อู้ว จะออกมาในรูปแบบไหนกันละเนี่ย อยากรู้จังเลย

แล้วเราจะมาดูการโต้กลับของลิง

แอบประกาศสปอยเล็กน้อย

ตอนนี้มีแฟนฟิคบางคนได้ทำการวาดแฟนอาร์ทที่อาจจะนำมาใช้กับฟิคเป็นภาพประกอบได้ แต่เดี๋ยวรอผลงานมากกว่านี้พร้อมกับให้ทางนี้คัดกรองรูปก่อนนา

อึก......

อยากเห็น

ทำเป็นโปสเตอร์แปะฝาผนังห้องเลยดีกว่า

แล้วคนๆนั้นก็คือ!!!!
............................
ใครอะ ไม่ใช่ผมแน่หล่ะ =w=

/me เผ่น!!!

ระหว่างงานเลี้ยงที่รื่นเริงและสนุกสนาน เหล่าหางต่างๆต่างสนุกกับการกินดื่มกับสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่ก็มีบางกลุ่มที่จับกลุ่มสนทนาเพื่อพบปะพูดคุยสิ่งต่างๆ โดยเฉพาะของกลุ่มกิ้งก่าที่มีจำนวนสมาชิกรุ่นน้องมากที่สุด ซึ่งทุกตัวต่างรุมล้อมเหล่ารุ่นพี่ทั้งสามตัวเพื่อพูดคุยถึงเรื่องราวต่างๆมากมาย ทุกตัวต่างดูตื่นเต้นและให้ความสนใจกับกิ้งก่าสองตัวที่เป็นเพื่อนของวี เพราะจากที่รุ่นพี่เคยสัญญาไว้ว่าจะแนะนำเพื่อนของตนให้รู้จักก และจะให้สอนเกี่ยวกับศาสตร์แห่งSlayerของกิ้งก่าด้วย

“พี่วีพามาจริงๆด้วย” เสียงของเหล่าก่ารุ่นน้องดังออกมาอย่างประหลาดใจ เพราะไม่คาดคิดว่างานเลี้ยงนี้จะมีการสร้างความประทับใจให้กับพวกตน “พี่วี” เหล่ารุ่นน้องตะโกนเรียกรุ่นพี่ของตนและต่างมุ่งตรงมาหา เสลธที่นอนพักอยู่บนโซฟาและกำลังสูดดมประคบสมุนไพรหอมมืออ่อนในทันที สิ่งที่ถือไว้เหนือจมูกหล่นลงบนหน้าของเสลธและการคว้าแขนของดาเนะใน

“ด...ดาเนะ...” เสลธรู้ถึงชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นในทันที เพราะเสียงที่เรียกเป้าหมายนั้นยืนอยู่ใกล้ๆตนอีกด้วย แววตาของเสลธจ้องมองมายังดวงตาของดาเนะร้องขอความสงสาร “คิดดีๆ ข้าพเจ้าว่าเสลธตอนโดนจิตมืดครอบงำดูเท่กว่าตอนนี้อีก” วีคิดในพลางเหงื่อตกเม็ดใหญ่โดยมองไปยังดาเนะที่กำลังปลอบเสลธที่กลัวจนตัวสั่น

“ดาเนะอยู่กับเสลธตลอดนะ อย่าทิ้งเสลธไว้นะ” เสลธยังคงขอร้องอ้อนวอนและกอดรัดแขนของดาเนะแน่นจนไม่สามารถขยับไปไหนได้ “พี่วีสวัสดีฮะ” เหล่ารุ่นน้องต่างมาถึงโซฟาตำแหน่งของรุ่นพี่แล้วและทักทายให้กับวี “พี่วีๆ เพื่อนพี่วีที่ใช่สายSlayerใช่ปะพี่วี” ก่าราเซ็พร้องอย่างดีใจกับรุ่นพี่สายSlayerของตนที่มีถึงสอง “อ๊ะพี่วีพาเพื่อนมาสองตัวเลยอะ ขี้โกง---“ ก่าเติร์กแย้งรุ่นพี่ตนเป็นตัวแรกขึ้นมา

“ว้าว เพื่อนพี่วีสุดยอดเลยอะ ไม่เคยเห็นกิ้งก่าสีเทาแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิตเลยอะ” ก่าลินประทับใจกับเพื่อนของวีและต่างรุมล้อมรอบโซฟาทันที แต่หารู้ไม่ว่าก่าสีเทานี้ไม่ใช่สีเทาธรรมชาติ แต่เป็นสีเทาที่ซีดเผิอดมาจากสีดำของร่างกาย “อ เอ่อ...” วีไม่รู้จะหยุดกระแสเหล่าก่าน้อยเหล่านี่เช่นไร เพราะทุกตัวต่างให้ความสนใจกับเพื่อนของวีมาก

“พี่ พี่ชื่ออะไรหรอ” ก่าหลุมที่ท้าวพนักโซฟาชะโงกหน้ามาหาดาเนะที่นั่งอยู่ใกล้ๆกับเสลธจนเห็นหน้าชัด “อ๊ะพี่ตัวนั้นนี่นา” หลุมดำร้องทักขึ้นมาจนเหล่าหางต่างหันไปทางต้นเสียงทันที เสลธที่เคยโดนสายตาจับจ้องผ่อนลมหายใจออกมาทันที แต่ยังนอนเกร็งและกอดแขนดาเนะแน่น

“หลุมดำๆ รู้จักพี่เขาด้วยหรอ” ก่าเมอร์ซี่ถามทันทีเพราะไม่น่าเป็นไปได้ที่จะรู้จักเพื่อนของพี่วี “จะว่ารู้จักก็ไม่ได้มั้ง คือพี่เขาช่วยเก็บอุปกรณ์ของเราที่ติดบนต้นไม้ในวันที่มาสมัครหน่วยอัลฟ่าน่ะ” หลุมดำเล่าเรื่องราวให้ฟังซึ่งทุกตัวต่างจำได้ในทันที เพราะเรื่องนี้ได้เคยถูกเล่ามาแล้วครั้งหนึ่งสมัยที่วียังบาดเจ็บแต่ยังคงสอนการยิงธนูให้ และเมื่อได้ฟังเรื่องนี้ทำให้วีในตอนนั้นแสดงอาการออกมาทันที ทำให้เหล่ารุ่นน้องต่างสงสัยในตัวของวีกับความสัมพันธ์ของตัวนี้

“พี่ชื่อดาเนะนะ” ดาเนะทักทายแนะนำตัวเองให้กับรุ่นน้องโดยเพียงแค่เอี้ยวตัวหันไปเท่านั้น เพราะไม่สามารถขยับไปไหนได้จากพันธนาการของเสลธ “สวัสดีฮะพี่ดาเนะ” เหล่าหางต่างๆทักทายให้กับรุ่นพี่ใหม่ “พี่ดาเนะ เพื่อนพี่เป็นอะไรมากรึเปล่าอะพี่ นอนนิ่งไม่ขยับเลยแถมตัวสั่นๆด้วย” ก่าเมอร์ซี่ที่สังเกตุเห็นเสลธถามขึ้นมาทันทีเพราะอาการน่าเป็นห่วง เสลธที่ได้ยินกระตุกแขนดาเนะเบาๆเพื่อขอความช่วยเหลือ เพราะกำลังจะถึงขีดจำกัดของความอดทนต่องานสังคม ดาเนะที่รู้สึกได้ถึงความเย็นของมือเสลธเข้าใจความรู้สึกนี้ได้ในทันที แต่เพราะโดนรุมล้อมและตระหนกกับสภาพของเสลธที่จะไม่ไหวทำให้ดาเนะทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้ดาเนะคิดเพียงอย่างเดียวในหัวคือการนำพาเสลธออกไปจากที่นี่ให้ได้

“เสลธ ไหวมั้ย” ดาเนะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เป็นการสื่อสารทางจิตใจผ่านทางสายตาที่มองไปยังเสลธที่เอาหน้าซุกที่ข้อมือของดาเนะ แต่เพราะการสะกิดจากดาเนะทำให้เสลธเหลือบมามองกลับและเข้าใจสิ่งที่สื่อออกมา “ดาเนะ...เสลธจะไม่ไหวแล้ว” เสลธมองมายังดาเนะด้วยสายตาที่โรยราและหวาดกลัว เสลธภาวนาและขอความหวังที่จะพาตนเองให้หลุดออกจากที่แห่งนี้ให้ได้

“วี เสลธแย่แล้ว ทำยังไงดี” ดาเนะหันไปขอความช่วยเหลือจากวีเช่นกันเพราะไม่สามารถลุกไปไหนได้ ถ้าการลุกห่างจากเสลธไปอาจทำให้เสลธช็อคแน่ “เอ่อ...ทุกตัวฟังข้าพเจ้าหน่อยนะ” วีเริ่มออกเสียงขึ้นมาทำให้เหล่ารุ่นน้องต่างๆที่รุมล้อมดาเนะกับเสลธหันมาให้ความสนใจที่วีแทน “พี่วีมีอะไรหรอ” แม้เหล่ารุ่นน้องแต่ละตัวจะหันมาสนใจที่วี แต่ก็ยังไม่ออกห่างจากกลุ่มของดาเนะเพราะยังสามารถได้ยินเสียงของวีได้ชัดเจน

“คือเพื่อนข้าพเจ้าตอนนี้ไม่ค่อยสบายอยู่น่ะ ยังไงก็อย่ารบกวนเขามากนะ โดยเฉพาะเสลธที่นอนอยู่เค้าไม่สบายมากด้วย คืออยากให้ทั้งคู่ได้พักผ่อนด้วยน่ะ” วีอธิบายไปพลางขณะเดินไปหยิบแก้วเครื่องดื่มขนาดใหญ่มาและยื่นให้กับทั้งคู่ ดาเนะยื่นมืออีกขางมารับแก้วของวีมาดื่ม ดาเนะที่วิตกประกอบกับกระหายน้ำเพราะเหนื่อยที่ช่วยประคองเสลธมา แก้วเครื่องดื่มขนาดใหญ่ที่ดาเนะรับมานั้นถูกดื่มจนหมดลงอย่างรวดเร็ว ซึ่งขนาดของแก้วที่วีนำมาให้นั้นไม่ใช่ขนาดแก้วน้ำทั่วไป แต่มันแทบจะเรียกว่าแจกันก็ได้ กระเพราะปีศาจของดาเนะเริ่มทำงานทำให้เรียกความฮือฮาให้กับเหล่ารุ่นน้องจนลืมสิ่งที่วีได้เตือนไว้

“พี่ดาเนะทำได้ไงอะ!!” เสียงของเหล่ารุ่นน้องต่างถามกันอื้ออึงและเข้ามามุงรุมล้อมเหมือนเดิม ข้อมือของดาเนะเริ่มเปียกเพราะเหงื่อที่หน้าผากของเสลธผุดขึ้นมาจำนวนมาก แต่กลับได้สัมผัสความเย็นจากผิวหนังส่วนหน้าผากแทนที่จะเป็นความร้อนของเหงื่อที่ระบายออกมา

“ส เสลธ!!! เข้มแข็งไว้นะ” ดาเนะหันมามองเสลธที่ก้มหน้าซุกเบาะโซฟากับข้อมือของดาเนะด้วยท่าทางที่ร้อนรน “ดาเนะ...ม...ไม่ไหวแล้ว...” มือของเสลธที่กำแน่นเริ่มอ่อนแรงลงเหมือนไร้เรี่ยวแรง ความอดทนของเสลธถึงขีดจำกัดที่จะทนได้แล้ว แต่แล้วความหวังของเสลธก็ส่องแสงนำทางมาเมื่อเสียงกรีดร้องของแกะตัวหนึ่งดังขึ้นมาจากทิศที่ห่างออกไปไม่ไกลนัก เสียงของแกะโอเมะที่กรีดร้องออกมาเพราะความตกใจพร้อมกับแรงถีบของแกะกีบน้อยๆ แต่เหยื่อที่โดนถีบไปนั้นกลับพุ่งขึ้นฟ้าทะลุกระจกไปอย่างรวดเร็วจนหายวับไปกับสายตา

“ก เกิดอะไรขึ้นน่ะ” เหล่ากิ้งก่ารุ่นน้องที่ได้ยินเสียงนั้นต่างรีบตรงไปที่จุดเกิดเหตุในทันทีเป็นส่วนมาก ทำให้เหลือเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้นที่ยังอยู่บริเวณนี้ “ดาเนะ เสลธอาการแย่ลงแล้ว พาเสลธไปห้องน้ำเถอะ ถ้าไม่ไหวจริงๆให้นอนที่ห้องข้าพเจ้าก็ได้” วีที่เห็นโอกาสจึงเสนอเส้นทางหนีของเสลธให้กับดาเนะฟัง ซึ่งดาเนะจากที่อยากให้เสลธอยู่งานสังคมและบังคับให้เสลธอยู่ต้องเปลี่ยนความคิดทันที วีเดินมาช่วยประคองเสลธที่ไม่เหลือเรี่ยวแรงในตัวขึ้นมา “วี...ขอบใจนะ” เสลธพยายามขอบคุณวีด้วยเสียงที่เหนื่อยหอบและโรยรา

“อุ” ดาเนะเอามือสัมผัสที่ท้องน้อยตัวเองเพราะเริ่มรู้สึกการเพิ่มปริมาณของๆเหลวในท้องอย่างรวดเร็วจนท้องเริ่มนูนออกมาเล็กน้อย “วี ขอใช้ห้องน้ำหน่อยนะ แถวนี้มีห้องน้ำมั้ยอะวี” ดาเนะถามหาห้องที่จะพาตนไปปลดปล่อยของเหลวออกจากร่างกายออกไป ห้องน้ำที่เคยใช้ตอนก่อนนั้นอยู่ห่างจากไปค่อนข้างมากและยังอยู่ชั้นที่สองอีกด้วย ดาเนะรู้ถึงขีดจำกัดของตนว่าไม่สามารถพาตัวเองไปถึงได้อย่างแน่นอน

“ตรงไปตรงนั้นน่ะดาเนะประตูที่อยู่หลังเสาตรงนั้นนะดาเนะ” วีชี้ไปทิศทางเป้าหมายให้ “ข...ขอบใจนะ” ดาเนะค่อยๆเดินประคองเสลธและตัวเองไปยังห้องน้ำอย่างช้าๆ เพราะยิ่งการเคลื่อนไหวที่มากเท่าไร ก็ยิ่งเป็นการเร่งของเหลวในร่างกายให้ขับออกมามากขึ้นเท่านั้น ซึ่งปริมาณของเหลวในท้องน้อยกำลังเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนจะถึงจุดขีดจำกัดของมัน “ง...งั้นขอตัวก่อนนะวี เดี๋ยวขอยืมห้องของวีด้วยนะ” ดาเนะหันมาตอบกลับและค่อยๆพยุงตัวเองและเสลธตรงไปยังห้องน้ำอย่างช้าๆ หางของดาเนะสั่นระรัวไปมาเพราะกำลังอดทนและอดกลั้นกับการปั่นป่วนภายในท้องน้อย

“ดาเนะ...ขอโทษนะ” ดาเนะมองวีและหางตกแต่ไม่กล้าเข้าไปช่วย เพราะเหตุที่ดาเนะเป็นแบบนี้เพราะแผนของวีที่ได้วางเอาไว้เอง โดยขณะที่วีเดินไปหยิบแก้วเครื่องดื่มมานั้นได้แอบใส่ยาสำหรับเร่งการถ่ายอย่างฉับพลันลงไปในแก้ว เพื่อที่จะให้ดาเนะขอปลีกตัวไปห้องน้ำได้โดยจะให้พาเสลธไปด้วยเพื่อแยกออกจากกลุ่มตรงนี้ แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือดาเนะดื่มเครื่องดื่มลงไปเยอะ ปริมาณของน้ำในแก้วแม้จะเป็นกระเพราะปีศาจอย่างวีหรือดาเนะที่รองรับได้ แต่สำหรับท้องน้อยไม่ได้มีความสามารถเพิ่มขนาดได้ตามไปด้วย นั่นหมายความว่าร่างกายไม่สามารถที่จะทนกลั้นต่อเครื่องดื่มที่ถูกแปรเปลี่ยนเป็นของเหลวสำหรับขับถ่ายได้อย่างแน่นอน ถ้าถึงขีดจำกัดเมื่อไร ร่างกายก็ไม่อาจสามารถทนได้อีกต่อไป นั่นหมายถึงการที่ดาเนะจะฉี่ราดออกมาอย่างแน่นอน วีที่รู้สึกผิดและกลัวจึงได้แต่มองดาเนะเดินหางสั่นจนถึงหน้าห้องน้ำ

“พี่วีๆ” เหล่ารุ่นน้องที่ได้เห็นเหตุการณ์แกะกีบยักษ์แล้วจึงมาหาวีเช่นเดิมก่อน “พวกเรา ข้าพเจ้าขอโทษนะ วันนี้คงไม่สะดวกเรื่องการแนะนำเพื่อนข้าพเจ้าแล้วน่ะ ไว้โอกาสหน้านะ ข้าพเจ้าสัญญาว่าจะให้ได้เรียนรู้อย่างแน่นอน” วีกล่าวขอโทษและรีบเดินตรงไปยังที่ดาเนะและเสลธอยู่ทันที

“สงสัยเพื่อนๆพี่วีไม่สบายมากแน่ๆเลย พี่วีดูกระวนกระวายเป็นห่วงมากเลยอะ” ก่าหลุมดำแสดงความคิดเห็นออกมา เหล่ารุ่นน้องตัวอื่นๆต่างเห็นด้วยกับความคิดนั้น แม้จะรู้สึกเสียดายที่มีโอกาสได้พบกับก่ารุ่นพี่ใหม่ทั้งสอง แต่เหตุการณ์ที่ไม่เต็มใจทำให้ไม่ได้พูดคุยกันระหว่างรุ่นน้องกับรุ่นพี่

ดาเนะที่เดินถึงหน้าประตูห้องนำแล้วหยุดเดินลงและหันไปมองเสลธ แม้ตัวเองจะปวดขับถ่ายแค่ไหนแต่ก็ยังคงเป็นห่วงเสลธมากกว่า ตอนนี้ท้องน้อยของดาเนะยังไม่ถึงขีดจำกัดจึงสามารถพอที่จะกลั้นของเหลวนั้นได้อีกสักพัก

“เป็นยังไงบ้างเสลธ” ดาเนะยังคงเป็นห่วงเพื่อนของตนอยู่เพราะรู้ตัวดีว่ากำลังให้เสลธฝืนกับสิ่งที่เสลธไม่ชอบและกลัว “พ...พอไหว” เสลธแสร้งตอบที่ตรงกันข้ามกับจิตใจตัวเอง แต่เสียงที่นั้นสั้นๆเพราะใจยังเต้นระรัวกับความกลัวอยู่ แต่จากที่เคยเป็นกิ้งก่าสีเท่าเริ่มกลับมามีสีดำอีกครั้ง “เสลธ ดาเนะขอตัวก่อนได้ไหมอะ ดาเนะ...จ จะทนไม่ไหวแล้ว” ดาเนะหางสั่นไปมาและตัวเริ่มสั่นด้วย แต่เสลธที่ได้ยินแล้วยิ่งเกาะรัดแขนดาเนะแน่นมากยิ่งกว่าปรกติ

“ไม่นะดาเนะ อย่าทิ้งเสลธไว้นะ” เสลธเริ่มงอแงออกมาแต่เพราะดาเนะกับเสลธที่ขอตัวปลีกแยกออกมาก่อนจึงไม่มีใครเห็น เพราะดาเนะอยากให้เสลธค่อยๆปรับสภาพตัวเองให้ชินทีกับงานสังคม แต่ด้วยสภาพร่างกายของเสลธที่ถึงขีดจำกัดแล้ว ดาเนะจึงจำเป็นต้องพาเสลธแยกตัวออกมา

“ส เสลธ ด ดาเนะจะไม่ไหวจริงๆแล้วนะ” ดาเนะเสียงสั่นและตัวเริ่มอ่อนแรงลงเพราะขาที่เริ่มสั่นไปมา “ไม่เอานะดาเนะ ถ้าดาเนะไปไหนให้เสลธไปด้วยนะดาเนะ” เสลธยังคงงอแงอยู่

“ไม่ได้นะเสลธ ดาเนะอายนะเสลธ ดาเนะไปแป๊ปเดียวจริงๆนะเสลธ” ดาเนะขอร้องเสลธพลางบิดขาและหางไปมา ของเหลวภายในร่างกายที่ถึงขีดจำกัดการรองรับของร่างกาย และจำเป็นต้องปลดปล่อยออกในสถานที่ๆเรียกว่าห้องน้ำซึ่งอยู่ข้างๆดาเนะนั่นเอง ยิ่งดาเนะรู้ว่าห้องน้ำอยู่ใกล้เพียงใด ความรู้สึกที่อยากปลดปล่อยออกมาก็ยิ่งมากขึ้นจนเกือบถึงจุดระเบิดที่ดาเนะจะทนได้

“ไม่นะดาเนะ พวกเราอยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็กไม่ต้องอายหรอกดาเนะ” เสลธอ้างด้วยเหตุผลข้างๆคูๆเพราะไม่อยากให้ดาเนะแยกจากตนไปให้อยู่ตัวเดียวลำพัง

“เสลธ ดาเนะขอร้องงงงง มันจะออกมาแล้วเสลธธธธธธธ” ดาเนะร้องขอเพราะท้องน้อยของดาเนะแน่นไปด้วยของเหลว และยังมีอีกจำนวนมากที่ยังอยู่ในร่างกายกำลังไหลลงสู่ท้องน้อยเรื่อยๆ ขีดจำกัดของดาเนะที่จุดสูงสุดที่ดาเนะจะอดทนอดกลั้นไหว ต้นขาของดาเนะหนีบแน่นเพิ่อพยายามปิดทางออกของๆเหลวให้มากที่สุด หางของดาเนะสั่นระรัวเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตและตั้งพองทั้งที่ไม่มีขน น้ำตาของดาเนะเล็ดไหลออกมาพร้อมกับดวงตาที่หลับแน่นและเม็ดเหงื่อที่ปรากฎออกมาจำนวนมาก

“ส...เสลธ...ด...ดาเนะไม่ไหวแล้ว”

ว่าตอนแรกจะแต่งให้เกี่ยวกับลิงนัท แต่ไหงมันมาเป็นของก่าได้ล่ะเนี่ย แถมทำนองยืดเยื้ออีกต่างหาก เมื่อไรจะได้เดินเรื่องสักทีละเนี่ย...