ตอนนี้จะหยุดการอัพเดตฟิคทั้งหมดแล้วนะครับ แล้วจะย้ายการอัพเดตตอนต่างๆไปที่ Link ตามด้าล่างนะครับ เพื่อทดลองระบบBlogว่ามันสะดวกหรือไม่อย่างไร ถ้าไม่ค่อยดีจะกลับมาอัพที่นี่ตามเดิม (มันมีพวกที่เก็บภาพอะไรพวกนี้เลยสะดวกกว่าอัพลง Forumเยอะล่ะนะ)
http://danefiction.blogspot.com/


ผลงานภาพ by ก่าเมอร์ซี่ viewtopic.php?p=177750#p177750


Scenario 1 : จุดเริ่มต้นแห่งการเดินทาง ภาพโดย Pitinata

ภาพประกอบ
หลุมดำ 1
ท่านอาร์ม 1 2
รูปแบบหนังสือ viewtopic.php?p=157531#p157531
Chapter1 จุดเปลี่ยนสู่การเป็นหน่วยAlphaที่2ของดาเนะ
Chapter2 บาปแห่งอดีตเพื่อนเก่ารู้สึกผิด
Chapter3 การนัดเจอกันของกิ้งก่าทั้ง2
Chapter4 ความในใจจากเพื่อนใหม่
Chapterขั้น4.1 กองทัพเดินด้วยท้อง
Chapterขั้น4.2 เพื่อน
Chapterขั้น4.3 อดีตที่ขมขื่น ความกลัวปิดบัง
Chapterขั้น4.4 เตรียมตัวสู่การสอบสัมภาษณ์ + ความลับการรักษาท้องเป่งของดาเนะ
Chapter5 ความจริงเปิดเผย
Chapter6 ลาก่อนหน่วยอัลฟ่า ลาก่อน...วี เพื่อนของเรา
Chapter7 สัญญาแห่งเพื่อน
Chapter8 บาปแห่งความอ่อนแอ...ลาก่อนวี
Chapter8.1 ฝันร้าย กับ ความรู้สกของวี
Chapter8.2 นับถอยหลังสู่ความตาย
Chapter8.3 พลังมืดแห่งพลังมืด


Scenario2 : จบสิ้นการเดินทาง ความตายของดาเนะ
Chapter1 ความเป็นห่วง
Chapter2 วีผู้โดดเดี่ยว
Chapter3 เหล่ารุ่นน้องอัลฟ่าที่2 ภาคแกะ ลิง และไบสัน
Chapter3.1 เหล่ารุ่มน้องอัลฟ่าที่2 ภาคแพนด้า
Chapter3.2 เหล่ารุ่มน้องอัลฟ่าที่2 ภาคหมาป่ากับตุ่น
Chapter3.3 เหล่ารุ่นน้องอัลฟ่าที่2 ภาควาฬกับเพนกวิ้น
Chapter3.4 เหล่ารุ่นน้องอัลฟ่าที่2 ภาคกระต่าย แมว และค้างคาว
Chapter3.5 เหล่ารุ่นน้องอัลฟ่าที่2 ภาคกิ้งก่า กับเบาะแสของเพื่อนที่หายไป
Chapter4 นกกลับรัง
Chapter5 ปลดปล่อยเสลธ
Chapter6 จบสิ้นการเดินทาง ความตายของดาเนะ


Scenario3 : ศัตรูที่แท้จริง
Chapter1 ตายทั้งเป็น
Chapter2 ช่วยดาเนะด้วยความตาย
Chapter3 เหตุการณ์หลังความตาย
Chapter3.1 ช่วงเวลาวัยอดีตกับเสลธ
Chapter3.2 ช่วงเวลาวัยอดีตกับเสลธ ตอน2
Chapter3.3 ช่วงเวลาวัยอดีตกับเสลธ ตอน3
Chapter3.4 ช่วงเวลาวัยอดีตกับเสลธ ตอน4
Chapter3.5 ช่วงเวลาวัยอดีตกับเสลธ ตอน5
Chapter3.6 ช่วงเวลาวัยอดีตกับเสลธ ตอน ต่อสู้กับจิตมืดของเสลธ
Chapter4 ฟื้นตื่นจากความตาย เพื่อรับฟังความจริงที่โหดดร้าย
Chapter5 ข้อจำกัดของเทพ
Chapter6 ความสุขกลับมาอีกครั้ง
Chapter7 งานเลี้ยงอำลา
Chapter8 หลบหนีวีเพื่อวี
Chapter9 เช้าที่สงบเพื่อการพักผ่อน
Chapter10 บางเรื่องที่บอกไม่ได้
Chapter11 ภัยอันตรายที่จะมาเยือน


Scenario4 : กอบกู้แสงจากเงามืด
Chapter1 การบุกรุกจากทัพมืด
Chapter2 หน่วยอัลฟ่ากับภารกิจสำคัญ การตีเมืองแห่งแสงคืน
Chapter3 ปฏิบัติการภารกิจยึดพื้นที่ กู้คืนเมืองแห่งแสง ตอน1
Chapter4 ปฏิบัติการภารกิจยึดพื้นที่ กู้คืนเมืองแห่งแสง ตอน2
Chapter5 เป้าหมายของเสลธกับความหวังที่หลับไหล
Chapter6 ความหวังทั้งสอง และความหวังจากความหวัง
Chapter7 การแตกแยก
Chapter8 ความหวังทั้งสองที่หายไป
Chaper9 กำลังเสริมที่ถูกล้อม
Chapter10 การยึดพื้นที่คืนเขตสุดท้าย
Chapter11 แผนการคืบหน้าของเสลธ
Chapter12 ติดกับ
Chapter13 ศึกกับเร็กกุ
Chapter14 พลังของเสลธที่มอบให้แก่ดาเนะ
Chapter15 แสงสว่างกลับคืนมาอีกครั้ง
Chapter16 เสียสละตนเพื่อบุคคลที่รัก
Chapter17 จิตวิญญาณแห่งเพื่อนทั้งสาม
Chapter18 ในร่างและจิตวิญญาณของเสลธ

Scenario5 อีกหนึ่งสายสัมพันธ์และความสุขของดาเนะ
Chapter1 ชีวิตที่หวนกลับมาอีกครั้งของเสลธ
Chapter2 การโกหกเพื่อเพื่อน
Chapter3 การรักษาแมวเทลที่ทรมาน กับ 4 ช่องพิเศษ viewtopic.php?p=176839#p176839 by ค้างคาวอาร์มอาร์ม
Chapter4 เยี่ยมเพื่อน2หมาป่า
Chapter5 กิลนอนไม่หลับ
Chapter5.1 กิล พ่อบ้านประจัญบาน
Chapter5.2 คืนพักผ่อนที่ฝันดีของวี
Chapter5.3 งานรื่นเริ่งแห่งความกลัวของเสลธ
Chapter5.4 งานรื่นเริงของหางที่บาดเจ็บหนัก
Chapter5.5 งานรื่นเริ่งที่หอมอร่อย
Chapter5.6 งานเรื่นเริงกับเส้นทางรอดของเสลธ
Chapter5.7 การอดทนอดกลั้นของดาเนะ
Chapter6 ดาเนะหางสั่น
Chapter7 สะกดรอยตาม
Chapter8 สิ่งที่ดาเนะปิดบัง
Chapter9 เฝ้าสังเกตุดาเนะ
Chapter10 เทา
Chapter11 พี่ชายของดาเนะ ที่ต่างเผ่าพันธ์

Scenario6 : การกักขังและการทรมาน
Chapter1 ถูกจับกุม
Chapter2 ถูกจองจำ
Chapter3 ความทุกข์ของน้องชายของเทา
Chapter4 ความแค้นของพี่ชาย
Chapter5 แหกคุก
Chapter6 ความสุขของวีกับฟลาเดรมั่นอีกครั้ง
Chapter7 จากผู้บัญชาสู่นักโทษประหาร
Chapter8 บุกหาดาเนะ
Chapter9 ต้นกำเนิดของเทา
Chapter10 ไร้ซึ่งตัวช่วยและความช่วยเหลือ
Chapter11 คำสัญญาของพี่ต่อน้อง
Chapter12 สายฟ้าแห่งการลงทัณฑ์
Epilogue : จดหมายถึงเทา + 4ช่องพิเศษ ทำไมดาเนะถึงใส่ผ้ากันเปื้อน

Scenario7
Chapter1 ความรู้สึกอบอุ่นที่แตกต่าง
Chapter2 คืนที่อากาศเย็นกับผ้าหุ่มที่อบอุ่น
Chapter3 อาการบาดเจ็บของเพื่อนกิ้งก่า
Chapter6 จิตใจที่เปราะบางของพี่น้องที่ต่างเผ่านพันธ์
Chapter7 การขอร้องจากสิ่งที่ขัดแย้ง
Chapter8 หน้าที่ๆสำคัญกว่าหน้าที่
Chapter9 วียังคงอยู่ในห้อง
Chapter10 ถึงที่หมายของภารกิจ
Chapter11 กิ้งก่าสีเหลืองที่มีแผลเป็น

ฟิคพิเศษ สามารถเลือกเส้นทางการดำเนินเรื่องของฟิคได้
Part1 - พักผ่อนแช่บ่อน้ำอุ่นกระท่อมดาเนะ
Part2 - มื้อดึกหลังแช่บ่อน้ำอุ่น
ดาเนะ X วี FC

viewtopic.php?p=164039#p164039 by แมวเทล
http://i532.photobucket.com/albums/ee33 ... n10030.jpg by หมาแดงโดรุ
*ผลงานที่เป็นชื่อLinkนั้นภาพมันค่อนข้างจะล่อแหลม เพื่อความปลอกภัยของดาเนะและวี จึงไม่ขอเปิดเผย โชว์ หรือแสดงให้เห็นนะครับ

จากที่เคยแต่งตัวละครลงไป ก็นึกคึกอยากแต่งต่อครับ คราวนี้ใช้ยาวเลย 5ชม. ....ทำไปได้ อดทนอ่านกันหน่อยเนอะ เนื้อเรื่องจะกล่าวถึงสาเหตุที่ก่าดาเนะเลือกที่จะเข้าเป็นหน่วยอัลฟ่าที่2 เขามีแรงจูงใจอะไร และมีอดีตเรื่องราวอย่างไรนั้น สามารถอ่านได้เลยนะ


ก่าVแห่งหน่วยอัลฟ่าที่หนึ่ง
กิ้งก่าที่ดาเนะทั้งปลาบปลื้มและประทับใจในความสามารถ และอยากทำความรู้จัก
viewtopic.php?p=171296#p171296

ก่าดำเสลธ
อดีตเพื่อนรักดาเนะ ที่กลับมาฆ่าดาเนะเพราะคำว่าเพื่อน
viewtopic.php?p=171296#p171296

สนุกดีครับ

“ขอแค่มีความกล้าเท่านั้น แล้วเราจะสามารถฟันฝ่าสิ่งที่เรียกว่าอุปสรรคที่เราสร้างมันหรือที่อยู่ตรงหน้าได้เอง”

ไม่คิดว่าท่านจะเอามาแต่งฟิค อายๆไงไม่รุ



คิดอะไรอ่ะท่าน!!?? คงไม่ใช่...

แปะไว้ก่อน จะกลับมาอ่านจ้า สัญญาๆ

แบบนี้มีตอน 2 แน่เลย อย่าลืมผมละ

กิ้งก่าวี

น่าติดตามอย่างแรง

ฝุบ!!! เสียงของศรธนูแหวกอากาศพุ่งเป็นเส้นตรงไปอย่างแม่นยำ แต่กลับพุ่งผ่านจากลำต้นของต้นไม้ที่น่าจะเป็นเป้าฝึกซ้อมประมาณ 1 ฟุต จากนั้นก็มีเสียงถอนหายใจออกมาเบาๆห่างจากต้นไม้ประมาณ 10 เมตรพร้อมกับเสียงบ่นพึมพำกับตนเอง

“ระยะแค่เท่านี้ยังยิงให้โดนยังไม่ได้ แล้วอีกนานเท่าไรที่เราจะได้มีโอกาสไปพบกับเขาได้เนี่ย” เจ้าของเสียงนั้นเป็นกิ้งก่าสีเหลืองตาคมโตสีเขียวใบไม้อ่อน สวมใส่ชุดผ้าสีน้ำตาลแขนสั้นและกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลอ่อน แขนซ้ายปล่อยทิ้งลงมาข้างลำตัวพร้อมกับถือคันธนูไม้ธรรมดาๆ กิ้งก่าตัวนั้นถอนหายใจอีกครั้งแล้วจึงเดินไปที่ต้นไม้ต้นใหญ่ริมน้ำ จากนั้นจึงเอนตัวเอาหลังพิงต้นไม้แล้วนั่งลงริมลำธารใสที่ส่องประกายจากแสงแดด สายตาของกิ้งก่าตัวนั้นมองไปที่ริมน้ำอย่างเหม่อลอย แม้สายตาที่มองดูจะเป็นประกายแต่ประกายนั้นเป็นเพียงประกายของน้ำที่สาดส่องด้วยแสงอาทิตย์เท่านั้น แต่ภายในดวงตานั้นกลับเป็นสีเขียวที่หม่นหมอง ภายในใจของกิ้งก่าตัวนั้นมีความไม่สบายใจที่ซ่อนเอาไว้อยู่ที่ไม่สามารถบอกใครได้ เพราะกิ้งก่าตัวนั้นอาศัยอยู่กระท่อมริมน้ำลำพังเพียงตัวเดียวด้วยความที่เป็นกิ้งก่าที่รักสันโดษ และไม่ชอบสนใจเรื่องต่างๆภายนอกที่ไม่เกี่ยวข้องกับตนเอง ทำให้เวลามีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจก็ไม่สามารถระบายหรือปรึกษากับใครได้

หลังจากที่นั่งเหม่อลอยมานาน กิ้งก่าตัวนั้นก็ยันตัวลุกขึ้นยืนและเดินไปริมลำธารพร้อมกับบิดขี้เกียจสุดแขนและเงยหน้าขึ้นฟ้า แต่เมื่อเปิดตาขึ้นมาเขากลับประหลาดใจ เมื่อเห็นหางที่มีลักษณะขดเป็นวงกลมสีเหลืองเหมือนกับตนเองห้อยลงมาจากต้นไม้ จากนั้นหางนั้นก็สั่นไปมาตามแรงลมที่พัดไหวไปมาตามแรงลม กิ้งก่าทางด้านหลังสูดหายใจเพื่อจะตะโกน แต่ยังไม่ทันจะตะโกนดวงก็ต้องเบิกโพลงโตเมื่อเห็นเงาของกิ้งก่าจากกิ่งไม้นั้นค่อยๆร่วงลงมาพร้อมกับขนาดที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ กิ้งก่าด้านล่างสะดุ้งตกใจและรีบยื่นมือออกไปเพื่อจะรับร่างที่กำลังร่วงหล่นลงมา แต่ด้วยระดับที่สูงพอสมควรทำให้แรงที่ตกลงมานั้นมากตามจนทำให้ทั้ง2แขนที่เรียวบางนั้นรับน้ำหนักไม่ไหว ทำให้ขาอ่อนแรงและล้มตัวลงไปโดยเอาหลังลงพื้นเพื่อกระจายน้ำหนักออกไปที่พื้น โชคดีที่พื้นนั้นเป็นพื้นหญ้าอ่อนนุ่มทำให้กิ้งก่าเคราะห์ร้ายไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนอกจากน้ำหนักตัวของกิ้งก่าจากฟ้าทับลงบนร่างกาย กิ้งก่าสีเหลืองที่หล่นลงมารีบลุกพรวดยืนตรงแล้วกลับหันมาถามกิ้งก่าที่นอนหงายแอ้งแม้งอยู่อย่างตกใจ

“เป็นอะไรมากรึเปล่า” กิ้งก่าที่นอนแอ้งแม้งอยู่ค่อยๆยันตัวเองขึ้นมาช้าพร้อมกับมองหน้ากิ้งก่าอีกตัวอย่างงงๆ “ไม่เป็นอะไรมากนะ ว่าแต่นายไปทำอะไรท่าไหนถึงร่วงลงมาจากต้นไม้นั้นได้น่ะ” กิ้งก่าที่ตกจากต้นไม้หันไปทางอื่นอย่างเขินๆพรางเอากรงเล็บมือขวามาเกาที่แก้มดังแกรกๆพร้อมกับตาแบบเก้อเขินว่า

“นายจะเชื่อมั้ยล่ะ ว่าชั้นนอนกลางวันรับลมเล่นอยู่ แต่ดันพลิกตัวไปมามากไปหน่อยเลยพลาดตกจากต้นไม่น่ะ” กิ้งก่าตัวนี้มีปลอกแขนสีฟ้าปลายแขนใหญ่อยู่ทางด้านขวา ลวดลายของผ้าปักอย่างสวยงามเป็นลายวงขดลักษณะของหางกิ้งก่าผสมกับศิลปะอย่างลงตัว ที่หัวของเขาใส่แว่นกันลมสีฟ้า ในขณะที่มองไปนั้นก็เหลือบไปเห็นคันธนูที่วางไว้ข้างๆต้นไม้พร้อมกับกระบอกธนูอยู่ข้างๆ และเห็นศรธนูปักพื้นตรงหน้าต้นไม้บ้าง ไปปักต้นอื่นบ้าง เมื่อสังเกตุเสร็จจึงหันมามองกิ้งก่าที่น่าจะเป็นเจ้าของธนูคันนั้นและถามออกไปว่า

“ฝึกยิงธนูอยู่หรอ ให้ชั้นช่วยสอนละกันนะ ถือว่าเป็นค่าขอโทษที่ทำให้นายต้องมาเจ็บตัวละกัน” ยังไม่ทันที่กิ้งก่าเจ้าของธนูจะตอบกลับ กิ้งก่าเจ้าของคำถามก็กระโดดพุ่งขึ้นไปข้างบนดังฝุบหายไปกับสายตา จากนั้นก็เกิดเสียงดังแซ่กๆ แล้วกิ้งก่าตัวนั้นก็ทยานลงมาจากกิ่งไม้เดิมลงมาตรงหน้ากิ้งก่าอีกตัวอย่างสง่างาม พร้อมกับคันธนูโลหะที่มีแท่งโลหะเสียบเหมือนกับตะปูออกมาตรงหน้าคันธนู กิ้งก่าอีกตัวตะลึงกับความคล่องตัวและความสง่างามของท่วงท่าจนยืนค้างไปชั่วขณะ กิ้งก่าปลอกแขนเดินไปหยิบคันธนูอีกชุดที่วางไว้ข้างต้นไม้มาแล้วยื่นให้กับกิ้งก่าผู้เป็นเจ้าของ

“จะว่าไปเรายังไม่รู้จักชื่อนายเลยนะเนี่ย ชื่ออะไรน่ะ จะได้เรียกชื่อถูก” “ชื่อดาเนะนะ แล้วนายล่ะ” หลังจากตอบคำถามแล้ว กิ้งก่าดาเนะก็ยื่นมือไปรับธนูและนำกระบอกมาแขวนติดตัวเตรียมพร้อม “เรียกเราว่าวีละกันนะ” กิ้งก่าวีตอบพร้อมกับยิ้มให้กิ้งก่าดาเนะ “เดี๋ยวเราไปฝึกกันนะ เดี๋ยวเราจะสอนให้นายยิงให้เก่งไปเลย” แล้วกิ้งก่าวีก็เดินนำไปพร้อมกับโบกมือเพื่อชวนดาเนะไปด้วยกัน กิ้งก่าดาเนะยืนงงๆกับพูดที่วีพูดออกมาเพราะไม่คิดว่าจะเอาจริงจัง

“เอ้า ยืนงงอะไรน่ะ” ก่าวีถาม “ไม่เป็นไรหรอกวี รบกวนนายเปล่าๆนะ” ก่าดาเนะตอบอย่างลำบาก “รบกวนอะไรกัน เราตังหากที่ไปรบกวนนาย ตกมาทับนายแบบนี้เรียกว่าไม่รบกวนเรอะ มาๆ อย่าคิดมากๆ ชั้นจะได้มีเพื่อนยิงธนูด้วย ยิงคนเดียวมันเซ็ง อย่างน้อยจะได้มีเพื่อนคุยด้วยไง” เมื่อเห็นกิ้งก่าวียืนยันขนาดนี้ กิ้งก่าดาเนะก็เออออตามไปและเดินตามวีเพื่อไปฝึกด้วยกันพร้อมกับคิดในใจ ‘วี คงไม่ใช่หรอก กิ้งก่าอะไรจะมานอนตกต้นไม้แบบนี้เนี่ยนะ’


หลังจากที่ทั้งคู่เดินมาจนถึงต้นไม้ต้นหนึ่งที่มีรอยถลอกและรอยเจาะอยู่เต็มลำต้นต้นไม้นั้น กิ้งก่าวีก็หยุดเดินพร้อมกับหันไปหาดาเนะพร้อมกับผายมือออกไปยังต้นไม้ “เนี่ยล่ะ สถานที่ๆฝึกของเรา” ซึ่งดูจากรอยถลอกและรอยเจาะของต้นไม้นั้นแสดงให้เห็นว่าใช้เป็นสถานที่ฝึกมาค่อนข้างนานมาก เพราะด้วยจำนวนแผลบนต้นไม้ที่มาก กิ้งก่าดาเนะหยุดเดินพร้อมกับถามวีอย่างสงสัย

“วี ที่นายใส่ชุดเนี่ย คือชุดสายTricksterใช่รึปะ” กิ้งก่าวีก็ตอบทันที “ใช่ ทำไมหรอ?” “แล้วทำไมนายถึงใส่แว่นกันลมGoggleอะ” กิ้งก่าดาเนะสงสัยในจุดตรงนี้มาก เพราะแว่นกันลมGoggleนั้นมันไม่เข้ากับชุดด้วยกัน เพราะปรกติชุดสายSlayerต้องคู่กับแว่นคาดตาข้างเดียว

“อ๋อ เราว่าใส่แว่นGoggleมันหล่อกว่านะ แว่นแต่ละอันตลกทั้งนั้นอะ นายว่าไหมล่ะ” กิ้งก่าวีตอบอย่างมั่นใจในตนเอง “เหอะๆ ไม่รู้สินะ” กิ้งก่าดาเนะหัวเราะเหอะๆออกมา “ว่าแต่ดาเนะอยากให้สอนอะไรล่ะ เราเป็นหลายท่าเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจๆ” วีถามพรางโอ้อวดตัวเองไปในตัวอย่างภูมิใจ ก่าดาเนะได้ยินคำถามก็หันหน้าไปทางอื่นพรางชำเลืองสายตาต่ำลงอย่างเขินๆ มือขวาจับแขนซ้ายของตัวเองเหมือนไม่อยากบอกว่าตัวเองแค่จะยิงธรรมดาตรงๆยังไม่ได้เลย ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมานานของวี แค่มองปราดเดียวก็รู้เลยว่าดาเนะไม่มีความมั่นใจในการยิงธนู วีพ่นลมหายใจออกมาพรางท้าวเอวตัวเองและบอกกับก่าดาเนะ

“โห แค่นี้ถึงกับไม่กล้าบอกเลยหรอ น่า... แค่ยิงธนูไม่ตรงเป้าแค่นี้เอง ไม่ใช่ปัญหาอะไรเลย” กิ้งก่าดาเนะได้ยินดังนั้นถึงกับฉุนกึกแล้วหันมาตวาดวีด้วยความโกรธ “นายจะไปเข้าใจอะไร เรายิงมาอย่างนี้มาปีกว่าแล้วก็ยังยิงไม่เข้าซักครั้ง ไม่เหมือนอย่างนายนี่ที่ไปถึงระดับTricksterแล้วน่ะ” หลังจากตวาดดาเนะก็ตกใจที่เผลอกิริยามารยาทที่น่าเกลียดออกไปใส่กิ้งก่าที่พึ่งจะรู้จักกันด้วยซ้ำแล้วก็มองมาไปที่วีที่ทำหน้าตกใจ

“ข ขอโทษขอโทษนะวี เราไม่ได้มีเจตนาจะว่าวีนะ เพียงแต่เรา....” ยังไม่ทันที่ก่าดาเนะจะได้พูดจบ กิ้งก่าวีที่ยืนอึ้งก็หัวเราะโพล่งออกมาอย่างชอบใจทำให้กิ้งก่าดาเนะงงกลับเพราะแทนที่จะโกรธกลับหัวเราะออกมาแทน “นายนี่เหมือนเราเลยนะดาเนะ จะบอกอะไรให้นะ ตอนแรกๆเราก็เหมือนดาเนะแบบเนี่ยล่ะ ยิงธนูไม่เก่งไม่ได้เรื่องเหมือนกัน แต่ของเราเกือบปีนะ ไม่นานถึงขนาดดาเนะ ที่เรายิงกันไม่ได้น่ะ รู้มั้ยเพราะอะไร” วีถามถามดาเนะด้วยเสียงอารมณ์ดี แต่ภายในนั้นกลับดูจริงจังอย่างบอกไม่ถูก ก่าดาเนะตอบกลับ ”เพราะเราไม่เหมาะสมที่จะยิงธนูน่ะสิ” ก่าวีไว้มือเป็นรูปกากบาทใส่หน้าดาเนะพร้อมกับทำเสียงบู้ๆใส่

“บู้.... ผิดไม่ใช่เลย เพราะนายไม่มีความมั่นใจตังหาก” ดาเนะได้ยินคำตอบถึงกับงงเพราะมันผิดคาดกับความคิดเขามาก “ความมั่นใจเนี่ยนะ แค่นี้เนี่ยนะ ล้อเล่นรึเปล่า” ดาเนะถามกลับอย่างรวดเร็วเพราะเข้าไม่เชื่อ “อ้าว หาว่าเราพูดเล่นอีก เราตอบจริงๆนะ ก็บอกแล้วไงว่านายเหมือนกับเราเลย ตอนก่อนเราก็ยิงไม่ได้ทำให้เราคิดตลอดเวลาว่าเราทำไม่ได้ๆ ทำให้เกิดความกลัวและไม่มั่นใจที่จะจับคันธนูมายิงไง แต่วันนึงมันเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้นมา” กิ้งก่าวีหยุดพูดพร้อมกับเดินไปที่ต้นไม้ต้นที่เขาใช้ฝึกซ้อมเป็นประจำ เขามองขึ้นไปยังด้านบนของต้นไม้แล้วก็หันกลับมาทางดาเนะพร้อมกับถอดแว่นGoggleมาถือเอาไว้

“เพราะต้นไม้ต้นนี้กับแว่นอันนี้ล่ะ ที่ทำให้เรายิงธนูได้” วีมองไปที่แว่นที่เขาถืออยู่และเริ่มเล่าเรื่องในอดีตของเขาให้ฟัง “สมัยก่อนที่สักประมาณปีที่แล้วน่ะ ชั้นชอบมาวิ่งเล่นแถวๆนี้เป็นประจำพร้อมกับคันธนู เอามาเล่นบ้าง ซ้อมยิงธนูบ้าง แน่นอนว่าฝีมือการยิงก็ไม่ได้เรื่องเหมือนกันแหละ” ก่าดาเนะสะอีกกับคำว่าฝีมือการยิงไม่ได้เรื่อง ก่าวีเห็นดาเนะแล้วก็รีบแก้ต่างว่าไม่ได้จะแขวะ แต่เป็นเรื่องจริงของเขาเอง จากนั้นวีก็เล่าเรื่องต่อ

“แต่แล้ววันนึงได้มีความซวยมันก็มีจริง วันนั้นชั้นก็เล่นตามปรกติที่บริเวณนี้นี่หละ แต่เพื่อนกระต่ายฉันมันแกล้งแรงไปหน่อย มันกระโดดสูงเอาแว่นฉันไปห้อยกับกิ่งไม้แล้วก็หนีไป ซึ่งฉันเองก็ปืนไม่ไหวเหมือนกัน ตอนนั้นชั้นทำอะไรไม่ถูกเลยล่ะ ชั้นไม่มีอะไรติดตัวเลยสักอย่างนอกจากคันธนูแบบที่นายถือนั่นล่ะ” กล่าวเสร็จวีก็โยนแว่นขึ้นตรงๆและมันก็ไปติดกับกิ้งไม้กิ่งหนึ่งห้อยลงมา จากนั้นวีก็ชี้ไปที่คันธนูของดาเนะเพื่อบอกให้รู้ว่าสถานะเขาในตอนนั้นเหมือนกันกับดาเนะแทบทุกอย่าง แถมเลวร้ายกว่าด้วย

“ในตอนนั้นไม่มีใครช่วยได้เลย จะวิ่งกลับไปบ้านตามคนมาช่วยก็กลัวแว่นอันนี้จะหาย ชั้นจึงตัดสินใจที่จะเอามันลงมาเองด้วยการยิงธนูเนี่ยล่ะ” แล้ววีก็เดินเข้ามาหาดาเนะ เขาแบมือพร้อมกับพยักหน้าให้ดาเนะเพื่อขอยืมคันธนู ดาเนะจึงยื่นส่งให้วี วีรับมาและหันหลังให้ดาเนะพร้อมกับหยิบศรออกมาจากกระบอกของเขามาขึ้นคันธนูเอาไว้ “ในตอนนั้นชั้นก็ง้างธนูออกไปแบบนี้แหละ” ก่าวีพูดพร้อมกับง้างธนูอย่างช้าๆเล็งขึ้นไปด้านบน

“ในตอนนั้นมือชั้นสั่นไปหมดเลยรู้มั้ย กลัวว่าจะทำไม่ได้ แต่เพราะว่าแว่นนั้นเป็นแว่นที่สำคัญของชั้น ถ้าชั้นไม่สามารถเอามันลงมาได้ ชั้นก็คงเสียชาติกิ้งก่านักธนู และแว่นอันนี้ก็คงจะไม่มีทางกลับมาหาชั้นได้อีก!!!” ตรงท้ายของประโยคนั้นก่าวีพูดด้วยเสียงที่จริงจังเป็นอย่างมากพร้อมกับปล่อยสายธนูออกไป ศรธนูพุ่งขึ้นไปตรงๆด้วยความเร็วสูงและแรงมากจนตัดกิ้งไม้ที่แขวนแว่นของวีขาด แว่นอันนั้นร่วงลงมาจากต้นไม้และตกลงมายังที่มือของวีที่แบมือรองรับเอาไว้รออยู่แล้วพอดี

“เนี่ยล่ะที่ทำให้ชั้นสามารถยิงธนูได้จนถึงทุกวันนี้ ขอแค่มีความกล้าเท่านั้น แล้วเราจะสามารถฟันฝ่าสิ่งที่เรียกว่าอุปสรรคที่เราสร้างมันหรือที่อยู่ตรงหน้าได้เอง” กล่าวเสร็จวีก็สวมแว่นลงบนหัวของเขาตามเดิม แล้วก็เดินไปคืนคันธนูกับดาเนะ ดาเนะรับมาพร้อมกับกล่าวขอบคุณวี

“วี ถ้าเรามีความกล้า เราก็จะสามารถยิงธนูได้เหมือนวีใช่มั้ย” ดาเนะพูดออกมาอย่างมีความหวัง หวังที่เขาจะสามารถยิงธนูได้เหมือนกับเขา “เราน่ะ ชื่นชอบกิ้งก่าตัวนึง เค้าชื่อเหมือนวีเลยนะ เขาอยู่หน่วยAlphaที่1ล่ะ ชั้นชอบเขามากเลยนะ ทั้งเก่งและก็สง่า โดยเฉพาะท่วงท่าการยิงธนู10ดอกติดกันมากเลย การยิงของเขานั้นดูมีพลังมาก เหมือนดั่งสายลมที่โหมกระหน่ำอย่างรุนแรงเลยล่ะ” สายตาของดาเนะดูเป็นประกายและดูเหมือนว่าเขาจะพูดออกมาจากใจจริง

“วี เราน่ะอยากยิงธนูเป็น ถ้าเราเก่งเราก็จะสามารถใกล้ชิดกับเขาได้ เราอยากรู้จักกับเขา เราอยากเรียนรู้ท่าการยิง10ดอกกับเขา เราอยากยิงได้แบบเขา แต่เราทำยังไงก็ทำไม่ได้ แค่การยิงธรรมดาๆเรายังทำไม่ได้เลย เรากลัว เรากลัวที่จะไม่ได้มีโอกาสพบกับเขา” ก่าดาเนะพูดความจริงในใจออกมาอย่างเปิดเผย เมื่อก่าวีได้ยินจึงเดินเข้ามาและยกคันธนูของดาเนะขึ้นมาให้สูงที่ระดับสายตาและพูดกับดาเนะด้วยเสียงที่จริงจัง

“ถ้างั้นดาเนะต้องกล้าและยิงให้ได้สิ เพื่อที่จะได้พบกับกิ้งก่าวีแห่งหน่วยอัลฟ่าที่1เลยนะ” ก่าวีพูดอย่างจริงจังให้กำลังใจแก่ดาเนะ ดาเนะหยุดนิ่งสักพัก เขาพยักหน้าและมองวีด้วยสายตาที่มุ่งมั่น “นั่นสินะ ถ้าเราไม่กล้าเราก็คงไม่มีโอกาสได้พบกับเขาแน่ ขนาดวียังกล้าที่จะเอาแว่นลงมาได้เลย เราก็ต้องกล้าที่จะยิงธนูด้วยสิ” ก่าวีได้ยินก็ยิ้มให้กับดาเนะพร้อมกับไปยิงหยิมคันธนูของเขาเองมายืนข้างๆ

“งั้นเรามาทำพร้อมกันนะ แต่เราจะไม่ยิงศรออกไป เพราะฉะนั้นจะมีแต่ศรของนายเพียงแค่เท่านั้น” ก่าวีพูดเสร็จก็ยืนง้างธนูนำก่อน จากนั้นดาเนะก็หยิบศรมาชึ้นคันธนูและง้างตามก่าวี “เอานะดาเนะ เวลาเนี่ยล่ะที่สำคัญที่สุด นายจะต้องเชื่อมั่นในตัวเองและกล้าที่จะยิงออกไป ยิงออกไปเพื่อที่จะได้พบกับวีแห่งหน่วยอัลฟ่าที่1 ยิงออกไปเพื่อความฝันที่นายจะเป็น” หลังจากก่าวีพูดเสร็จก็เกิดความเงียบสงัด มีเพียงแต่เสียงง้างธนูของกิ้งก่าทั้ง2ตัว

“เพื่อความฝัน เพื่อการได้พบกับวี เพื่อ เราต้องกล้า เราต้องมั่นใจ เราต้องทำได้!!!” สิ้นสุดประโยคสุดท้าย ดาเนะก็ปล่อยมือที่ง้างธนูอย่างเต็มแรงออกไป ศรดาเนะพุ่งตรงไปยังลำต้นของต้นไม้พร้อมกับเสียงที่ดัง ฉึหรึก(เสียงปักของธนูสองดอกแทบจะซ้อนกัน แต่ปักไม่พร้อมกัน ระยะความห่างประมาณเสี้ยววินาที) บนลำต้นของต้นไม้


หลังจากที่ปล่อยศรธนูไป ดาเนะก็ยืนนิ่งค้างในท่าปล่อยศร เขาไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองว่าเขาจะทำได้ ตัวของเขาสั่นเทิ้มไปด้วยแรงแห่งความตื่นเต้นและดีใจ "ในที่สุด ในที่สุดเราก็ทำได้ วี เห็นมั้ยๆ ศรของเราเข้าเป้าตรงๆเลย เป็นศรของเราจริงๆด้วย” ดาเนะดีใจมากที่เขาสามารถผ่านพ้นความกลัวที่เขากลัวมาตลอดได้แล้ว

“วี ขอบคุณ ขอบคุณมากๆเลยนะวี เพราะวีทำให้เราสามารถทำได้ขนาดนี้ ขอบคุณจริงๆ” ดาเนะขอบคุณวีจนวีเคอะเขินพร้อมกับบอกดาเนะ “เราไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แต่คนที่ทำคือตัวดาเนะเองตังหาก เราไม่ได้เข้าไปจับธนูดาเนะ ไม่ได้เข้าไปง้างธนูดาเนะ ไม่ได้ปล่อยศรของดาเนะ เหล่านี้ดาเนะเป็นคนทำเองทั้งหมดเลยนะ เพราะฉะนั้นต้องขอบคุณตัวเองสิ” วีตอบกับดาเนะพลางยิ้มให้อ่อนโยน เพราะเขาก็ดีใจที่สามารถช่วยกิ้งก่าตัวหนึ่งทีลักษณะเหมือนกับเขาตอนสมัยก่อนเลย

“อืมม จะว่าไปนี่ดาเนะอายุเท่าไรหรอเนี่ย อายุน่าจะพอๆกับเราเลยนะ” ดาเนะงงกับคำถามแต่ด้วยความดีใจจึงตอบไปแบบไม่ได้คิด “เรา 20 นะ แล้ววีล่ะ” “อ้าวหรอ เราก็ 20 เท่ากันเลย งั้นเราก็เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันสินะ ฮ่าๆ” วีหัวเราะชอบใจเพราะเขาได้เพื่อนร่วมเผ่าพันธ์มาอีกตัวที่อายุเท่ากันเลย “เพื่อนหรอ แต่เราอ่อนขนาดนี้ นายเก่งกว่าเราเยอะนะ” ดาเนะพูดอย่างไม่สบายใจ

“โอ๊ย คิดอะไรมาก เพื่อนมันวัดกันที่ความเก่งหรอ เราชอบใครเราก็ให้เป็นเพื่อนหมดล่ะ โดยเฉพาะดาเนะเลยนะ ชั้นให้เป็นเพื่อนพิเศษเลยเอ้า ไม่นึกว่าจะมีเพื่อนที่เหมือนเราอยู่ด้วย” วีตอบอย่างร่างเริงพร้อมกับเดินไปเก็บของต่างๆ “เดี๋ยวเราไปก่อนนะ ในเมืองเขามีประกาศรับสมัครหน่วยAlphaที่2ล่ะรู้เปล่า นายก็น่าจะไปสมัครนะ เพราะเราก็ว่าจะไปสมัครเหมือนกัน เราก็อยากเจอวีแห่งอัลฟ่าที่1เหมือนนายเหมือนกัน แล้วเราจะได้เป็นเพื่อนด้วยกันจริงๆด้วยไง แล้วเราจะรอวันสมัครนะ นายห้ามลืมมาเด็ดขาดนะ” ก่าวีโบกมือลาพร้อมกับวิ่งออกจากป่าไป ดาเนะมองหลังวีขณะที่เขากำลังวิ่งออกจากป่าไป แม้จะหายไปจากสายตาแล้วเขาก็ยังคงเหม่อมองไปทางนั้น

“เพื่อนหรอ... ความรู้สึกถึงการมีเพื่อนเป็นอย่างนี้เองหรอ ทำไมเราถึงประทับใจในตัวเขาเหมือนกับที่เราประทับใจวีแห่งอัลฟ่าที่1เลย”


ในด้านอีกทางของก่าวีขณะที่วิ่งเข้าเมืองไปก็คิดพลางๆ “นี่ถ้าเราไม่ยิงศรล่องหนไปประคองศรของดาเนะนี่ สงสัยมีหวังตกสู่หลุมดำห้วงแห่งความวิตกกังวลแน่ๆ.... ดาเนะหรอ เป็นกิ้งก่าที่น่าสนใจเหมือนกันนะ ไม่เคยเห็นกิ้งก่าตัวไหนที่มีความกล้าและแววตาอย่างนั้นมาก่อนเลย อย่างนี้วันที่รับสมัครหน่วยAlpha2สนุกแน่ๆ ขอให้ดาเนะมาเถอะนะ แล้วเราจะได้เป็นเพื่อนกันจริงๆ” แล้วก็เกิดสายลมหนึ้งพัดผ่านวีทำให้ปลอกแขนของเขาถลกขึ้นมาสูงหน่อยนึงเผยให้เห็นถุงมือของวี ซึ่งมีเข็มกลัดสัญลักษณ์แห่งอัลฟ่าที่1ปรากฎขึ้นมาบนด้านหลังของถุงมือเขา