีวันแพ้แน่นอน วันนี้ล่ะที่จะดึงหางพี่เทาแก้แค้นเอาให้พี่เทาหมดแรงสิ้นสภาพไปเลย” ดาเนะตอบเสียงด้วยความมั่นใจผสมความแค้นที่สะสมไว้มาโดยตลอดที่ตัวเองมักถูกแกล้งโดยการดึงหางเป็นประจำ

“ถ้าคิดว่าเอาชนะพี่ได้ก็ลองดู ต่อให้เป็นน้องพี่ๆก็ไม่ออมมือให้หรอกนะ เริ่มแข่งกันตอนนี้เลย” เทาพูดจบก็นั่งแช่บ่อน้ำอุ่นตัวหลังพิงผนังตัวตรงทันที และวางแขนไว้ขอบบ่ออย่งสบายใจไม่เกรงกลัวอะไร ซึ่งดาเนะที่ได้ยินเสียงสัญญาณเริ่มก็ขยับเข้าใกล้พี่ชายตนเองศรีษะติดกับโครงอกและค่อยๆหย่อนตัวจนไหล่จมลงไปในน้ำ ทั้งคู่ได้เริ่มแข่งความอดทนกันและมีเพียงแต่ความเงียบที่เท่านั้นจนเวลาผ่านไปสักพัก

“อึ...อึก...แฮ่ก...แฮ่ก...อึ...อึก” ดาเนะเริ่มหอบและครางออกมาให้เห็นเป็นระยะกับแววตาที่เริ่มอ่อนล้าและโรยรา หายใจเริ่มติดขัดและลำบากจนต้องหายใจเข้าออกลึกๆ และเริ่มมีอาการแน่นหน้าอกแบบเดียวกันกับเสลธซึ่งเป็นอาการการแช่น้ำอุ่นเกินขีดจำกัดของร่างกาย

“ดาเนะ ไม่ไหวแล้วขึ้นเถอะ อาการดูไม่ดีแล้วนะ” เทาที่เห็นสภาพน้องชายของตัวเองไม่ดีจึงถามด้วยความเป็นห่วง “ม...ไม่เป็นไร...การแข่งยังไม่...อึ...อึก...จบสักหน่อย...อึก....แฮ่กๆ...” ดาเนะพยายามฝืนตอบจนจบแต่ได้เพียงสักพักก็เซล้มลงข้างๆไปซบที่อกของพี่ชายตนเองแบบไม่ได้สติ

“เฮ้ยดาเนะ” เทาทักและและมองน้องชายของตนพลางส่ายหน้าไปมา “เด็กหนอเด็กดาเนะ ว่าจะนวดทั้งตัวให้หลังแกล้งดึงหางเสร็จ แต่เรามันก็บ้าดันไปรับคำท้าอีก เฮ้อ...” เทาค่อยๆช้อนร่างของดาเนะมาอุ้มไว้ที่ระดับอกและลุกขึ้นขอบบ่อแล้ววางร่างดาเนะให้นาบกับพื้นที่เป็นแผ่นหินที่เย็นอย่างทนุถนอม เพื่อเป็นการระบายความร้อนออกจากตัวดาเนะด้วย

“ดาเนะ งั้นพี่ไถโทษโดยการนวดน้องให้ละกันนะ ที่พี่ดึงหางเพราะอยากให้น้องได้ผ่อนคลายบ้าง เห็นลำบากและเหน็ดเหนื่อยมาเยอะนี่นะ” เทาพูดให้กับน้องชายตัวเองที่ไม่สามารถรับฟังอะไรได้แล้วให้ฟังอยู่ตัวเดียว จากนั้นจึงเริ่มออกแรงนวดผ่านกำลังแขนสู่แผ่นหลังเล็กๆของดาเนะเบาๆ และค่อยๆไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงระดับโคนหางซึ่งเป็นจุดสิ้นสุดแล้ว “แม้ว่าพี่จะชอบดึงหางดาเนะ แต่ถ้าพี่อยากให้ดาเนะได้สบายๆจากการนวดพี่ก็ไม่ดึงหางแกล้งหรอกนะ ไม่ต้องกลัว” เทาพูดให้ฟังกับน้องชายของตนและค่อยๆรรจงนวดหางเบาๆ

“อึ...อือ...” เสียงดาเนะร้องครางออกมาเบาๆเหมือนตามสัญชาตญาณร่างกาย แต่เสียงที่ครางออกมานั้นกลับรู้สึกถึงความผ่อนคลายแม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ได้สติก็ตาม เทาที่ได้รับยินเสียงยิ้มออกมาอย่างมีความสุขที่น้องชายของตนมีความสุขและค่อยๆบรรจงนวดหางและดึงหางยืดเส้นเป็นขั้นตอนสุดท้ายจนเสร็จ ซึ่งสีหน้าของดาเนะตอนท้ายยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“เอาล่ะ งั้นเราก็กลับเข้ากระท่อมกันเถอะนะ เพื่อนน้องรอนานแล้วด้วย” เทาพูดกับดาเนะก็อุ้มร่างของน้องชายมาประคองไว้ที่หน้าอกให้ส่วนหัวซบพักบนแผ่นอก แต่เมื่อเดินเกือบถึงกระท่อมแล้วดาเนะก็ฟื้นตืนขึ้นมาพอดี แต่เมื่อรู้ว่าอยู่ที่อกของพี่ชายตัวเองนั้นเนื้อตัวของดาเนะก็สั่นสะเทิ้มไปทั้งตัวโดยเฉพาะส่วนหางที่สั่นระรัวด้วยความกลัว

“พ...พี่เทา...” ดาเนะมองหน้าพี่เทาด้วยสายตาที่หวาดกลัวเพราะรู้แวว่าชะตากรรมของตนนั้นหนีไม่พ้นเงื้อมมือของพี่ชายแล้ว “ไม่ป็นไรดาเนะ ความจริงพี่ก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ซึ่งพี่ลุกขึ้นมาพอดีกับตอนที่ดาเนะเซลงมานั่นล่ะ การแข่งถือว่าเสมอเหมือนกันละกันนะ” เทาแสร้งทำเป็นถอนหายใจแบบเสียดายและเบื้อนหน้าแบบหน่ายๆให้น้องชายเห็นให้สบายใจ

“แต่น้องพี่อดทนได้เก่งมากแบบนี้ พี่ให้รางวัลให้ดาเนะได้ดึงหางพี่ได้ละกัน แต่ต้องมาแอบดึงไม่ให้เจ้าสองหน่อนั่นเห็นด้วยล่ะตกงมั้ย” ดาเนะที่ได้ยินคำตอบเปลี่ยนสีหน้าจากความกลัวเป็นยิ้มออกมาทันที “จริงนะพี่เทา ให้ดาเนะได้ดึงหางพี่เล่นได้จริงหรอ” ดาเนะถามด้วยตาที่เป็นประกายและส่ายหางไปมาจนตบเข้ากับผ้าขนหนูส่วนตนขาของเทาไปมา

“แล้วพี่เคยโกหกสักครั้งไหมล่ะดาเนะ”

เส้นทางของเสลธ ตอนฉากบ่อน้ำอุ่น


“เสลธ รู้สึกเป็นยังไงบ้าง” ดาเนะนั่งแข่น้ำอุ่นข้างๆถามเพื่อนของตนโดยปล่อยให้ร่างของตัวเองผ่อนคลายและผ่อนมหายใจเบาๆออกมา หนังตาค่อยๆบนค่อยๆปิดม่านแสงให้ดับลงเรื่อยๆจนเหลือแต่ความมืดและความอบอุ่นของน้ำที่สัมผัสผิวกายทุกส่วน

“ดาเนะ ข้าพเจ้าขึ้นจากบ่อก่อนนะ” เสียงของวีลอยมาจากทิศทางด้านหน้าเยื้องไปทางด้านข้าง “เป็นยังไงบ้างวี น้ำอุ่นวันนี้” เสียงของดาเนะถามพร้อมกับดวงตาที่เปิดขึ้นช้าๆ วีในชุดผ้านุ่งที่ตัวแห้งสนิทเดินต่อมาจนถึงบริเวณมุมขอบบ่อที่ดาเนะกับเสลธนั่งอยู่

“อือ น้ำอุ่นสบายมากเลยดาเนะ ข้าพเจ้าชอบน้ำอุ่นๆบ่อดาเนะที่นี่ที่สุดล...เลย” วีตอบด้วยเสียงอารมณ์ดีแต่ชะงักและเสียงสั่นตอนท้ายเพราะลมพัดผ่านกับร่างกายที่สั่นเบาๆ “โอ้ วีขึ้นจากบ่อแล้วหรอ งั้นข้าขึ้นด้วยดีกว่ามั้ง แช่จนได้ที่แล้ว” เสียงของเทาดังมาจากอีกฝั่งและค่อยๆปรากฎร่างใหญ่เจ้าของออกมาอย่างช้าๆเพราะการเคลื่อนไหวในน้ำไม่สะดวก

“สุดยอดมากดาเนะ เหมาะกับการผ่อนคลายกล้ามเนื้อที่ใช้งานมาหนักอย่างพี่จริงๆ รู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงเพิ่มพูนมากขึ้นจนเหมือนหลอดพลังเต็มเปี่ยมพร้อมแตกตลอดเวลาเลย” เสียงของเทาพูดด้วยอารมณ์ดีและยิ้มกว้างจนเห็นฟันกับแขนที่ยืดตึงขนสุดแขน

“พี่เทาก็พูด กร่อกๆๆๆๆๆ” ดาเนะที่กำลังจะพูดแก้ขัดที่พี่ของตนยกยอเกินความเป็นจริง แต่ฝ่ามือขนาดใหญ่ของวางลงบนหน้าผากของดาเนะและออกแรงกดจนปากของดาเนะจมลงไปในน้ำ ทำให้ถ้อยคำที่ดาเนะจะพูดต่อนั้นขาดช่วงไปทันทีเหลือไว้แต่ฟองน้ำที่พ่นออกมาเหนือผิวน้ำ

“ฮ้า พี่เทาทำอะไรน่ะ” เมื่อหมดแรงกดจากหน้าผากศรีษะของดาเนะก็โผล่ขึ้นจากผิวน้ำและหายใจเข้าปอดฟอดใหญ่ทันที เพราะจมูกห่างอยู่ปากของกิ้งก่าเพียงนิดเดียว ทำให้ส่วนปากเมื่อจมน้ำแล้วทำให้จมูกนั้นมีโอกาสจมน้ำตามค่อนข้างสูง ซึ่งจมูกของดาเนะนั้นจมน้ำไปทั้งหมดแล้วตอนที่พี่เทากดหัวลงไป

“ก็ยิ่งเวลาที่พี่รู้สึกสดชื่นเหมือนหลอดพลังใกล้แตกทะลุแบบนี้ทีไร มันช่างทำให้ยากแกล้งน้องชายของพี่ยังไงก็ไม่รู้ โดยเฉพาะไอตอนสีหน้าที่เคลิบเคลิ้มผ่อนคลายอย่างเนี้ยยยยย” เทายิ้มกริ่มเจ้าเล่ห์เปี่ยมสุชและเอามือขยี้หัวน้องชายไปมาเบา “พี่เทาอย่าเล่นแบบนี้สิ” ดาเนะขึ้นเสียงเบาๆแสดงท่าทีไม่พอใจ แต่เพราะอาการผ่อนคลายของน้ำอุ่นนั้นกลับทำให้แววตาของดาเนะเหมือนจะร้องไห้ไม่พอใจเสียมากกว่า

“โอ๋วววๆ พี่ไม่ทำแล้วๆ อย่าร้องให้สิดาเนะ โอ๋วววๆๆ” เทาเปลี่ยนเสียงไปปลอบประโลมทันทีที่เห็นลักษณะสีหน้าของดาเนะ ซึ่งรู้อยู่แล้วว่าไม่ใช่ลักษณะนิสัยของน้องชายตนเอง แต่เป็นเพราะแวดล้อมกับร่างกายสั่งให้ทำจากผลของน้ำอุ่น “ม...ไม่ได้ร้องไห้นะพี่เทา” ดาเนะโต้กลับทันทีและคว้ามือของเทาไว้ไม่ให้ออกจากหน้าผากและตีสีหน้าไม่พอใจใส่ และสีหน้านั้นก็ค่อยๆหลับตาและยิ้มเล็กๆมือมือที่คว้าไว้นั้นลูบหัวไปมาเบาๆ

“โอ๋วววๆ พี่ล้อเล่นๆ แค่นี้ทำไมจะดูน้องชายตัวองไม่ออกล่ะ” เทาลูบหัวดาเนะไปมาสักพักจึงค่อยชักมือออกและหันมาโอบวีเอาไว้ให้มาใกล้ๆตัว “ดาเนะงั้นพี่ขึ้นกับวีก่อนนะ คงไม่ดีแน่ถ้าปล่อยให้แขกยืนตัวสั่นนานๆอย่างนี้เนี่ย” เทาพูดกลบเมื่อคว้าวีมายืนชิดกับเทาซึ่งเป็นจุดที่ไออุ่นน้ำลอยมาถึง เพราะวีที่ยืนอยู่ห่างๆนั้นยืนตัวสั่นหางสั่นจากลมเย็นอย่างเห็นได้ชัด

“ม...ไม่เป็นไรเทา...คือข้าพเจ้าไม่ได้หนาวขนาดนั้นน่ะ” เสียงของวีที่สั่นจากอาการหนาวเริ่มพูดได้ตามปรกติมากขึ้นเมื่อร่างกายได้รับไออุ่น “นี่ก็พอกัน เห็นอยู่ว่ายืนสั่นงั่กๆๆอยู่ตรงนั้น มาอยู่กับข้าพูดปร๋อเลยเชียว” วีที่ได้ยินจึงได้แต่เงียบเพราะว่าเป็นความจริงแต่ก็เกระท่อมไปก่อนเพราะเห็นดาเนะโดนพี่ชายแกล้งอยู่

“มาวี งั้นพวกเราเข้าไปพักกันก่อน เดี๋ยวข้าจะนวดไถ่โทษให้ที่ปล่อยห้ยืนสั่นแบบนั้นอยู่นาน นวดนี่ขนาดน้องข้ายังชอบเลยนะ รอบรองวีจะติดใจ โดยเฉพาะหลังขึ้นบอน้ำอุ่นของดาเนะเนี่ยล่ะสุดยอดนัก” เทาเชื้อเชิญซึ่งวีให้ความสนใจพอสมควร เพราะคิดว่าอาจเป็นเทคนิคเดียวกันกับอากุเพื่อนอัลฟ่าของตน ซึ่งมีเทคนิคนวดด้วยใบไม้ที่ได้ยินลือมาว่าช่วยผ่อนคลายเหมือนละลายกระดูกได้ในทันที

“อย่านะวี อย่าเชื่อพี่เทานะ นวดนั่นของพี่เทาน่ะ....อึ...อึก...” ดาเนะลุกขึ้นพรวดหันกลับไปห้ามในทันทีแต่ต้องหยุดกึกเมื่อเห็นภาพซ้อนเป็นหน้าแววตาเพชรฆาตอยู่ที่บนใบหน้าที่กำลังคุยกับวีอยู่ “มีอะไรหรือน้องรัก” เทาถามกลับด้วยเสียงปรกติแต่ร่างของดาเนะอ่อนระทวยและหน้าซีดเผือดไปแล้วเรียบร้อย

“ป...เปล่ามีครับพี่ แหะๆ...” ดาเนะตอบกลับแต่มองวีด้วยดวงตาขอร้องอะไรบางอย่างเพียงครู่เดียวร่างของวีก็หันหลังขวับให้ด้วยท่อนแขนของเทาไปอีกทาง “เทา นวดนี่มันมีอะไรหรอ...ทำไมดาเนะดูกังวลจังเลยน่ะ...” วีถามเข้าจุดที่ดาเนะต้องการในทันทีและทำท่าดีใจในจิตใจเหมือนจะประสบผลสำเร็จ

“ไม่มีอะไรหรอก น้องข้าก็แค่หวาดระแวงไปเองเท่านั้นแหละ คงตอนแรกที่นวดไม่เก่งแล้วเลยจำฝังใจล่ะมั้ง แต่เห็นล่าสุดก็เห็นดาเนะก็เคลิ้มวิญญาณหลุดคามือข้าไปแล้วด้วย” เทาอธิบายยิ่งทำให้วีสนใจเป็นทวีคูณกับประสิทธิผลลัพที่ได้ยิน แม้ว่าดาเนะจะเจ็บใจแต่สิ่งที่พี่ชายของตนเองพูดมานั้นเป็นความจริงจึงได้แต่ทรดลงไปในบ่ออย่างหมดแรงเพราะเถียงกลับไม่ได้ และยังกลัวใบหน้าเพชรฆาตของพี่ขายตัวเองอยู่ เสลธที่นั่งอยู่ข้างๆหันมามองเพื่อนของตนด้วยอาการสงสัยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“เทา คือข้าพเจ้าไม่เคยนวดอะไรพวกนี้มาก่อนเลยในชีวิตเลยน่ะ เทาพอจะแนะนำอะไรให้ข้าพเจ้าได้บ้างมั้ยน่ะ” วีตอบรับการนวดทางอ้อมซึ่งเทาได้ยินการตอบรับแล้วก็ยิ้มอย่างพอใจและตบบ่าวีเบาๆ “ไม่เป็นไร ทำตามที่ข้าบอกก็เพียงพอ วันนี้ข้าจะจัดพิเศษแบบครบเครื่องเอาให้กระดูกเหลวไปเลย แล้วรับรองจะติดใจการนวดของข้าแน่วี” ทั้งคู่ที่ถึงหน้าประตูกระท่อมของดาเนะแล้ว เทาเปิดบานประตูให้วีเข้าก่อนเปรียบดุจเสมือนตัวเองเป็นเจ้าบ้านพร้อมกับการปิดบานประตูนั้นลง

“ว...วี...ไม่รอดแล้ว” ดาเนะพูดเสียงเบาๆแต่เสลธก็พอได้ยินจึงหันมาถาม “เกิดอะไรขึ้นหรอดาเนะ ทำไมวีถึงไม่รอดน่ะ” เสลธถามซึ่งเห็นแต่ดาเนะนั่งแข่บ่อน้ำอุ่นนิ่งเงียบด้วยดวงตาที่ขุ่นมัวเชิงสับสน “เสลธได้ยินเรื่องที่พี่เราจะนวดให้วีใช่มั้ย” เสลธขานเบาๆกลับเมื่อได้ยินคำถามดาเนะที่ไม่สบายใจ

“การนวดของพี่เทาน่ะมันสุดยอดเลยเสลธ ที่พี่เทาบอกว่าเหมือนกระดูกละลายนั่นน่ะพี่เทาไม่โกหกเลย มันให้ความรู้สึกที่สุดยอดมากตอนที่นวดน่ะเสลธ เหมือนวิญญาณจะหลุดออกมายังได้เลย” ดาเนะพรรณาสิ่งที่ตัวเองได้รับมาด้วยสีหน้าที่ยิ้มเต็มไปด้วยเปี่ยมสุขจากความทรงจำดีๆเหล่านั้น

“อ้าว แล้วมันไม่ดีตรงไหนดาเนะ ขนาดข้ายังอยากจะลองนวดบ้างเลยนะ ข้าก็ปวดๆเมื่อยๆพอดีเหมือนกันเนี่ย” เสลธเอนคอไปมาและใช้มือนวดไหล่ตัวเองเหมือนกำลังจะสื่อว่าปวดเมื่อยที่เหล่านั้น “ต...แต่ตรงที่พี่นวดหางนี่สิเสลธ...แม้มันจะรู้สึกสุดยอดก็จริงนะ แต่เราก็รู้สึกกลัวน่ะ แค่จุดนั้นที่เดียวจริงๆที่เรารู้สึกไม่ดีเลย ดาเนะนั่งตัวสั่นหน้าซึดและนำหางตัวเองขึ้นมาลูบไปมาเหมือนจะรักษาอะไรบางอย่าง เทาที่ได้ยินก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที เพราะหางของกิ้งก่านั้นเป็นอวัยวะที่อ่อนไหวได้ง่ายมากที่สุด ซึ่งแม้จะให้คนที่ไว้วางใจสามารถสัมผัสได้ก็ตามแต่ความรู้สึกเหล่านั้นก็ไม่สามารถขจัดออกไปจากจิตใจได้

“คิดมากมั้งดาเนะ อาจจะแค่นวดธรรมดาๆก็ได้มั้ง แต่พูดอย่างงี้ข้าก็ยังอยากลองอยู่ดีนะ แม้ว่าข้าจะรู้สึกไม่ค่อยดีก็ตาม แต่หางข้าก็ใช้งานหนักพอตัวเหมือนกัน น่าจะได้รับการผ่อนคลายบ้าง” เลธพยายามเสริมเหตุผลให้ดาเนะรู้สึกดีขึ้นซึ่งดาเนะก็ผ่อนหายใจออกมา

“อืมมม อาจจะจริงมั้ง แต่ไม่รู้ทำไมเวลาที่พี่เทานวดหางเราทีไร ความรู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูกมันพุ่งพราดอยู่ในอกเราเสมอเลยน่ะสิ เหมือนพี่เทาจะจ้องประสงค์ร้ยกับหางเรา....” ดาเนะหยุดพูดและลูบหางไปมาที่สั่นระรัวที่ไม่ใช่จากการโกหก แต่เป็นการสั่นหวาดกลัวจากในจิตใจซึ่งเสลธก็เห็นด้วยเช่นกัน “อย่าคิดมากสิดาเนะ คิดมากน่า ดูสิหางสั่นหมดแล้ว ดูแล้วน่าเกลียดออกมาจับหางตัวเองสั่นๆเนี่ย” เสลธยื่นมือมาคว้าหางของดาเนะและลูบไปมาเบาๆจนหยุดสั่นในอุ้งมือทั้งของเสลธและดาเนะ

“ย...หยุดแล้ว” ดาเนะตกใจกับการสัมผัสของเสลธที่สมารถทำให้หางหยุดสั่นได้ จิตใจของดาเนะค่อยๆฟื้นฟูขึ้นและหายจากความวิตกกังวลในทันที “เห็นมะ ข้ายังเข้าไปจับหางดาเนะได้แบบไม่มีอะไรเลย แถมดาเนะยังไม่มีปฏิกิริยาโต้กลับเลยด้วยซ้ำ ทั้งที่ข้าพึ่งจะทั้งลูบทั้งขยำหางดาเนะเหมือนนวดด้วยซ้ำ คิดมากไปเองนั่นล่ะดาเนะ” เสียงของดาเนะเริ่มหอบเบาๆกับใบหน้าที่โรยราอ่อนเพลีย เสลธคลายมือออกและปล่อยให้หางดาเนะจมลงไปในน้ำพร้อมกับร่างของเสลธที่ล้มลงไปฟาดกับผิวน้ำต่อหน้าดาเนะในทันที

“ส...เสลธ!!!” ดาเนะตกใจรีบช้อนร่างของเสลธขึ้นมาในทันทีซึ่งหอบหายใจแรงแบบติดขัดและไม่เป็นจังหวะเหมือนหายใจลำบาก สีหน้าที่แทบจะเปลี่ยนสีแดงดำเพราะเลือดวิ่งขึ้นสู่ใบหน้าจำนวนมาก ดวงตาที่ปิดสนิทและสั่นเหมือนพยายามจะฝืนลืมตาขึ้นมาแต่ทำไม่ได้ อวัยวะข้อต่อต่างๆทุกส่วนต่างทิ้งไปตามน้ำหนักไร้ซึ่งเรี่ยวแรงในการควบคุม ซึ่งเป็นอาการอ่อนเพลียเพราะร่างกายเสียน้ำจากการแช่บ่อน้ำอุ่นจนเกินขีดจำกัดร่างกายอย่างมาก ทำให้ร่างกายเหมือนโดนตัดพลังงานทุกส่วนในทันทีซึ่งเป็นสาเหตุทำให้จมน้ำตายได้เช่นกัน

“ไม่เป็นไรนะเสลธ ทำไมถึงฝืนแช่น้ำไม่ยอมบองอย่างนี้ล่ะเสลธ...” แม้ว่าดาเนะจะต่อว่าอะไรเสลธไปแต่ก็ไร้ซึ่งผลเพราะสตินั้นได้หลุดลอยอกจากร่างของกิ้งก่าดำไปแล้วเรียบร้อย ดาเนะจึงอุ้มแบกเสลธขึ้นหลังและพาขึ้นจากบ่อในทันที “อย่าคิดมากสิดาเนะ ถ้าดาเนะอคติมันก็จะส่งผลไปถึงจิตใจของดาเนะให้รังเกียจด้วย เสลธไม่คิดว่าดาเนะจะรังเกียจเทาหรอกนะ...” เสียงของเทาเบาๆลอดผ่านหลังหัวให้ได้ยินก่อนที่จะค่อยๆวางร่างของเสลธลงบนแคร่เบาๆให้ร่างกายได้ระบายความร้อนออกไป

“นั่นสินะ พี่เทาคงตั้งใจจะนวดผ่อนคลายหางเราน่ะแหละ แล้วเรายิ่งขัดขืนพี่เทาก็คงต้องออกแรงยึดหางดึงหางมากขึ้นสินะ” ดาเนะคิดตริตรองกับตัวเองแล้วหันมาทางเสลธที่ยังคงนอนไม่ได้สติอยู่ การหันตัวของดาเนะทำให้ส่วนหางขยับตามไปตกลงที่มือของเสลธและโดนมือนั้นคว้าจับหลวมๆในทันทีตามสัญชาตญาณ “ขอบใจนะเสลธที่เตือนสติเราไม่ให้เรารู้สึกรังเกียจพี่เราตอนนวดหางน่ะ” ดาเนะกล่าวขอบคุฯและปล่อยให้มือของเสลธยังคงกำหางหลวมๆจนคลายมือออกมาเอง

“ด...ดาเนะ เสลธขอโทษ” เสลธรีบคลายมือกล่าวขอโทษและจะลุกขึ้นทันทีแต่ก็ลุกไม่ขึ้นเพราะร่างกายยังไม่ฟื้นตัวดี “ส...เสลธขอโทษที่เผลอจับหางดาเนะโดยไม่ได้ขอ...” เสลธที่กล่าวขอโทษหยุดเสียงเมื่อหางของดาเนะยื่นไปทางเสลธอีกครั้งซึ่งกำมือหุบในทันที

“ไม่เป็นไรเสลธ ก็เสลธเป็นเพื่อนตั้งแต่เรายังเป็นเด็กนะ แค่จับหางแค่นี้ไม่เห็นเป็นไรเลย เสลธอย่าคิดมากสิ” ดาเนะนั่งลงบนแคร่และขยับหางไปวางซ้อนบนมือของเสลธที่ยังคงกำอยู่ “ถ้าเสลธไม่ใช่เพื่อนตั้งแต่เด็กเราคงไม่กล้าเอาหางมาวางไว้บนมืออย่างนี้หรอก จริงมั้ย” ดาเนะค่อยๆคลายมือที่กำของเสลธออกและบรรจงวางหางให้อยู่ในอุ้งมือนั้นที่ยังคงสั่นๆไปมา

“ตอนแช่น้ำอุ่นเสลธยังเข้ามาจับหางเราได้โดยไม่มีปฏิกิริยาโต้กลับเลยจริงมั้ยล่ะ” ดาเนะเริ่มให้น้ำหนกซึ่งดาเนะส่ายหน้าเบือนหลบ “แต่ตอนนั้นเสลธแค่อยากให้ดาเนะรู้ว่าดาเนะอคติเทาเท่านั้นเอง ไม่ได้จะจับหาง...” เสลธเงียบต่อเพราะสิ่งที่ทำไปตอนนั้นทำไปเพราะความชั่ววูบที่อยากให้ความมั่นใจกับดาเนะโดยไม่รู้ตัวว่านั่นกำลังเล่นกับสิ่งหวงประจำเผ่า

“อีกแล้วน่ะเสลธ คิดมากอีกแล้ว อย่าคิดมากสิ ดาเนะไม่ได้โกรธไม่ได้อะไรเลยจริงๆ แต่รู้สึกดีด้วยซ้ำที่เสลธจับหางเราได้แบบนี้น่ะ” ดาเนะยังคงปลอบเสลธเหมือนพี่ปลอน้องซึ่งทำให้เสลธจิตใจสลบลงได้ “จริงนะ ดาเนะไม่ได้โกรธเสลธนะ” เสลธยังคงถามซ้ำเพราะไม่มั่นใจอละยังหวาดกลัวอยู่ “จริงสิ” ดาเนะพูดเสร็จก็จับมือของเสลธมากำหางของตนและออกแรงดึงหางต้นไปมาจนโคนหางกระตุกให้เห็น

“ด...ดาเนะ อ้า!!! ส...เสลธ...” เสลธร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวและหลับตาแน่นสนิทเพราะกลัวผลตอบรับที่ไม่อยากจะคิดแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น “เห็นมั้ยเสลธดูสิ ถ้าเป็นปรกติตัวอื่นๆเราก็ต้องมีปฏิกิริยาโต้กลับบาอย่างแล้วใช่มั้ย แต่เรายังนั่งเฉยไม่ทำอะไรกลับสักอย่างใช่มั้ยล่ะ” ดาเนะค่อยๆคลายมือออกแต่ยังกดหลังมือของเสลธเบาๆไม่ให้คลายออก

“คราวนี้เสลธลองดึงหางเราด้วยตัวเองดูสิ เพื่อพิสูจน์ว่าเราไม่ได้โกรธเสลธจริงๆ” ดาเนะค่อยๆปล่อยมือออกและวางไว้ห่างๆบนแคร่เหลือไว้แต่มือกิ้งก่าสีดำที่ยังกำหางนั้นไว้เต็มมือ “....ส...เสลธจะลองล่ะนะดาเนะ...” เสลธตอบกล้าๆกลัวๆและค่อยๆออกแรงดึงหางของดาเนะเบาๆจนโคนหางยืดออกมาและหดตัวกลับไปเมื่อผ่อนแรงดึง

“เห็นมั้ยเสลธ ดาเนะก็ไม่ได้ทำอะไรเสลธสักหน่อย แต่เรากลับรู้สึกดีด้วยซ้ำที่เสลธกล้าดึงหางเราได้แบบนี้น่ะ เพราะนั่นเป็นสิ่งที่ยันยันได้ยังไงล่ะ ว่าเราไว้ใจให้กับเสลธที่จะให้ดังหางเราได้ นั่นหมายเสลธำหรับดาเนะแล้วคือเพื่อนสนิทที่เราไว้ใจยังไงล่ะ” ดาเนะลูบหัวเสลธบริเวณรอยแผลเป็นไปมาซึ่งทำให้เสลธหลบตาลงและยิ้มพอใจเหมือนเด็กให้ดาเนะที่เสมือนพี่ชายให้เห็น

“อากาศก็เย็นแล้วพวกเราก็เข้ากระท่อมกันเถอะนะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา” ดาเนะลุกขึ้นและประคองเสลธขึ้นหลังที่ยังอ่อนแรงอยู่ “ดาเนะ....ดาเนะหางแข็งมากกว่าเสลธอีก ดาเนะควรจะให้เทานวดบ้างนะ เสลธยังต้องนวดหางผ่อนคลายเองบางครั้งเลย” เสลธตอบผ่านหลังหัวดาเนะให้เบาๆซึ่งก็มีรอยยิ้มออกมา

“นั่นสินะ แต่อยากลองให้เสลธนวดหางเราบ้างเหมือนกันนะ” ดาเนะชักชวนกับเสลธซึ่งเงียบลงสักพักเหมือนกำลังรวรวมความกล้าบางอย่าง “...เฉพาะกับดาเนะเท่านั้นนะที่เสลธจะนวดให้น่ะ” เสลธตอบแบบเขินๆเพราะไม่เคยนวดให้ใครตัวอื่นนอกจากตัวเอง และยิงโดยเฉพาะอวัยะส่วนหางของเพื่อนที่ไว้วางใจที่สุดอย่างดาเนะด้วย “อือ ฝากด้วยนะเสลธ” ดาเนะยอมรับซึ่งทำให้เสลธที่ยังอ่อนล้าและเสียงโรยรามาตลอดนั้นพูดด้วยเสียงดีใจในทันที

“อือ แล้วเสลธจะนวดสุดหางสุดฝีมือให้ดาเนะเลยล่ะ” เมื่อทั้งคู่สนทนากันเสร็จก็ถึงหน้าประตูกระท่อมพอดีซึ่งเปิดรอไว้อยู่แล้วโดยพี่ชายของตน จากนั้นบานประตูก็ค่อยๆปิดเบาๆจนสนิท

ในที่สุดก็ได้แต่งครบสามตัวละครสักที เหนื่อยมากเพราะอากาศร้อนสุดๆแบบนี้ ความจริงฟิคพิเศษกะมี 3 ทั้งหมด 3 ฉาก ซึ่งทั้ง 3 ฉากนั้นสามารถเลือกได้ว่าจะเดินเส้นทางของใครดีด้วย คงติดปัญหาเรื่องเดิมๆครับ คือเวลานั่นเอง ไม่อยากเชือว่าวันหยุดก็ยังไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย ต้องติดงานพวกของญาติทำบุญอะไรพวกนี้เป็นประจำ จนบางครั้งรู้สึกว่าเรามีวันหยุดให้ตัวเองได้จริงหรือเปล่านี่

ณ กระท่อมกลางป่าริมธารน้ำใสยามค่ำคืน ลมพัดโกบโบยอ่อนๆพอกิ่งไม้ไหวให้เสียดสีไม่เงียบเหงา แสงสีเหลืองนวลอ่อนจากกระท่อมสาดส่องลอดผ่านบานหน้าต่างที่เปิดรับลมไว้ กิ้งก่าสามตัวและตะกวดร่างใหญ่ต่างนั่งผ่อนคลายตามที่ต่างๆ บ้างนั่นบนเตียง บ้างนั่งเอกเขนกบนเก้าอี้ไม้ แต่ทุกตัวล้วนมีสีหน้าที่มีความสุขและผ่อนคลาย มีเพียงแต่กิ้งก่าสีเหลืองตัวหนึงเท่านั้นที่สีหน้าแตกต่างกันออกไป

“พี่เทา ไม่เป็นอะไรนะ...” ดาเนะซึ่งเป็นเจ้าของสีหน้าความรู้สึกไม่ดีถามพี่ชายของตนที่นั่งเอกเขนกบนเก้าอี้สองขา “อย่าคิดมากน่า พี่ยังไม่เห็นเป็นอะไรเลยดาเนะ ทำเป็นคิดมากไปได้” เทาโบกมือปฏิเสธให้กับกิ้งก่าทั้งสามที่เห็นลักษณะทางกายภาพของเทาแล้วก็เริ่มสีหน้าเปลี่ยนสีทันที

“ไม่เป็นไรแน่นะ ข้าพเจ้าเห็นแล้วยังรู้สึกอึดอัดแทนเลย” วีที่นั่งเก้าอี้ไม้ข้างๆกับเทาถามเช่นเดียวกันหังยืดเส้นบิดขี้เกียจทุกสัดส่วนของร่างกายให้ผ่อนคลายแล้ว “แค่นี่สบายมากน่าวี ก็แค่อึดอัดกว่าตอนที่ต้องพันอกนิดหน่อยก็เท่านั้น” แม้ว่าอาการโครงอกของเทาจะดีขึ้นแล้วก็ตาม แต่ยังคงต้องนำผ้าพันแผลพันรอบอกให้แน่นไว้อยู่ดี

“แล้วหายใจลำบากมั้ยนั่น” เสลธที่นอนพักอยู่บนเตียงที่ใส่แต่เพียงแค่กางเกงหลวมๆตัวเดียวไร้ซึ่งเสื้อผ้า เพราะอาการพึ่งฟื้นตัวจากการแช่น้ำอุ่นมากเกินไปจากประสบการณ์ครั้งแรก ถามด้วยเสียงและดวงตาที่เจ้าเล่กับยิ้มอยู่มุมปากนิดๆแม้ว่านัยตาจะยังคงอ่อนเพลียก็ตาม

”ก...ก็นิดหน่อย” เทาตอบพร้อมตามด้วยเสียงหายใจที่ค่อนข้างดังกว่าปรกติ ช่วงอกขยายออกเล็กน้อยตามแรงหายใจที่สูดอากาศเข้าปอด สีหน้าที่แลดูอึดอัดและมีเหงื่อผุดเม็ดเล็กน้อยทั่วใบหน้าที่ขัดแย้งกับท่านางที่เอกเขนกที่ปล่อยตามสบาย ร่างกายท่อนบนของเทาถูกแนบแน่นด้วยเสื้อสีขาวที่รัดรูปจนมองเห็นแผ่นหน้าอกที่เหมือนถูกย้อมด้วยสีขาวแทนที่ด้วยสีเทาของร่างกาย

“ก็แค่เสื้อมันตัวเล็กนิดหน่อยมันเลยรัดรูปพี่เท่านั้นแหละ” เทาเอามือลูบอกที่ที่เห็นร่องอกไปมาให้เห็นว่าไม่มีอะไรต้องกังวล แต่สามกิ้งก่ากลับยิ่งรู้สึกแย่ลงอีกระดับทุกการเคลื่อนไหว เพราะเหมือนเห็นสัตว์หางกล้ามเนื้อขยับมีชีวิตได้ และยิ่งด้วยเสื้อที่เป็นสีขาวที่รัดรูปแนบเนื้อยิ่งทำให้เห็นกล้ามเนื้อชัดเจนยิ่งกว่าหนังสือกายวิภาคหรือร่างกายของเทายามเปลื้องผ้าตอนแช่น้ำอุ่นเสียอีก

“เปลี่ยนเสื้อเหอะ เห็นอย่างงี้แล้วอุจาตตาไงไม่รู้ กล้ามฟิตๆแน่นๆแถมเห็นชัดเจนแบบนี้อีก ข้าเห็นแล้วจะ...อึ...อือ...” เสลธที่ทนมองไม่ไหวลุกขึ้นพรวดต่อว่าตะกวดกล้ามฟิตเปรี๊ยะทันที แต่เพราะร่างกายที่ขาดน้ำยังไม่ฟื้นดีเลยทำให้เสียสูญและล้มลงไปนอนอีกครั้งซึ่งดาเนะประคองร่างไว้ไม่ให้ลงไปฟาดได้ทัน

“เสื้อตัวนี้ก็ตัวใหญ่ที่สุดของดาเนะแล้วนะ ต้องโทษเผ่าพันธุ์พวกแกแหละที่เกิดมาผอมบางยังกะด้ามหอก เสื้อมันเลยฟิตเปรี๊ยะแบบเนี้ย” เสื้อที่เทาสวมใส่อยู่นั้นเป็นเสื้อนอนของดาเนะที่เป็นเสื้อตัวใหญ่และมีเนื้อผ้าที่บางเบา แม้ว่าจะเป็นเสื้อขนาดใหญ่ที่สุดสำหรับกิ้งก่าที่ใส่แล้วหลวมโพรกก็ตาม แต่ถ้าเทียบกับสัดส่วนร่างกายของเทาที่รูปร่าใหญ่โดยสพันธุ์อยู่แล้ว ประกอบกับเทาที่ฝึกร่างกายจนมีขนาดร่างกายที่และกล้ามเนื้อที่มากกว่าปรกติเลยยิ่งขนาดของเทานั้นใหญ่ขึ้นมาก ซึ่งสามารถให้กิ้งก่ายืนหลบอยู่หลังซ่อนตัวได้อย่างสบายๆ

“เรื่องนี้ข้าพเจ้าก็ยอมแพ้เลย แม้ว่าข้าพเจ้าจะสามารถเรียกสิ่งของเครื่องใช้ที่เป็นของข้าพเจ้าจากที่ไหนได้ก็ตาม แต่เจอเรื่องขนาดที่ต่างกันแบบนี้ข้าพเจ้าก็ยอมแพ้ล่ะ” วีบ่นออกมาที่ไม่สามารถ่วยเหลืออะไรได้เพราะเริ่มทนรับสิ่งที่เสพเห็นผ่านสายตาเริ่มไม่ไหวแล้วเช่นกัน ซึ่งเป็นความรู้สึกกระอักกระอ่วนที่ไม่สมารถบรรยายออกมาได้

“ไม่ต้องเลยๆวี วันนี้มาพักผ่อนมาเที่ยวบ้านน้องชายข้ากันจะให้แขกเหนื่อยได้ยังไง” เทายืดแขนไปตบบ่าวีแสดงความขอบคุณในความหวังดีอย่างติดขัดเพราะการเคลื่อนไหวร่างกายที่ไม่สะดวก “แต่ก็อึดอัดขยับลำบากเหมือนกันนะเนี่ย ขอบิดขี้... แคว่กกก...” เทาที่กำลังจะยืดแขนเหยียดออกทั้งสองข้างเพื่อผ่อนกล้ามเนื้อที่ถูกบีบแนบแน่นของเสื้อ แต่เพียงแค่ขยับเหยียดแขนขยายช่วงอกออกไปได้นิดเดียวเท่านั้น เสื้อสีขาวที่พยายามขืนแรงการยืดตึงอย่างสุดความสามารถเมื่อเกินจำกัด ตรงกลางเสื้อส่วนอกก็ถูกฉีกแหวกออกจากกันด้วยเสียงขาดที่ดัง กล้ามเนื้อใต้เนื้อผ้าที่ถูกอัดและแนบแน่นได้รับอิสระอีกครั้งจากความทรมานมาชั่วขณะ สีหน้าของเทาที่อึดอัดเปลี่ยนเป็นสีหน้าสดชื่นทันที

“อื้อออออ รู้สึกดีขึ้นเยอะ อ...อ้าว...” เทาที่ยังไม่รู้ตัวเริ่มรู้สึกตัวเมื่อแขนทั้งสองนั้นสามารถเหยียดออกได้สุดแขนและช่วงอกนั้นไม่รู้สึกอึดอัดอีกต่อไป จากเสื้อยืดที่รัดแน่นกลายเป็นแจ๊กเก็กแขนสั้นแนบเนื้อที่เผยให้เห็นร่องอกตรงกลางและหน้าท้องอย่างชัดเจน เหล่ากิ้งก่าต่างมองสัตว์ประหลาดที่พึ่งจะระเบิดเสื้อด้วยพลังกล้ามเนื้อด้วยสีหน้าที่หวาดหวั่นและกลัว

“ด...เดี๋ยวไปตักน้ำในลำธารมาให้ด...ดื่มกันนะ” ดาเนะมองด้วยสีหน้าที่ซีดและรีบเดินไปทางห้องทำอาหารทันที ปล่อยให้กิ้งก่าอีก 2 ตัวนั่งนิ่งแช่ค้างกับสัตว์ประหลาดกล้ามเนื้อกันลำพัง “หลังลงแช่น้ำร้อนเนี่ยเราก็ต้องดื่มน้ำตามเข้าไปแล้วจะสุดยอดเลยรู้มั้ย ยิ่งถ้าเป็นนมแช่เย็นๆมานะจะยิ่งสุดยอดกว่านี้อีก แต่น้ำบ้านน้องข้าก็ใช้ได้นะ ทั้งเย็นและมีรสด้วยนะ ลองดูสิ” เทานั่งอย่างสบายอารมณ์และรอเครื่องดื่มที่จะมาหลังจากนี้อย่างอารมณ์ดี และชักชวนให้สองกิ้งก่าห้ลองดื่มด้วยเช่นกัน

“ก...ก็ดีนะ ข้าพเจ้ากำลังอยากดื่มน้ำพอดีเลย” วีพยายามเปลี่ยนเรื่องในหัวสลัดให้หลุดจากภาพที่เห็นและพยายามสนุกไปกับการรอเครื่องดื่มเช่นเดียวกับเทา ซึ่งเสลธที่เห็นภาพนั้นด้วยสายตาแล้วก็เห็นด้วยและพยัคหนารับความเห็นและพยายามสลัดความจำนั้นออกไปจากหัวด้วยเช่นกัน “พึ่งขึ้นจากบ่อได้สักพักก็ดื่มน้ำกันหน่อยนะ ใครอยากเติมก็บอกได้เลย” เดินเดินออกมาพร้อมถาดที่มีแก้วน้ำใบใหญ่สี่ใบและตรงไปที่โต๊ะกลางที่เทากับวีนั่งกันอยู่

“โอ้ววว ขอบใจมากดาเนะ” เทาคว้าแก้วมากระดกดื่มทันทีโดยไม่รีรออย่างรวดเร็วจนหมดแก้ว ซึ่งแม้แต่วียังยื่นมือไปรับแก้วน้ำมาดื่มยังไม่ทันเสร็จดี แก้วน้ำของเทาที่ว่างเปล่าก็วางไว้นโต๊ะแล้ว “ฮ้า--- เย็นอร่อยสดชื่นอย่างงี้ขออีกแล้วนะดาเนะ” เทาเอามือปาดปากเช็ดคราบน้ำออกด้วยสีหน้าที่สดชื่นอย่างมาก เสลธกับวีที่เห็นการเปลี่ยนแปลงของทาต่างกลืนน้ำลายอึกใหญ่กับผลลัพท์ที่จะได้รับหลังดื่มน้ำแก้วนี้

“ขอบคุณนะดาเนะ” วีขอบคุณกับแก้วน้ำที่ได้รับและค่อยๆยกแก้วมาดื่มช้าๆทีละอึกเรื่อยๆ เพระด้วยขนาดแก้สที่ใหญ่จึงทำให้เสียเวลาในการดื่มแต่เพราะความกระหายนั้นทำให้สามารถดื่มน้ำชดเชยกับร่างกายได้มากตาม เมื่อวีรับแก้วน้ำไปแล้วดาเนะก็หยิบแก้วสองใบในมือเดินไปทางเตียงที่เสลธที่นอนอยู่ “ค่อยๆดื่มน้ำนี้นะเสลธแล้วจะรู้สึกดีขึ้น” ดาเนะยื่นแก้วน้ำให้เสลธที่ค่อยๆชันตัวเองขึ้นมารับไปดื่ม

“ฮ้า--- เย็นแล้วมีรสอะไรแปลกๆหวานๆที่รู้สึกสดชื่นจัง” วีบรรยายความรู้สึกหลังจากกินไปได้ครึ่งแก้วแล้วออกมาด้วยสีหน้าที่สดชื่นเหมือนกับเทาไม่มีผิด “เห็นมั้ย ดื่มน้ำลำธารหลังแช่น้ำอุ่นมันสุดยอดจริงๆ” เทาพูดเสริมเสียงอารมณ์ดีซึ่งทำให้เสลธรีบดื่มน้ำตามในทันที เมื่อน้ำเข้าปากและสัมผัสลิ้นของเสลธ ดวงตาของเสลธที่อ่อนเพลียเริ่มฟื้นคืนกลับแต่ปิดตาลงในทันทีร้อบกับเสียงกลืนน้ำที่ดังไม่หยุด เฉกเช่นเดียวกับดาเนะที่ดื่มน้ำในแก้วอย่างตั้งใจจนพอ

“อ...อร่อย แค่น้ำลำธารมันทำให้สดชื่นขนาดนี้เลยหรอ” เทาที่ดื่มหมดไปครึ่งแก้วเพียงพอกับร่างกายแวรู้สึกถึงความสดชื่นและความสุขในร่างกายที่เพิ่มขึ้นมาอย่างตกใจ เพราะจากอาการที่อ่อนล้านั้นหายเป็นปลิดทิ้งทันทีที่ได้ดื่มน้ำแก้วนี้ “เสลธพูดชมอย่างนี้ก็เกินไปมั้ง เพราะร่างกายขาดน้ำมากกว่าเลยทำให้รู้สึกอร่อยและสดชื่นมั้งนะ” ดาเนะรู้สึกเขินๆที่เพื่อนของตนกล่าวชมกับเครื่องดื่มและบกเหตุผลมาแก้ขัดประกอบ

“ไม่หรอกดาเนะ อาจจะใช่เรื่องร่างกายขาดน้ำ แต่มันทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกสดชื่นจริงๆนะ” วีพูดด้วยแววตาที่เป็นประกายเพราะรู้สึกประทบใจกับประสบการณ์ใหม่ที่ได้รับมา “วีก็...เยินยอเกินไปแล้ว...พี่เทาช่วยพูดอะไรบ้างสิ” ดาเนะยิ่งรู้สึกเขินเมื่อได้รับคมชมจึงพยายามหาตัวช่วยจากพี่ชายของตน “ก็มันเป็นอย่างนั้นจริงนี่ดาเนะ จะให้พี่ช่วยอะไรล่ะ” เทาตอบกลับพร้อมกับนั่งโยกเก้าอี้ไปมาสองขาอย่างสบายอารมณ์

“แน่ะพี่เทานั่งเก้าอี้สองขาได้ไง เดี๋ยวเก้าอี้มันก็ โครกกกกกก...” ดาเนะที่กำลังจะต่อว่า เสียงปริศนาในท้องของจ้าตัวส่งเสียงร้องคำรามดังออกมาได้ยินชัดเจนจนทำให้ทั้งห้องเงียบสนิทกับสิ่งที่ได้ยิน ซึ่งเสียงนั้นดังและนานสักระยะก่อนที่จะหายไป “อะ...แหะ...แหะๆ...แหะๆๆ...แหะ” ดาเนะที่เป็นเจ้าของเสียงรีบเอามือกุมท้องหัวเราะกลบเกลื่อนความผิดทันที ใบน้าของดาเนะเปลี่ยนเป็สีแดงเข้มและเขินอายจนไม่กล้าสบตากับใครตัวอื่นสักตัว

“ป...เปล่าหิวนะ...ค...แค่หิวนิดหน่อยน่ะ แหะๆ ค...คือ...แหะ....แหะๆ...” ดาเนะพูดเสียงติดขัดพยายามแก้ตัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้มากที่สุดแม้ว่าจะไร้ประโยชน์ก็ตาม “โหว หิวก็ไม่บอกนะดาเนะ เสียงดังขนาดนี้มันฟ้องร้องแทนเจ้าตัวแล้ว ปล่อยให้ท้องว่างแบบนี้ได้ไงเนี่ย” เทาได้โอกาสจึงรีบลุกจากเก้าอี้และตรงไปขยี้หัวดาเนะให้รีบลืมเรื่องที่จะต่อว่านั่งเก้าอี้สองข้าในทันที และใช้เหตุการท้องร้องคำรามประกอบให้กลมกลืนด้วย

“จะว่าไปก็เริ่มรู้สึกหิวเหมือนกันนะเนี่ยหลังได้ยินเสียงท้อร้องของดาเนะน่ะ” เสลธเอามือกุมท้องตัวเองไม่ต่างจากวีที่นั่งนิ่งเงียบเพราะท้องของตนก็เริ่มร้องเช่นกัน “ดาเนะไม่เป็นอะไรนะ...ท้องร้องดังมากเลย” วีถามด้วยความเป็นห่วงเพราะถ้าเป็นตัวเองคงรู้สึกอยเช่นกันถ้าท้องของตนคำรามได้ดังแบบดาเนะ

“ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวรอที่สักหน่อยละกันนะ เดี๋ยวเข้าครัวทำอะไรให้กินมื้อดึกก็ยังไม่ได้ทานอะไรมื้อเย็นกันเลยนี่นะ แหะๆ...” ดาเนะรีบลุกจะเดินไปที่ครัวและยกเหตุผลประกอบที่ทำให้เกิดเสียงท้องร้องในทันที “วันนี้ทั้งผักและวัตถุดิบอาหารมีเยอะแยะพอที่จะสามารถทำอาหารเลี้ยงได้ทุกอย่างสบายๆเลย เดี๋ยวจะ อ้า!!!” ดาเนะที่กำลังเดินเข้าห้องทำอาหารนั้นร่างกายหยุดและร้องเสียงหลงขึ้นมาทันที โคนหางของดาเนะถูกยืดตึงซึ่งปลายหางถูกยึดไว้ด้วยกำหมัดของเทาที่คว้าไว้แน่น ร่างกายของดาเนะแข็งค้งขณะท่าเดินแค่อยๆหันมาช้าๆอย่างหวดกลัว

“พ...พี่เทา...?” ดาเนะถามด้วยเสียงที่หวาดหวั่นเพราะไม่รู้ว่ตัวเองทำอะไรผิดจนต้องถูกรั้งหางเหมือนจะโดนทำโทษที่กำลังหนีความผิดเหมือนในสมัยเด็ก “มื้อนี้ดาเนะไม่ต้อทำอะไรกินหรอก พวกข้าคุยกันไว้แล้วก่อนเดินทางมาว่าจะทำอาหารเลี้ยงดาเนะตอบแทนที่ให้แช่บ่อน้ำอุ่น ใช่มั้ย?” เทาหันไปถามวีกับเสลธซึ่งทั้งคู่ต่างขานรับให้ด้วยกัน “เพราะฉะนั้นดาเนะก็นั่งรอที่เก้าอี้นี้ซะนะ ที่เหลือปล่อยให้พวกพี่จัดการเอง โอเคนะ” เทาดันไหล่ของดาเนะให้เดินตรงไปและกดลงเบาๆให้นั่งที่เก้าอี้ไม้กลางห้องจนสำเร็จ

“ไม่ดีมั้งพี่ เจ้าบ้านก็ต้องต้อนรับแขก ซึ่งพวกพี่เป็นแขกนะ จะให้เจ้าบ้านนั่งเฉยได้ไงกัน” ดาเนะไม่ยินยอมและรู้สึกเกรงใจที่ต้องให้แขกต้องลำบากทำอาหารให้ทานด้วยแล้วซึ่งขัดกับจรรยาบรรณการรับแขกของดาเนะ “น่าดาเนะ พวกข้าพเจ้ายินยอมที่จะทำอาหารมื้อนี้ให้ดาเนาะนนะ อย่งน้อยก็ตอบแทนที่ดเนะเคยเลี้ยงข้าพเจ้าที่กระท่อมนี้ตอนนั้นไง” วีเสริมเหตุผลให้ดาเนะรู้สึกสบายใจซึ่งเสลธก็เช่นเดียวกัน “ข้าก็...นั่นแหละ” เสลธไม่ยกเหตุผลออกมาเพราะว่าเหตุผลที่แท้จริงนั้นจะทำให้ขัดกับบรรยากาศที่กำลัสนุกสนานตอนนี้อยู่

“งั้น...ขอบคุณทุกตัวมากนะ งั้นเรารอที่จะทานอาหารของทุกตัวที่นี่นะ” ดาเนะยิ้มขอบและขอบคุณกบน้ำใจของเพื่อนและพี่ชายที่มอบให้ “อย่างนี้สิถึงจะเป็นน้องพี่ เอาล่ะ เพราะฉะนั้นพวกกก็ใส่ผ้ากันเปื้อนห้เรียบร้อยด้วยล่ะเวลาเข้าครัวเนี่ย” เทาที่ใส่ผ้ากันเปือนเรียบร้อยเป็นอย่างดีแล้วยื่นผ้ากันเปือนให้กับกิ้งก่าทั้งสอง ซึ่งวีรับไปสวมใส่แต่โดยดีเหมือนเป็นเรื่องปรกติแต่เสลธกลับมองผ้าบนมือนั้นอย่างไม่เข้าใจ

“แค่ทำหารแค่นี้ต้องใส่ผ้ากันเปื้อนด้วยเรอะ ข้าลำพังทำอหารไม่เห็นต้องใช้ของพวกนี้ด้วยซ้ำ” เสลธยื่นผ้ากันเปิ้อนกลับให้กับเทาอย่างไม่สนใจเพราะชีวิตของเสลธเป็นชีวิตการเดินทาง จึงไม่มีโอกาสใช้เครื่องครัวต่างๆเหมือนอย่างสัตว์หางที่พักอาศัยเป็นหลักแหล่งและมีครัวส่วนตัวให้ใช้ “ก็เวลาทำอาหารจะได้ไม่เปื้อนเสื้อผ้าร่างกายยังไงล่ะ” เทาตอให้กับเสลธปรกติเพราะเข้าใจชีวิตความเป็นอยู่ของเสลธจึงไม่แปลกที่จะไม่เข้าใจเหตุผลการใช้ผ้ากันเปื้อน

“งั้นหรอ งั้นใส่ก็ได้” แม้ว่าจะไม่ค่อยชอบใจแต่เสลธก็ยินยอมที่จะใส่ แม้เหตุผลของเทาจะเป็นน้ำหนักประกอบให้สวมใส่ผ้ากันเปื้อน แต่เหตุผลที่แท้จริงนั้นเสลธรู้สึกสัมผัสอะไรบางอย่างที่ป็นสัมผัสของดาเนะ ที่เหมือนจะพยายามจะเตือนว่าให้ใส่ผ้ากันเปื้อนนั้นโดยดี เสลธจึงยอมสวมใส่โดยยังรู้สึกสงสัยกับสัมผัสนั้นอยู่ไม่รู้ว่าดาเนะกลัวที่เสลธจะมีชะตากรรมเดียวกันกับตนสมัยเด็กที่ไม่ยอมใส่ผ้ากัยเปื้อน โดยการถูกลงโทษดึงหางโดยไร้ซึ่งทางต่อต้าน

“ในเมื่อพร้อมแล้ว พี่จะทำสุดฝีมือพี่เลย ขนาดทั้งกองทัพพี่ยังยอมรับเป็นเสียงเดยวกัน รับรองได้ลองกันแน่พี่น้อง” เทาพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่มั่นใจที่เปี่ยมล้นร่างกายอันใหญ่โตด้วนความภาคภูมิ “เหอะ ถึงข้าจะไม่เคยใช้เครื่องครัวดีๆมาก่อน แต่ข้าก็มั่นใจในฝีมือข้านะเว้ย ย่งมีเครื่องครัวเครื่องปรุงวัตถุดิบพร้อมแบบนี้ล่ะก็ไม่แพ้แน่ รับรองว่าดาเนะติดใจแน่” เสลธพูดเกทับตะกวดร่างใหญ่อย่างไม่มีทีท่ากลัวข่มกลับซึ่งยิ่งทำให้เทาชอบใจมากขึ้นไปอีก ทั้งคู่ต่างเย้ยหยันกันมีเพียงแต่วีที่ยืนนิ่งเงียบและแววตาต่างไปจากทั้งสองซึ่งแววตาที่เต็มเปี่ยมด้วยความมั่นใจ

“เป็นอะไรวียืนเงียบเชียว หรือจะเป็นกิ้งก่ามืดแซงทางโค้งสยบฝีมือลงครัวเนี่ย” เทาแซววีซึ่งถอนหายใจออกก่อนที่จะตอบความรู้สึกภายในออกมา “...ข้าพเจ้าถึงแม้จะทานอาหารที่ที่พักมีมีตลอดเวลาก็ตาม แต่ถ้าอาหารง่ายๆข้าพเจ้าก็พอจะทำได้อยู่บ้าง” วีตอบอย่างไม่มั่นใจในฝีมือเพราะแทบจะไม่เคยเข้าครัวทำอาหารเลยนอกจากไปทานที่ร้านของมีมี่ดังที่ตอบไปแล้ว

“ยังไงข้าพเจ็จะทำสุดฝีมือแน่นอน ถ้าไม่อร(อร่อย)อู้ๆ อื้อๆ” วีที่กำลังจะพูดต่อถูกมือของเทาปิดปากไม่ให้พูดต่อและชิงกับพูดแทนเอง “รับรองอร่อยหมดทุกจานแน่นอนดาเนะ เตรียมรอกินจนท้องเป่งได้เลยน้องรัก” เทาพูดจบทั้งสามที่สวมใส่ชุดผ้ากันเปื้อนก็เดินเข้าห้องทำอาหาร ปล่อยเหลือไว้แต่ดาเนะที่นั่งรอทานอย่างตื่นเต้นที่โต๊ะไม้อย่างสนุกที่จะได้เห็นอาหารจากเพื่อนและพี่ชายของตน

ตอนต่อไปนี้จะเป็นอาหารของแต่ละตัวที่แตกต่างกันไป ซึ่งจะมีหนึ่งเมนูพิเศษเฉพาะตัวที่มีได้แค่จานเดียวเท่านั้น ให้เลือกเมนูพิเศษจากบุคคลที่ชื่นชอบต่อไปนี้

อาหารของวี
อาหารของเสลธ
อาหารของเทา

หลังจากแช่บ่อน้ำอุ่นกันหมดแล้วคราวนี้ถึงเวลาทานอาหารมื้อเย็น(ดึก) ซึ่งแน่นอนว่าอาหารของแต่ละตัวนั้นต้องแตกต่างแน่นอน คราวนี้จะให้ผู้อ่านได้เลือกล่ะว่าอยากกินของใคร ซึ่งเป็นอีกหนึ่งพล็อตของตอนพิเศษ เหลืออีกหนึ่งพล็อตสุดท้ายก็จะจบตอนนี้พิเศษนี้แล้ว ตอนนี้ขยันแต่งตอนพิเศาเพราะว่าไอเดียตันครับ ไม่รู้จะแถยังไงดี ตอนนีคงขอตัวไปอ่านให้อร่อยก่อนแล้วกลับมาเขียน ไม่รู้จะอร่อยหรือสนุกหรือเปล่านี่สิ

ตอนพิเศษมาอีกหนึ่งตอนแล้วครับ วันนี้ได้อยู่บ้านทั้งวันต่างจากที่เหลือที่ต้องออกไปข้างนอกทั้งวัน สรุปวันสงกรานต์ของดาเนะมีแค่วันเดียวเอง ฮืออออ เศร้า

อยากกินของที่เสลธทำอ่า